We bonden dan een stuk of wat koeien achter elkander en voeren dan naar de dijk van het
"Voornskanaal "daar lag een binnenvaartschip waar ze middels de laadboom in werden
gehesen zie de foto's) en afgevoerd naar een destructie bedrijf,punt was natuurlijk als dieren
los dreven van wie die waren,oormerken bestonden nog niet, daarvoor waren mensen
aanwezig die de kadavers schetsen, (schetsen is de zwart witte vlekken te tekenen, geen
enkele koe schijnt gelijk te zijn) zo dat het later gecontroleerd kon worden met het archief van
de boeren.
Het verslepen was niet zo,n succes steeds een koeien staart in de schroef,(ze hebben geen
scheepsvorm,) later sleepten wij ze uit de stallen en bonden ze dan opzij vast aan de
tuindersvletten (zie foto,) en voeren ze door naar de dijk. van het Voornskanaal.
Wat ik ook nog goed weet dat er koeien uit nood in de wachtkamer van het tramstation waren
gesprongen een lag er,verdronken, met de voorpoten over de vensterbank, zo'n beeld vergeet
je,je leven lang niet, het was natuurlijk niet zulk mooi werk maar moest gewoon gebeuren,het
minst waren de verdronken paarden die konden je met zulke grote ogen aankijken,net of ze
nog in leven waren. Wij hebben ook nog eens een levend kalf,na twee en een halve week uit
een hooiberg gehaald die had het dus gered,net als vele honden en katten die gevlucht waren
in de hooibergen of de zolders maar waren na die weken wel vaak verwilderd en moeilijk te
pakken.
Het varen in de open boten was natuurlijk niet altijd even prettig,sneeuwbuien, regen en
hagel, geen communicatie middelen,mobieltjes bestonden niet,geen marifoons en of auto
telefoons zoal nu op onze vaartuigen )we hebben eens uren in de mist in een rondje gevaren
hoorden de mensen roepen maar konden de wal niet vinden, en bevreesd dat we door het gat
in de dijk naar buiten zouden stromen het Haringvliet in, uiteindelijk kwam alles goed.
De grote oppervlakten met drijvend riet,tafels stoelenspeelgoed,ladders balken en al wat
meer zij,blijven ook altijd op het netvlies staan, of de man die zijn hele uien handel te niet zag
gaan en weg zag drijven, (is later wel geholpen door het "rampenfonds") en heel verdrietig
was en het letterlijk niet meer zag zitten.
Over de kou hoorde je niemand,maar daar konden wij in die tijd denk ik ook beter tegen,de
woonhuizen hadden vaak nog geen c.v. zoals tegenwoordig en de oorlogsjaren met hun
strenge winters van vaak - 20 graden waren nog niet zo erg lang geleden.
Na het einde van de derde week is de vlet weer op een vrachtwagen geladen, (op kosten van
de Gemeente Nieuwenhoom) en zijn we weer naar Enschede gereden,we hadden ons steentje
bij gedragen en dat gaf een goed gevoel.
Markelo Februari 2003.
Opa Sjoerd.
P.S. op de amateur foto's kunnen jullie zien hoe het allemaal is gegaan, het groepje mensen
bij de bus waren de tuinders uit Noord-Holland,op een foto staat opa te sturen in een
tuindersvlet
