Herlaar belt meteen naar de marinierskazerne,
waar men nog van niets weet
Luitenant der mariniers Jan Herlaar.
Complete dorpen verdwenen onder water.
mijn middel in het water. Op het eerste bordes van de
trap stond mijn moeder. Ze zei niets en leek het doodnor
maal te vinden dat wij ook nog kwamen."
Even later komt vader Dekker naar boven, waar ook de
andere kinderen zijn. "Ik heb in ieder geval nog wat geld
uit de bureauladen gehaald", zegt hij tegen zijn vrouw.
Om vervolgens te merken dat hij geen geld, maar belas
tingpapieren had meegegrist. De inhoud van de laden was
gaan drijven en het geld lag niet meer op zijn plek...
Zondag 1 februari 4.30 uur:
hulp militairen ingeroepen om Zuid-Hollandse
en Zeeuwse dijken te versterken
Als bij de familie Dekker het water het huis binnen
stroomt, brengt luitenant der mariniers Jan Herlaar
na een hockeyfeest lopend zijn vriendin naar haar huis op
de Rotterdamse Honingerdijk. Daar ziet hij mensen in
nachtkleding met daarover een haastig aangeschoten jas
in paniek rondlopen. Iets verderop begint het water uit de
Maas over de dijk te stromen. De populaire uitspanning
In den Rustwat staat al onder water.
Omdat in die tijd passagierende dienstplichtigen ook in
hun vrije tijd in uniform lopen, vragen angstige bewoners
hem om hulp. Herlaar belt meteen naar de vlakbij gele
gen marinierskazerne, waar men nog van niets weet. Er
komt direct een truck met dertig mariniers, die ingezet
worden voor de dijkverzwaring. Herlaar stuurt de truck
door naar de fosfaatfabriek Albatros in Kralingse Veer
om zakken te halen. Die worden met zand gevuld en ge
bruikt om de dijk te verhogen. Zo wordt het water ge
keerd.
In de Generaal-majoor Berghuijskazerne in Middelburg
wordt om 5 uur die ochtend alarm geslagen. "Op een on
gekend ruwe manier werden we gewekt door de sergeant
van de week", vertelt Karei Doude van Troostwijk (71),
die toen korporaal was. "Iedereen dacht aan een alarm
oefening, maar het bleek bittere ernst. We werden in drie
tonners geladen met schoppen en zandzakken en reden
een poos tot we in de buurt kwamen van het dorpje Drie
wegen op Zuid-Beveland. Daar konden we vanwege het
water niet verder en onverrichter zake moesten we terug
naar de kazerne, waar we wachtten tot we aan het werk
konden."
10 PLUS MAGAZINE 02-2003
