Huiswerk in de trein
Help, ik stik nog
Je klok
loopt een
uur voor
De nieuwe
Pieter zit
in buisje
rpy tt\
Blote borsten in de etalage
Jaloers
DINSDAG 12 JANUARI 19881
Voor de tweeling Aatos en Unelma
Beek (14) uit Wemeldinge begint el
ke schooldag om 5 uur 's morgens
precies.
,,We moeten wel zo vroeg opstaan",
legt Aatos uit. „Om twee minuten
over zes vertrekt onze trein vanaf
het station in Kapelle".
Sinds vier jaar reist de tweeling da
gelijks heen en weer tussen Wemel
dinge en de Randstad.
„Ik studeer aan het Rotterdams
Conservatorium", vertelt Unelma.
Voor haar broer duurt de treinreis
nog iets langer. „Ik reis door naar
Den Haag. Daar volg ik de dansop
leiding aan het Koninklijk Conser
vatorium", zegt Aatos.
Per dag zitten Unelma en Aatos bij
na 3 uur tussen de rails. Na vier jaar
'treinen' kijken ze niet meer door de
ramen naar buiten.
„We kunnen onze tijd wel beter ge
bruiken", vertelt Aatos. „Zodra we
ingestapt zijn halen we onze school
boeken tevoorschijn en beginnen
aan ons huiswerk. Als we in Kapelle
uitstappen zijn we meestal een heel
eind klaar".
Muziek
Dat moet ook wel, want om 7 uur 's
avonds is de danstweeling pas terug
in Wemeldinge.
Unelma: „Eerst moet er gegeten
worden. Dan even douchen, soms
even t.v.-kijken en dan naar bed".
Door de week blijft er weinig vrije
tijd voor hen over. „Die hebben we
pas in het weekend", lacht Aatos.
„We gaan dan wel eens met het hele
gezin naar het bos. Ook heb ik dan
eens tijd om te spelen of naar muziek
te luisteren".
Unelma: „Soms maken we samen
muziek. Aatos speelt gitaar en ik
speel piano".
De komende vier jaar zal de dagin
deling voor de danstweeling weinig
veranderen. Dan pas zijn ze klaar
met hun opleiding.
Tot die tijd blijft de wekker om vijf
uur 's morgens aflopen.
„Moet je nog niet eens naar
bed?"
„Nee hoor. Ik ben nog helemaal
niet moe!".
Verdorie, nu mag je eens laat op
blijven en dan ga je zitten ga
pen! Maar je bent het wèl. Je ei
gen klok is onverbiddelijk: tijd
om te slapen.
Er zijn proeven gedaan met
mensen in bunkers. Wekenlang
wisten ze niet of het dag of nacht
was, hoe laat. Toch hadden ze
een vast ritme: wakker zijn-sla-
pen-waken-slapen.
Mensen die wel tijd wisten beke
ken dat. Alleen het gekke was,
dat bij iedereen dat ritme'niet 24
uur, maar 25 uur duurde.
Een aantal kreeg een ritme van
30 of zelfs 50 uur. (Voor hun ge
voel duurden twee echte da^en
dus maar één dag!)
Ritme
Voor dat vaste ritme zorgt onze
biologische klok. Dat is een heel
belangrijk stukje van onze her
senen. Zonder die 'klok' zou het
leven een puinhoop worden.
Je 'klok houdt niet alleen sla-
pen-waken in de gaten. Ze beïn
vloedt ook temperatuur, bloed
druk, pijn. groei, activiteit enz.
Eingelijk alles.
De ontdekking hiervan is heel
belangrijk. Zo weten we nu bij
voorbeeld wanneer sommige
medicijnen het best werken.
Aanpassing
Onze dag duurt geen 25, maar 24
uur (door de zon). Ieder mens
moet zich dus elke dag een
beetje aanpassen.
Dat lukt over het algemeen heel
goed. Avondmensen kunnen
het wat beter dan ochtendmen
sen.
Problemen komen als het ritme
ineens heel erg verandert. Bij
voorbeeld bij mensen in ploe
gendiensten, op de polen of bij
lange vliegreizen. (Je eet tussen
de middag op Schiphol, vliegt
een paar uur en komt net voor
het ontbijt in New York aan
door het tijdsverschil).
Je klok heeft dan echt een paar
dagen nodig om zich weer 'gelijk
te zetten'. In die tijd zijn mensen
vaak prikkelbaarder èn vat
baarder voor infecties.
Avondmensen kunnen er wat
beter tegen. Ook tegen ploegen
diensten en zo.
Planten
Mensen, dieren, maar ook plan
ten hebben een biologische
klok. Zo gaan chrysanten pas
bloeien bij een bepaalde dag
lengte.
Een kruidje-roer-me-niet
'slaapt' 's nachts met zijn blaad
jes naar beneden hangend. Ja
wel: ook in een bunker of onder
een TL-lamp!
De moderne tijd heeft toegeslagen.
In de etalage. Heb je dit wel eens
gezien: een stapel blote meiden.
Soms zonder armen en benen.
Maar wel met blote borsten.
Schrik niet. Ik heb het over etala
gepoppen.
Een naakte etalagepop was vroe
ger een schandaal. Men hing er een
lakentje voor. Na het omkleden
van de pop ging het lakentje weer
weg.
„Inderdaad", zegt Rino Pieters
(35) uit Aardenburg. „als etaleur
heb ik veel te maken met etalage
poppen. Vroeger hadden ze een
smalle taille en platte borstjes. Nu
hebben de borsten zelfs tepeltjes.
Het zijn nu bijna echte mensen".
Welke verschillen zie je nog
meer tussen vroeger en nu?
Rino: „De poppen zijn nu ook lan
ger, want de mensen zijn nu ook
langer. Doordat er nu meer ge
kleurde mensen in Nederland wo
nen heb je ook gekleurde poppen.
De houdingen van de poppen zijn
ook anders geworden. Vroeger
stonden ze stokstijf. Nu liggen of
zitten de poppen meer op een na
tuurlijke manier".
Ondergoed
Deze veranderingen komen omdat
we nu anders denken dan vroeger.
Over bloot en seks doen we niet
meer zo moeilijk als vroeger.
Dat kun je merken op de t.v. of in
boeken. Maar je kunt het ook in de
etalage zien.
Rino: „Soms moetik ergens in Zee
land een etalage maken voor door
zichtig ondergoed. Je kunt er dan
niet zo'n ouderwets popje in zet
ten.
Moderne poppen kosten wel
3000,-. Ze zijn al opgemaakt en
hebben echte vrouwelijke vor
men".
Met de vrouwtjespop zit het dus
wel goed. Nu de mannetjespoppen
nog.
Dat zal nog wat meer tijd kosten.
Wie mooi wil zijn moet pijn lijden.
En de mode zo'n 100 jaar geleden
deed pijn.
Wespentailles moesten het zijn.
Vrouwen met een heel dun en smal
middel waren ideaal.
Om dat te bereiken droegen ze een
corset. Zo strak mogelijk werden de
veters aangetrokken.
Met alle gevolgen van dien: de lon
gen werden helemaal in elkaar ge
drukt, de maag, de lever, de darmen
werden in elkaar geperst.
Vrouwen waren toen ook niet be
paald gezond.
Trouwens, niet alleen vrouwen wer
den met een corset gemarteld. Ook
voor kinderen en zelfs baby's waren
corsetten te koop!
We weten nu hoe slecht dat strakke
voor je lijfis.
Hoewel: over weer 100 jaar wijzen de
mensen dan waarschijnlijk net zo op
hun voorhoofd bij het zien van onze
strakke spijkerbroeken en astronau-
tenpakken.
Dingen die zó de bloedsomloop af-
knellen.... Wat ongezond. Idioot ge
woon!
De tekening komt uit 'De winkel van
Sinkel', M. en L. de Vries, uitgeverij V&D,
12.50.
Kunst maken. Een (blote)
vrouw schilderen. Een paard
hakken uit marmer. Dat zie ik
nog wel zitten. Maar wat moet
een kunstenaar nu met het on
derwerp 'tijd' doen?
Daar weet Marinus Boezem,
beeldend kunstenaar uit Mid
delburg, wel raad mee.
Marinus: „In Middelburg staat
een gek gebouwtje op de Dam.
Een soort podium met pilaren
en een dakje.
Ik legde er een gedenksteen
voor met Podio del mondo per
l'arte. Dat betekent wereldpo
dium van de kunst. Eigenlijk als
grap, want zoiets verwacht je in
New York, maar niet in Middel
burg.
Daarna nodigde ik kunstenaars
uit om een steen te komen leg
gen. Een soort grafsteen, maar
dan door levende kunstenaars.
Nu liggen er al tientallen stenen
van beroemde kunstenaars. Al
lemaal met als onderwerp 'tijd'.
Neem nu de steen van Pieter En
gels. Hij stopte een buis met
bloed in de steen. Op de steen
staat dat het buisje er in 2579
uitgehaald mag worden. Van
dat bloed maken ze dan weer
een nieuwe Pieter".
- Een soort dokter Kranken-
stein dus?
„Ja, het zal niet echt gebeuren.
Pieter Engels spot met de heren
doktoren. Die denken ondertus
sen dat ze alles kunnen".
Balletje
- Noem nog eens een leuk voor
beeld?
„Er ligt een radio-actief ping
pongballetje onder een steen.
Gemaakt door Mass Moving,
een Belgische kunstenaars
groep (van onder meer het win-
dorgel in Vlissingen).
In 2076 mag de burgemeester
het er uit halen. Er zit ook een
tekst bij, op lood geschreven.
Een- protest tegen kerncentra
les".
- Mag dat nu zomaar?
„De politie heeft zich nogal druk
gemaakt. Terwijl de kerncen
trale in Borssele ongestoord
door kan gaan. Belachelijk!".
- Wat heb je het laatst ge
maakt?
Marinus: „In Almere heb ik een
kathedraal van populieren ge
maakt. Die kathedraal heb ik
eerst op ware grootte uitgeme
ten. Op die lijnen heb ik populie
ren geplant.
Over 20 jaar heb je daar een
groene kathedraal. De pilaren
zijn dan bomen geworden.
In een splinternieuw landschap
groeit een gebouw. Zo maakt de
tijd kunst".
gedicht
Straks
ben ik eindelijk óók ouder
dan kunnen ze me niet meer
met die zoethouder
van 'Als jij straks wat groter bent..'
alsof
ik nu op dit moment..
alsof
ik kleiner ben dan haar...
Wat scheelt dat nou?
een jaartje maar
Nee, nog maar even
dan zal ze eens
wat gaan beleven
dat ik ook...
O, wat verheug ik me op die dag
maar,
als ZIJ dan OOK meer mag...
Marina van den Boog aart
