Zullen we toch maar een
stabiele zijligging doen
KEES KRUL
STRIP
us
Ook IJsland moet Ezelsoor missen
Indianenverhalen
L
ONVERWACHTE EHBO-OEFENING
kmbulance
TIJDSCHRIFT VERSCHIJNT NOG TWEE KEER
pJINSPAG 10 ME11988
Een auto die nog dwars op de stoep
staat. Een meisjesfiets klem onder
de bumper. Lisette en Babette lig
gen wit en stil languit op de weg.
Roos en Vineent (groep 7) schreeu
wen hard om hulp naar de kinderen
van groep 8. Want zij hebben EHBO
gedaan.
Julia en Suzanne proberen dan ook
meteen te redden wat er te redden
valt. „Zit haar tong niet achter in
haar keel? Moet er neus-op-mond-
beademing? Zullen we een stabiele
zijligging doen? Hè, wat krijg je die
Bets moeilijk weg. Hebben ze iets ge
broken? En die verschrikkelijk bloe
dende wond! Daar moet meteen een
goed drukverband op."
Dit hebben heel wat voorbijgangers
die vrijdagmorgen in Middelburg
kunnen meemaken.
Het gebeurde namelijk op het druk
ke Bachtenstene. Pal voor de deur
van openbare basisschool De
Burch.
Behalve de kinderen bood haast nie
mand echt aan om te helpen. Wel
vroeg menigeen of de politie al ge
beld was.
Toch maar goed dat de alarmdienst
op nummer 01184-14444 ervan wist.
Anders was de ambulance een paar
keer voor niets uitgereden. Want de
slachtoffers kropen elk kwartier op
nieuw onder die flets. Met steeds
weer andere hulpverlenertjes erbij.
Sleutelbeen
Het ging dan ook om een onver
wachte oefening voor de hoogste
targroep van De Burch.
Ia maart haalden ze het diploma-A
van het jeugd-EHBO. En de school
wilde weieens zien wat ze ermee
doen als er een ongeluk gebeurt.
werd het hele gebouw, het plein
en zelfs de kleuterklas tot rampge
bied gemaakt. Groep 7 was ver
plicht slachtoffer.
De jufs van de Middelburgse EH-
BO-vereniging leefden zich er hele
maal op uit. Ze plakten afschuwelij
ke wonden op wangen en benen.
Gaven Evelien een lesje 'staan met
gebroken sleutelbeen'. Peperden
Sijc in dat hij niet bewusteloos was.
„Want dat hebben we al. Enkel
flauwvallen dus".
Platte knoop
De leerkrachten en de EHBO-ver-
eniging konden dik tevreden naar
huis. „Onze kinderen hebben een
mooie 7 verdiend. Want het belang
rijkste deden ze allemaal goed. Na
melijk iemand in leven houden tot
de ambulance komt. Dan mag er
best es een platte knoop verkeerd
zitten".
En Muni zegt namens de klas: „Je
moet in elk geval doen watje kan. Ze
gaan soms in 2 minuten dood. Als je
dat ziet dan durf je vast wel. Ook als
het echt is".
Je houdt het niet voor mogelijk,
maar het is toch waar. Nog twee
nummers en Ezelsoor (het tijdschrift
voor kinderen in alle soorten, kleu-
en maten) bestaat niet meer.
Driejaar lang hebben de makers van
het blad gevochten voor een plaatsje
onder de zon. Donald Duck en Kuifje
zaten daar al, naast Eppo, Tina,
Taptoe en vele andere kindertijd
schriften.
Maar voor Ezelsoor was geen plaats.
Het had niet meer dan 7.500 abon
nees, en dat hadden er minstens
20.000 moeten zijn.
De uitgevers die het blad betaalden,
konden zich niet nog dieper in de
schulden steken. En wilden dat niet
meer, toen bleek dat acties nauwe
lijks succes hadden.
-Voor de kinderen die zo hun best
hebben gedaan om vriendjes, vrien
dinnetjes, neefjes, nichtjes en buur
kinderen abonnee van Ezelsoor te
maken, vind ik het vooral heel erg",
zegt Louis Hueber, een van de ma
kers van het tijdschrift.
„Sommigen schreven ons dat ze zich
geen raad weten; dat ze niet weten
waar ze zich nu op moeten abonne
ren. En ik kan het ze niet vertellen.
In geen enkel ander kindertijd
schrift staat meer te lezen over films,
boeken en theatervoorstellingen.
Alleen in Ezelsoor gaan zo veel blad
zijden over één onderwerp. Ik zou
niet weten waar schrijvers en illu
stratoren van kinderboeken nu te
recht kunnen met verhalen en teke
ningen".
Louis Hueber kan niet zeggen waar
om het met Ezelsoor is misgegaan.
Hij vindt dat het blad er mooi uit
ziet, niet duur is en alle kinderen
vanaf tien jaar altijd veel te bieden
had.
Hij is niet de enige die er zo over
denkt. Iemand die alle 85 Neder
landse tijdschriften voor kinderen
en jongeren met elkaar vergeleken
heeft, noemde het blad twee jaar ge
leden een aanwinst op de tijdschrif
tenmarkt. Het heeft allemaal niet
mogen helpen.
„Jammer", zegt Louis Hueber. „Ook
voor al die IJslandse kinderen van
wie we sinds anderhalf jaar stapels
post krijgen. Hoe die aan ons blad
komen is een ander raadsel".
Toen je vader en moeder een stuk
kleiner waren, speelden ze toch al
'vadertje en moedertje'. De domi
nee won als jongetje de Tour de
France in het fietsenhok van de
school. En André van Duin trok
aan het hoofd van drie indiaanse
krijgers ten strijde tegen genade
loze desperado's uit een andere
straat.
Nou ja, dat van André van Duin
kun je je voorstellen, die is nog
steeds niet normaal. Maar zie je al
die deftige, gewichtige, aardige,
stuurse, grijze volwassenen al
voor je: als kind zo in de weer dat
ze alles om zich heen vergaten?
Toch hebben ook zij ooit ge
meend dat 's nachts de meubels
doör de kamer wandelden; dat er
een mannetje op de maan woon
de; dat de pony die ze vertroetel
den ineens in een knappe prins
veranderde. Ze zouden het toen
maar wat leuk gevonden hebben
als verhalen waar waren.
Nu is het te laat. Ze hebben een
gezin, en op het werk een verve
lende chef die wel in een rode auto
met vijf turbodeuren rijdt.
Of kinderen dan geen zorgen ken
nen? Die van Tommie uit Indiaan
in de kast groeien hem op een ge
geven ogenblik zelfs boven het
hoofd.
Cadeaus
Op zijn verjaardag krijgt Tommie
van zijn vriendje Patrick een plas
tic indiaantje, en zijn broer ver
blijdt hem met een weggegooid
medicijnkastje dat niet op slot
kan.
Het zijn geen indrukwekkende
cadeaus, maar ze zullen zijn leven
danig veranderen, En op de een of
andere manier heeft dat te maken
met het ongewone sleuteltje dat
zijn moeder jarenlang bewaard
heeft.
Tommie sluit het indiaantje op in
het kastje en wordt 's morgens
wakker van vreemde geluidjes.
Zijn speelgoedje is veranderd in
een indiaantje van vlees en bloed.
Hij zou het liefst zijn geheim van
de daken schreeuwen, maar be
seft dat niemand hem zal geloven.
Bovendien wil hij eerst nog een
poosje helemaal alleen genieten
van wat hem overkomen is.
Tommie weet dan nog niet dat
een geheim met jezelf niet span
nend is. En ook niet dat Kleine
Stier zo veeleisend is en zo on
dankbaar, dat hij zich zelfs slaaf
van het indiaantje zal gaan voe
len.
Bizons
'Indiaan in de kast' werd geschre
ven door Lynne Reid Banks en je
gezonde verstand zegt dat niet
kan wat ze verzon. Toch heb je
steeds het gevoel dat het mis
schien.... wie weet... een beetje....
waarom niet... best weieens zou
kunnen.
Dat komt, omdat ze alle mogelijk
heden van het verhaal uitbuit:
Kleine Stier leeft en denkt als een
echte indiaan uit de tijd van de bi
zons op de prairie; Tommie praat
toch zijn mond voorbij, en Patrick
heeft ook een plastic poppetje -
precies, een cowboytje.
Het spannende en humoristische
boek telt 159bladzijden en eindigt
zo:
„Maar wat moet ik dan met het
kastje doen?" vroeg Tommie hul
peloos. "Leeg laten", zei Patrick.
„Je kunt nooit weten".
Meer zei hij niet, maar dat hoefde
ook niet. Ze wisten allebei dat het
nog steeds mogelijk was en dat
was voldoende.
Wie zo ver komt (moeilijk zal dat
niet zijn) begrijpt dat Tommie en
Patrick gelukkig nog lang niet
uitgespeeld zijn, én dat er een ver
volg op het boek komt. Uitgeverij
Hans Elzenga moet dat ook maar
gauw laten vertalen.
Indiaan in de kast door Lynne Reid.
Banks. Vertaald door Liesbeth Swil-
dens, illustraties van Ietje Rijnsbur
ger. Uitgeverij Hans Elzenga, Heem
stede, prijs 28,50.
HET 6 IVEKKElüK
EEN FANTASTISCHE
EKVARlNG
ik eaSRup pat
AJE WAT JALOERS BENT.
I JE MNP STRAKS OOK
EEN EINDJE.
:FJE VAMT
F£EEN wwp
METDE2E LIG
FIETSDUS MtfD
JE NIET MOE.
BOVENDIEN
&LIP JE IN HET
VEEK EEK OVER
AL TuUEHDOOZ
