Ik ben ermee gekomen
en ik wil ermee gaan
STRIP
KEES KRUL
Ukkeleburrieberriebrij
Eters worden gemaakt, niet geboren
STOFFEL VAN DE VELDE ZWEERT BIJ PAARDEN
Husse met je neus er tussen, uk
keleburrieberriebrij en een bord
wasem met een snee karnemelk.
Vaders en moeders kunnen toch
zo leuk zijn als je vraagt 'Wat eten
we vandaag?' Ze willen maar niet
begrijpen dat kinderen dan altijd
belangstellend informeren naai
de voedingswaarde en het vetge
halte van de maaltijd.
Of dat ze met die vraag hun ou
ders er net op tijd voor willen
waarschuwen dat bepaalde
groenten lang niet zo gezond zijn
als de schijf van vijf wil doen gelo
ven. Giftig kunnen zijn zelfs.
Giftig? Jazeker. In spruitjes bij
voorbeeld zit zwavel. Ouders zijn
al te oud om dat te merken, maai
de maag en darmen van kinderen
zijn nog zo nieuw dat die dat
goedje (waar ook luciferkoppen
van gemaakt zijn) slecht verdra
gen.
Jammer genoeg kun je bij je ou
ders niet aan komen met: 'Zie je
nou wel, ik stel me niet aan. In de
Krullebak staat dat spruitjes en
zuurkool en bloemkool en nog
meer kool echt niet goed voor me
zijn'.
Want natuurlijk reageren je va
der en moeder dan meteen met:
'Janeezeg, de Krullebak'.
Je moet zwaarder geschut in stel
ling brengen: Eten is weten van
de bioloog Midas Dekkers. In dat
boek kunnen ze op bladzijde 51 le
zen wat ze van jou niet aanne
men. En als ook dat ze niet over
tuigt... de proef met het zilveren
lepeltje spreekt boekdelen.
Het hoofdstuk over spruitjes
geeft je een goede indruk van de
rest van het boek: lekker om te le
zen, boordevol interessante za
ken waar je waarschijnlijk geen
weet van hebt en leuke proefjes
die leerzaam zijn en gemakkelijk
zelf te doen.
Midas Dekkers (van onder andere
Max Laadvermogen, het Klok
huis en Vroege Vogels) maakte
eerder met Angela de Vrede de
boeken Kijken met je handen en
Je binnenste buiten. Van hun
derde boek zeggen ze zelf: 'Hoe je
je tong verwent, dat lees je in een
kookboek. Het boek dat je nu in
handen hebt, is geen kookboek.
Het is niet alleen voor je tong be
doeld, maar ook voor je ogen en je
handen en je lol en je verbazing.
Je leert meer kennen van je eten
dan alleen hoe het proeft'.
Of dat waai- is? Zo waar als lekke
re honger is geen honger. Alleen
dat van dat kookboek, dat klopt
niet helemaal. Je krijgt wel dege
lijk een paai- heel bijzondere
'kooktips'. Zoals uitgekauwde
kauwgum weer smaak geven en
een limonade-ijshand maken.
Limonade-ijshand
Het is heel verleidelijk om in dit
stukje veel uit het boek over te
schrijven. Maar dat zou niet eer
lijk zijn. Wie geïnteresseerd is in
huiskeurmeester worden, in goo
chelen met eten, verbazingwek
kende tafeltrucs, eten dat door
kaboutertjes wordt klaarge
maakt, vierkante eieren, fietsend
frites eten, paardedrollen, meel-
wormen, Sumo-worstelaars, le
vensreddende noodrantsoenen,
boodschappenwagens en nog
veel meer... die leest het boek.
Vooruit, een klein stukje dan om
te laten zien hoe geestig, begrijpe
lijk en 'tegendraads' (dat ook) Mi
das Dekkers schrijft:
'Mensen houden van dieren.
Braaf aaien ze hun poes, hun
hond slaan ze niet en in de winter
voeren ze de eendjes. Maar on
dertussen eten ze wel vlees. Alle
vlees is beest geweest. Aan elke
biefstuk en karbonade bij de sla
ger hebben ooit poten en ogen ge
zeten. En als het aan het vlees
had gelegen zaten ze er nog aan'.
De tekening hierboven is van An
gela de Vrede. Haar illustraties
zijn mooi, grappig en verduidelij
ken wat je niet meteen snapt, of
juist heel goed moet snappen om
geen brokken te maken.
Eten is weten door Midas Dekkers en
Angela de Vrede. Uitgeverij, Meulen-
hoff, Amsterdam. Prijs 27,50.
DINSDAG 8 NOVEMBER 1988
Hoeveel kinderen zullen het nog net
gezien hebben? Van die werkende
paarden op het land? Dat kunnen er
nooit veel zijn. In Zeeland staan er
nog maar enkele tientallen regelma
tig voor de eg of de ploeg. Het Belgi
sche trekpaard is al haast verleden
tijd. En zo'n speciaal landbouw- Zw€€t
werktuig is net als dat paard ook bij
na een museumstuk.
Zo'n ding leeft niet. Je kunt er niet.
tegen praten. Of es even op zo'n dik
ke bil kloppen. En als zo'n tractor
niet wil dan staat-ie stil. Maar een
paard dat weet wie er de baas is doet
het altijd."
De kennis over het trekpaard staat
dan ook op het punt van verdwijnen.
Iemand die heel zijn leven met 'Bel
gen' heeft gewerkt is landbouwer
Stoffel van de Velde (55) uit Zonne-
maire. ,,Ik ben hier aan de Noord
bosweg zowat onder de paarden ge
boren" vertelt hij.
„Zonder mijn paarden kan ik echt
niet leven. Als ik ze een dag niet zie
ben ik stik-moeilijk. Hoe kun je nou
ooit met een tractor mest mennen,
zaaien, strooien, hooi schudden.
Natuurlijk heeft paardekracht ook
zijn bezwaren. Je mag ze nooit in de
wind op het erf parkeren als ze be
zweet zijn. Of dagenlang het natte
gras uit de wei laten eten.
Elke stap op het land loop je er op je
eigen voeten achteraan. Over dezelf
de hobbels. En door dezelfde blub-
berzooi.
„Denk maar niet dat je zomaar met
paarden aan de slag kunt" zegt Stof
fel. „Vergeet niet dat die eerst dik
twee jaar als een prins hebben ge
leefd. Dan is het een hele kunst om
ze in het gareel(tuig) te krijgen.
En ze laten luisteren is nog weer een
vak. Het spreekt echt niet vanzelf
dat ze stilstaan als jij ho roept."
Hij verheugt zich op 12 november.
Dan wordt de nieuwe Stichting het
Werkend Trekpaard geïnstalleerd.
Daardoor kan een agrarisch bedrijf
in Waarde met zijn Belgen blijven
werken. Met geld van landschap- en
natuurliefhebbers.
Als tegensprestatie gaat het bedrijf
les geven in dit speciale vak. Er ko
men nu al studenten en deskundi
gen uit de hele wereld.
Boer Stoffel: „Ik hoop vurig dat het
werkend trekpaard behouden blijft.
En dat ik nog vele Belgen-van-de-
Bosweg geboren zie worden.
Ach, op mijn grafsteen hoort eigen
lijk een paardenhoofd te staan.
Want ik ben ermee gekomen. En ik
wil er ook best mee gaan".
„Ouders mogen best meer herrie
schoppen over het eten. Kinderen
moeten soms leren om iets lekker te
vinden. Zodra het 'anders' lijkt we
ten ze zeker dat ze het vies vinden.
Je moet dus eisen dat een kind het in
elk geval proeft. Desnoods door ze te
dwingen. Daar heeft een kind recht
op. Want je mist een hoop als je
haast niks lust."
Dit zegt de 'Russische' Robert Bur-
sian (61van Du Commerce uit Mid
delburg. Hij heeft over de hele we
reld hotels en keukens gerund. Maar
overal geldt dezelfde wet: of je nu
een eitje kookt of een zwezerik
maakt niet uit. Als het maar met
aandacht en liefde gebeurt.
„Ik krijg tranen in mijn ogen van het
Nederlandse eetgedrag," roept Bur-
sian. Veel mensen eten domweg hun
honger weg. Het geeft niet waar en
hoe. Dat is toch geen goed voorbeeld
voor je kinderen. Eters worden ge
maakt. en niet geboren. Het is een
cultuur."
Soms gaan mensen wel degelijk met
hun kroost naar een restaurant in
plaats van naar de snackbar. Ze be
stellen dan voor zichzelf vaak een
schitterend gerecht plus een paar
kindermenu's.
Anti-patat
Bursian: „Dat vind ik een beledi
ging van het kind. Zo'n 12- of 13-jari-
ge is toch al een kleine volwassene.
Die mag je niet afschepen met frites
plus appelmoes met een para
pluutje erop. Gun ze toch een halve
biefstuk of tournedos. Maar dan wat
minder gekruid. Want dat is iets wat
je juist nooit forceren moet."
Het anti-patat recept van keuken
meester Bursian is als volgt:
Boen een aardappel zeer grondig
schoon. Rol hem met schil en al in
aluminium folie. Leg hem 40 minu
ten in een oven van 160 graden. De
stand voor groot vlees). Daarna
zonder je te branden uitpakken en
in de lengte opensijden. Iets uit el
kaar duwen. Vullen met een sausje
van zure of gewone room, peterselie,
wat zout en eventueel een beetje
knoflook. Niet vergeten om ook de
schil op te eten.
IKVWHE7" HEEL LEUK PAT IKPCCR
JilUtE tEWf? BEN UIT6En0t>\6P
0A14LS HEPIAPESKUNPI6E TE HobEH
5PREKEN OVER PEINVLOEP VAN
PE TELEVISE
OUDERS ?UN VAAK. BAN(7 W
K'NPEKEN VAN VEEL TV KIJKEN)
(?E WELPAPlA WORPEN OE ON-
ANIERP CFBROTAM.
NOU, IKPEMK !>\T 'T ALLEMML-
HOGAL MEEVALT W4T VINDEN
JULLIE PA4R2ELFNUI/AN"?
