REIZEN
Alleen met schone banden
Verrek, da's een ouwe zeg...
Ze hakken
het lichaam
in stukken
Feest als
je vader
thuiskomt
Schoolreis
Lekker kletsen en weinig pesten
DINSDAG 10 JANUARI 19891
„Ik ben even naar de overkant",
zei Annelies Kerkhof (31) uit
Middelburg. Ze kocht een trein
kaartje in Hoek van Holland.
Tien dagen en tien nachten la
ter stapte ze uit. In Siberië.
Een uit de hand gelopen tiener-
toertje. Ze had de Trans Siberi
sche Spoorlijn in haar uppie af
gereisd.
„Daarna ging ik nog even met
de boot naar Japan", zegt Anne
lies. Dit was het begin van haar
grootste hobby; wereldreizen
maken.
Momenteel reist ze samen met
haar vriend Henk Theune (23).
Beiden zitten in het onderwijs.
Dus zeven weken zomervakan
tie. Dus zeven weken ver weg op
zoek naar avontuur.
Houten brug
„Zoals die busreis door de Hi
malaya. De hoogste berg ter we
reld, tussen China en India. Een
houten brug was weggeslagen.
De chauffeur dacht dat hij wel
door de rivier kon rijden. Maar
de bus bleef in het water steken.
De passagiers bouwden toen in
enkele dagen een krakkemikki
ge brug".
„Of die keer in Hongkong", ver
telt Annelies verder. „We vlogen
tussen de wolkenkrabbers op
weg naar de landingsbaan. Plot
seling brak er een tyfoon los.
Van die hevige wervelwinden.
De noodlanding lukte. Maar bij
andere vliegtuigen ging het mis.
Gieren
„Het indrukwekkendst was wel
die begrafenis in Tibet", vertelt
Henk. „Nou ja, een begrafenis
kun je het eigenlijk niet noe
men. Door de rotsbodem kun
nen ze daar niets begraven. Veel
te hard. Cremeren kan ook niet,
want op die hoogte groeien geen
bomen.
Wat moeten ze dan met hun do
den doen. Daar hebben ze wat
op gevonden.
Voor ons was het een schokken
de ervaring. Voor hen is een
dood lichaam niets meer als ver
pakking van de geest van ie
mand. Ze hakken het lichaam in
stukken waar iedereen bij is, wij
ook dus. Midden op het plein.
Daarna gaat iedereen naar bin
nen. Want na korte tijd komen
de gieren uit de bergen. Deze
reusachtige roofvogels nemen
de stukken mee. Wij waren er
helemaal kapot van".
Voorbereiding
Waarom blijven jullie niet ge
woon lekker thuis?
„We zijn veel te nieuwsgierig.
We willen weten hoe andere
mensen op de wereld leven",
zegt Annelies.
Is dat niet erg gevaarlijk, die
verre reizen?
„Goed voorbereiden is het be
langrijkste. Veel lezen. Over ge
varen en ervaringen van andere
reizigers. Goed sparen.
Drugs
Hebben jullie nog tips voor be
ginners?
„Ga nooit als rijke westerling
rondlopen. Met een camera op
je buik. Geld en papieren moet
je in een riem onder je broek be
waren.
Voor elke grensovergang moet
je je rugzak zelf controleren. Er
kunnen wel eens drugs in ge
stopt zijn. Je paspoort en foto
toestel zijn heilig", zegt Henk.
„Nederland is wel het fijnste
land om thuis te komen", be
sluit Annelies. „Als je uit de ar
moede komt, kijk je wel anders
naar onze rijkdom.
Je gaatje ergeren. Bijvoorbeeld
aan reclame over hondebrokjes
en kattehapjes. Terwijl kinde
ren aan de andere kant van de
wereld er een moord voor zou
den doen".
Meryem
„Als je Turkije binnenkomt, moet je eerst met de auto
door een grote bak met water rijden. Wantje mag alleen
met schone banden binnenkomen. Leuk hè?", zegt Me
ryem Asil.
Samen met haar vriendin Cederika vertelt ze belevenis
sen over hun reizen naar Turkije. Allebei zijn ze 13 jaar
en ze hebben de lange reis naar het land van hun ouders
al meerdere keren gemaakt.
„Het duurt wel 3 tot 4 dagen", zegt Cederika. „En als je
bij de douane pech hebt, moetje daar ook nog een hele
dag wachten! Je moet alles uitpakken en ze controleren
heel precies!".
Motorpech
Omdat ze meestal zes weken wegblijven (tijdens de zo
mervakantie), hebben ze altijd veel bagage bij zich.
Daarom zijn hun auto's zo 'afgeladen' vol.
En onderweg gebeurt er nogal eens wat.
Meryem: „De laatste keer waren we in Duitsland de weg
kwijtgeraakt. Toen reden we zo verkeerd, dat we weer
op de terugweg naar Nederland zaten!".
Cederika vult aan: „Wij hebben ook vaak motorpech
gehad. Gelukkig kon m'n vader 't meestal repareren.
En anders vroegen we we hulp bij een benzinestation".
Meryem weer: „We stoppen natuurlijk onderweg. Dan
eten we wat en we gaan naar het w.c. Maar die toiletten
zijn vies zeg!'t Is datje zo nodig moet, maar anders...
„En weetje waar je moet uitkijken?", vraagt Cederika.
„In Bulgarije! Zorg dat je er niet moet tanken, want ze
rekenen drie keer zo veel".
„Wij zijn door de Bulgaarse politie zo maar aangehou
den", vertelt Meryem. „We moesten aan de kant van de
weg gaan staan en alle koffers uitpakken. We mochten
alleen doorrijden als we ze geld gaven!".
En zit de reis er dan eindelijk op, dan wordt er volop
vakantie gehouden.
En na een week of 4? „Tsja, dan willen we graag terug
naar Nederland", verzucht Meryem. „Want hier hebben
we het ook fijn".
Rens, Mark en Jeroen bij hun bus.
Drie kwartier heen, drie kwartier terug met een busje.
Dat is de dagelijkse reistijd van Mark (9), Jeroen (11) en
Rens (8). zij zitten op de Anne-Frankschool in Goes, een
school voor speciaal onderwijs. Met nog 12 andere kin
deren, van andere scholen uit de buurt.
„Het is een nieuwe Mercedes-bus van een taxibedrijf',
vertelt Rens. „Die bus start in Ellewoutsdijk. Daarna
kom ik aan de beurt, samen met Rens", vult Jeroen uit
Oudelande aan.
„Als Onno chauffeur is, is het erg gezellig", zegt Jeroen.
„Lekker kletsen en weinig pesten".
Cadeau
In Ovezande stapt Mark in. Mark: „Ons busje rijdt dan
verder over Kwadendamme, 's-Gravenpolder naar
Goes. Eerst gaan de kinderen eruit van de Wilhelmina-
school, dan de Kring, dan wij en dan de Deltaschool".
En zo gaat dat elke dag. „Wij zijn een leuke groep", vindt
Rens. „Als de chauffeur jarig is geven we hem een ca
deau. Als één van ons jarig is, krijgen we van het taxibe
drijf een klein Mercedesbusje met een sticker".
- En als je school moet blijven?
„Dat moet je tegen de chauffeur zeggen", zegt Jeroen.
„Je mag dan na je straf, een strippenkaart van school
lenen om met de gewone bus naar huis te gaan. Of je belt
je ouders op, als die je kunnen halen. Bij mij is dat nog
maar één keer gebeurd.
Volgend jaar moet ik op de fiets. Dan betaalt de ge
meente niet meer want dan ben ik twaalf'.
„Mijn ouders betalen wel 200,- per jaar geloof ik", weet
Mark tenslotte te vertellen.
'„Vroeger hadden wij geen auto. Dus
naar een verre tante: met de büs!
Prachtig vond ik het! Zo'n grote au
to, en al die mensen... Ik droomde er
van".
Uiteindelijk is Jan van Egmond uit
Goes toch geen buschauffeur gewor
den. Maar oude liefde roest niet.
Jan vertelt: „Een paar jaar terug zag
ik in een tentoonstellingsbus oude
foto's. Ook van bussen waar ik vroe
ger ingezeten had.
Alles kwam weer boven. „Hé, die
bus! Toen gingen we daar en daar
naar toe. En die..."
Jaren denk je: ik ben de enige die zo
sentimenteel is. En dan blijkt dat
niet zo te zijn. Nou, je snapt het. Ik
was meteen verkocht en werd lid
van die club. Maar 25,- per jaar".
Restauratie
De SVA (Stichting Veteraan Auto
bussen) heeft eigenlijk maar één
doel. Belangrijke bussen restaure
ren en bewaren voor het nageslacht.
„Onze garage is in Pijnacker. Elke
zaterdag zijn er enkele leden aan het
werk. De een kan lassen. De ander
schilderen of stoelen maken.
Zo wordt een (soms héél) oude bus
weer net als vroeger", vertelt Jan.
„Dat is trouwens niet het enige. Zelf
maken we veel uitstapjes met de
Bij tientallen varen ze dagelijks
de Vlissingse boulevard voorbij:
de zeeschepen in alle soorten en
maten. Op weg naar verre,
vreemde landen. Nagestaard
door vele jongens, die dromen
van het avontuur. Konden ze
maar mee!
Die wens heeft Nills Pleyte (12)
uit Oudelande in ieder geval
niet. „Ik weet, wat het leven van
een zeeman inhoudt", vertelt
hij.
„Ik ken mijn vader alleen als
zeeman. Hij heeft nooit aan de
wal gewerkt. Natuurlijk heeft
hij als machinist al veel van de
wereld gezien: Borneo, Brazilië,
Jemen, Mexico. En wie veel ge
zien heeft, kan veel vertellen".
Lange ruk
Voor de thuisblijvers ziet het le
ven er heel anders uit. „De
meeste reizen duren een maand
of drie", zegt Nills. „Dat is best
een lange ruk".
De thuiskomst is altijd feeste
lijk. „Samen met mijn moeder
ga ik pa dan afhalen van Schip
hol. De meeste zeelui vliegen te
genwoordig van en naar hun
schip. Thuiskomen in een ha
ven is er bijna niet meer bij".
Op zo'n dag is Nills altijd een
beetje gespannen. „Je bent be
nieuwd hoe hij het heeft gehad,
of hij bruin geworden is en zo.
En natuurlijk is het hartstikke
fijn om zijn stem weer te horen".
Vlinders
Na de thuiskomst in Oudelande
gaan de koffers van zijn vader
open. „Na elke reis neemt hij
voor mijn moeder en mij een
paar aardigheidjes mee.
Voor mij zijn dat vooral tropi
sche schelpen en vlinders. Hij
vertelt er dan altijd bij, waar hij
ze heeft gekocht en waar ze in de
natuur voorkomen".
Dat Nills in de voetsporen van
zijn vader zal treden, zit er niet
in. „Ik mis nu eenmaal die zee
manskriebel in mijn bloed",
zegt hij.
bussen. We rijden dan ook oude rou
tes.
Als we dan langs een halte rijden zie
je mensen denken: 'verrek, da's een
oude. Maar ze pakken toch hun
strippenkaart. Da's altijd lachen!
We organiseren ook dingen, staan
op tentoonstellingen. In Ciske de
Rat rijdt er een van ons. Soms trou
werijen of zo. Maar we verzamelen
en ruilen vooral foto's: héél veel!"
Jan heeft er nu al zo'n 1400. Bij elke
foto hoort een even enthousiast ver
haal.
Wie iets meer over oude autobussen of
over de SVA toil weten, moet maar schrij
ven naar: Jan van Egmond, De Stelle 15,
4464 BP Goes.).
Olé!
Olé olé olé
We gaan op schoolreis.
Wie leert is onwijs..
Olé
Olé olé olé!
Neem een dropje
en een toffee
blikje sinas
cola maakt twee
chips, een broodje
lekker zootje..
Olé!
Olé, olé...
O jé
Chauffeur
Snel!
De deur!!
•Marina van den Boogaart
