Ylissingen zet de toon
Vrijheid wordt ook moeilijk
Bedelen,
stelen of
sterven
DANSEN OP DE GEHATE BERLIJNSE MUUR
ZEEUWSE POPGROEPEN IN EEN BOEKJE
Kind geneest
sneller na
narcose in
bijzijn ouders
Gertrudeke van der Maas: er is niks te koop.
BERLIJN - De DDR staat op z'n kop. Vrije
verkiezingen zijn beloofd. Voor het eerst. Vrij
er reizen is al mogelijk. Voor het eerst. Op 10
november brak dan ook een waar volksfeest
los. Toen werd DE MUUR van Berlijn echt
opengebroken. Voor het eerst.
Duizenden mensen persten zich bij de door
gangen van Oost naar West. Ze dansten op die
gehate muur. Huilend, schreeuwend, jui
chend vielen wildvreemde Berlijners elkaar
om de hals. Hier hadden ze jaren naar ge
snakt.
Ook in Zierikzee wipte Gertrudeke van der
Maas (17) van pure vreugd voor de TV op haar
stoel.
„Als de naam DDR valt zijn mijn oren meteen
gespitst", zegt ze. „Ik pen al 6 jaar met een
meisje in Oost-Duitsland, 2 uur rijden van
Berlijn.
In de herfstvakantie ben ik er nog geweest,
voor de vijfde keer. Mijn ouders hebben trou
wens al veel langer een schrijfgezin. Zo besef
ik heel goed hoe vrij we zijn.
Gebrek
Je kunt daar tegen 'niemand' zeggen wat je
denkt, niet stemmen op wie je wilt. Er is overal
gebrek aan. Zoals shampoo, tandpasta, bana
nen, sinaasappels, chocolade.
Koffie is er super duur. Je betaalt wel 28 Oost
mark voor een half pondje. Als het er is. Dat
nemen we dus allemaal mee als we erheen
gaan.
Zo'n bezoek kost best veel. Je moet ginds ook
verplicht elke dag 25,- per persoon uitgeven.
En er is niks te koop".
Ze vertelt hoe haar vriendin uren buiten in de
rij staat bij een kledingzaak. De wachtlijst
voor een auto of telefoon is zo'n 13 jaar. Alles
wordt door de staat bedild. En hou je kritiek
maar stil. Je bent zo je baan kwijt, of je mag
niet worden watje wilt.
Gertrudeke: „Toch zal die nieuwe vrijheid
nog moeilijk zijn, als het er echt komt. Ze heb
ben daar immers nooit zelf iets op touw gezet,
zelf iets beslist. De partij regelde het wel.
Humor
En met sommige dingen vind ik ze ginds zelfs
beter af dan hier. Ze doen er alles samen, ze
helpen elkaar. Het is er verschrikkelijk gezel
lig, veel meer humor ook.
Als je dan ziet hoe wij hier bezig zijn. Zo on-
vriendêlijk vaak, zo iedereen voor zichzelf. En
wat we afdanken en zo. Dan schaam je je ge
woon.
MANILA - Eind vorige maand ge
beurde dan eindelijk wat al veel eer
der gedaan had moeten worden: op
20 november ondertekenden alle
landen van de Verenigde Naties de
Conventie (verdrag) van de Rechten
van het Kind.
Daarmee kwam een einde aan der
tig jaar bakkeleien over de vraag of
kinderen het recht hebben op een
menswaardige manier op te groeien.
„Tussen de vijftig en honderd mil
joen kinderen moeten zelfs dag en
nacht op straat leven. En daar elke
dag maar weer alleen of in een
groepje het hoofd boven water zien
te houden", zegt Carl Huybrechts,
die elke week in de Telebingoshow
van de KRO iemand gelukkig mag
maken met honderdduizend gul
den.
„Miljoenen kinderen weten
's morgens niet of ze die dag iets te
eten krijgen. Ze hebben geen dak
boven hun hoofd, nauwelijks kleren
aan het lijf, kunnen niet naar school
en niet naar een dokter.
Rechten
Straatkinderen vind je in alle grote
steden van de wereld, maar vooral in
de arme landen. Soms hebben ze een
baantje, maar meestal moeten ze
bedelen of zelfs stelen om in leven te
blijven.
De grootste ellende die Carl Huy
brechts ooit gezien heeft, zag hij op
Smokey Mountain:
„Smokey Mountain is de vuilnisbelt
van Manila, de hoofdstad van de Fi-
lipijnen. Elk kwartier storten vuil
nisauto's er vers afval waar twaalf
duizend kinderen alles uithalen dat
nog een beetje bruikbaar is. Plastic
bekertjes, blikjes, vieze lappen en
zelfs etensresten.
En alsof dat nog niet erg genoeg is,
bouwen ze op die gigantische hoop
vieze rottigheid van drek, uitwerp
selen en half verteerde dode dieren
hun huizen. Kartonnen dozen, afge
dekt met een stuk gescheurd plas
tic.
Toen ik dat zag voelde ik me zo ver
baasd, verdrietig en machteloos te
gelijk dat ik er van moest braken.
Het enige dat we nog kunnen doen is
proberen die kinderen een heel klein
beetje gelukkiger te maken. Het on
dertekenen van de Rechten van het
Hind vergroot in elk geval hun kan
sen".
The Donuts: lekkere oude rock and roll.
MIDDELBURG - „Vlissingen is de
muzikaalste stad van Zeeland,"
zegt Hubert Leeman. Hij is één van
de schrijvers van een boekje waar
in alle popmuzikanten van Zee
land staan.
In heel Nederland bestaan 30.000
bands. Zeeland telt ongeveer 100
groepen. De meeste komen uit
Walcheren. Er zijn maar enkele
bands die bekend worden op radio
en televisie.
„Een Zeeuwse band bestaat
meestal kort," zegt Hubert. „Soms
gaat een van de leden buiten Zee
land studeren of werken. Dus zeg
maar dag met je handje."
Een ander probleem voor de
Zeeuwse popbands is het optre
den. Er zijn hier veel te weinig po
dia". Er is een club opgericht om
Zeeuwse bands te helpen: Het
Zeeuws popoverleg.
„Wij geven cursussen", zegt Hu-
bert. „Bijvoorbeeld over reclame
maken, festivals organiseren enz.
Verder knokken wij voor geld. Dit
jaar kregen we 20.000,- van de
provincie om festivals te organise
ren. Dat gebeurde in Oostburg, Vo
gelwaarde, Scharendijke en Mid
delburg".
Vetkuiven
Eén van de meest verse bands in
Zeeland is The Donuts uit Vlissin
gen. De band bestaat uit 5 jonge
vetkuiven. Ze spelen lekkere oude
rock 'n roll
Rik Lingier van the Donuts:
„Eerst zat ik in een drumband.
Daarna werd ik drummer bij the
Bobo's. Ik leerde mezelf gitaar spe
len. Nu zit ik in the Donuts". In fe
bruari komt deze kakelverse band
op de t.v.
Ze hebben veel voor kinderen op
getreden. In jeugdhonken en
clubs. „Het jongetje op de foto heet
Bobby. Hij is onze mascotte", zegt
Rik.
„Wij zijn 5 vrienden: 2 loodsen, een
kok, een lasser en een automon
teur. We spelen puur voor de lol.
Binnenkort gaan we onze eerste
demo opnemen in een studio in
Vrouwenpolder. Een demo is een
reclamebandje van onze muziek.
Dat bandje sturen we op naar zaal
houders".
„Vaak zijn er al erg jonge kinderen
bezig met een bandje", zegt Hu-
bert Leeman. „Die kunnen het bes
te naar de muziekschool gaan.
Daar kun je tegenwoordig als
groep les krijgen in pop.
Je kunt ook bellen met het Zeeuws
Popoverleg (01180-82500). Hopelijk
komen er na The Donuts veel nieu
we bandjes bij".
VLISSINGEN - Vanaf 1 januari 1990
komt er voor kinderen, die een nar
cose moeten ondergaan een belang
rijke wijziging in de ziekenhuizen
van Middelburg en Vlissingen.
Mevr. R. de Groot, directeur patiën
tenzorg van de ziekenhuizen: „Ou
ders mogen voortaan bij hun kind
blijven, totdat de anaesthesist in de
operatiekamer de narcose heeft toe
gediend. En als het kind weer wak
ker wordt, zijn de ouders er ook bij.
Zo lijkt het voor het kind, of z'n ou
ders niet zijn weggeweest. En dat
neemt een heleboel onnodige angst
weg."
Amandelen
In april begon startte in Middelburg
een proef met de dagverpleging. Als
de
amandelen geknipt moeten worden
of als er buisjes in de oren moeten,
mag het kind dezelfde dag nog mee
naar huis.
Mevr.'De Groot: „Vooraf geven we
schriftelijke informatie en tonen we
een videoband. Dan weten de kinde
ren en hun ouders, wat ze te wachten
staat."
De proef lukte uitstekend. Het ver
plegend personeel en de artsen,
vooral de keel, neus, oor- en kinder
artsen, reageerden erg positief.
„Ze merkten, dat de kinderen veel
rustiger werden, makkelijker te ver
plegen en dat de genezing van de
kinderen beter verliep," zegt direc
teur De Groot.
Problemen
Samen met de stichting 'Kind en
Ziekenhuis' heeft zij zich erg inge
spannen, om dit resultaat te beha
len.
Er waren natuurlijk ook problemen.
Zo moest er in de dagverpleging een
andere route worden gevolgd. Kin
deren, die nog geholpen moesten
worden, mochten de kinderen die al
geholpen waren, onderweg niet te
genkomen.
„En ouders moeten speciale kleding
aan," zegt mevr. De Groot. Want op
de operatieafdeling mogen zo min
mogelijk vreemde bacteriën ko
men."
