Zonde van 't geld
Dikke pillen worden
in koffers bezorgd
Geheimen, ruzies en
chagrijnige meesters
Boksers
te laat op
training
Snoepboek
Wat weten die on
DINSDAG 18 SEPTEMBER 1990
Marjan Luif: nieuwe dingen
Marjan Luif vindt niets zo
vervelend als op straat nage
wezen worden met 'Kijk,
daar gaat mevrouw Ten Ka-
te!'
„Ik spéél mevrouw Ten Ka-
te", zegt ze, „en ze is heus een
enig mens, maar ik zou er zo
niet willen uitzien. Ze oogt zo
officieel. En omdat ze erg op
haar fatsoen is gesteld, leidt
ze ook een beetje een saai le
ven".
Mevrouw Ten Kate was een
paar jaar geleden bij de
VPRO-televisie op zondag
morgen een succesvolle kin
derserie waar ook volwasse
nen graag voor uit hun bed
kwamen.
Van de vele enthousiaste
reacties herinnert Marjan
Luif zich vooral de brief van
de eigenaar van een boks
school. Hij schreef dat hij
een fanatiek ploegje van zes
tien grote jongens trainde,
maar dat ze steevast alle
maal te laat kwamen als me
vrouw Ten Kate op avon
tuur ging.
Film
Met regisseur Casper Ver-
brugge herschreef Marjan
acht afleveringen tot vrolij
ke verhalen die door uitgeve
rij Van Goor gebundeld wer
den in een boek. En net als
de televisieserie was het
boek een schot in de roos,
want de Nederlandse Kin
derjury vindt het een van de
beste kinderboeken van
1989 voor kinderen vanaf ne
gen jaar.
„Ik was heel blij toen ik dat
hoorde", zegt ze. „Maar ik
heb te weinig tijd om daar
lang over te dagdromen.
Ik wil altijd nieuwe dingen
proberen. Toneelstukken
schrijven, aan een hoorspel
meedoen, leuke types spelen
en met Casper geld zien los
te krijgen voor een bioscoop
film over mevrouw Ten Ka-
re. We hebben het verhaal
een end rond en als alles
goed gaat draait de film vol
gend jaar in de bioscoop".
Gevraagd
Marjan Luif is sinds twee we
ken elke zondagavond te be
wonderen in de nieuwe
VPRO-serie 'Jiskefet':
„Maar dat moet je de lezers
van de Krullebak maar niet
vertellen. Er zitten een paar
nogal gewaagde scènes in,
en ik denk dat lang niet alle
ouders daar blij mee zullen
zijn".
gedicht
Ogen, toe
ga nietzosnel!
Laatmesnoepen
van het restje.
Het is te fijn
om uit te zijn.
Marina van den Boog aart
Van geluk gesproken. Een grote tekenwedstrijd
winnen is natuurlijk al niet niks. Maar wat de
achtjarige Anique Vroonland uit Middelburg
overkwam....
Jeugdsalamanders zijn goedkope pocketboe
ken voor kinderen. In elke boekwinkel waar e.en
grote Salamander-poster hangt, kun je ze halen.
Uitgeverij Querido (die de boeken maakt) vond
dat er maar eens een nieuwe poster moest ko
men. Dus organiseerden ze afgelopen voorjaar
een tekenwedstrijd. De mooiste tekening van
Nederland werd de nieuwe herkenningsposter.
„We deden met onze hele klas mee", vertelt Ani
que. „Ik vond het leuk om te tekenen. Maar ik
dacht: ik win nooit. Het is tot 12 jaar. Oudere
kinderen weten het toch altijd beter. En toen ie
mand mijn rode formuliertje bij de supermarkt
vond, nou, toen wist ik het helemaal zeker".
„Je moest hem van de meester zelf opsturen.
Mijn naam en adres en zo stonden op dat rode
papiertje. Dat was dus bekeken".
We zeiden nog 'zonde van die 3 gulden'. Later
bedacht ik ineens dat ik het ook achterop de
poster had gezet. Toen dacht ik alleen nog maal
ais ze hem nou maar omdraaien".
De salamander als een soort gestreepte vlieg.
Met vleugeltjes, staartje omhoog, boek in zijn
poot. Een vijver en natuurlijk gras.
„Dat had ik op de pockets gezien en ik dacht dat
moet erop. De slagzin vond ik het moeilijkst. Die
mocht natuurlijk niet te lang zijn."
Koop zo'n vriendje voor een tientje, bedacht ze
en Anique won ermee.
Haar poster een heel jaar, misschien wêl twee, in
heel Nederland. Een verfdoos en voor 250,- aan
kinderboeken. De krant, Omroep Zeeland. Ge
lukkig is de uitreiking volgende week al bij
boekhandel Fanoy in Middelburg. Ze kan er
haast niet meer van slapen.
Even een boek uit de biep halen is
voor Marcel van der Bie (14) niet te
doen. De boeken die Marcel leest
wegen kilo's. Ze zitten in dikke kof
fers met elastieken banden.
„Neem nou "De brief van de ko
ning", van Jan Terlouw", zegt Mar
cel. „Dat boek bestaat uit 9 dikke te
lefoonboeken. Allemaal in braille".
Marcel is blind geboren. Hij gaat
niet in z'n woonplaats, Scharendij-
ke, naar school. Hij zit op de Barti-
meusschool in Zeist, dat is een blin
deninstituut. Nu zit hij in de tweede
van de mavo.
„Toen ik 6 was heb ik leren lezen op
de basisschoolafdeling. Gewoon let
ter voor letter leren voelen. En gelijk
leren schrijven", zegt Marcel. Hij
leest het liefst spannende avontu
renboeken.
De blindenbiep heeft vooral veel ou
dere boeken. „De meeste boeken uit
de kinderboekenweek zijn nog niet
in braille gemaakt", zegt Marcel.
„Vaak zijn het wat ouderwetse boe
ken. De nieuwere boeken worden ge
lukkig bij ons voorgelezen".
Marcel is vooral fan van Tonke
Dragt en Jan Terlouw. „Als je lid
bent van een braillebibliotheek
moet je je boeken schriftelijk aan
vragen. Daarna krijg je de dikke de
len in koffers thuisbezorgd. Een
compleet boek in het weekend mee
naar huis nemen is dus niet te
doen".
En boeken op cassettebandjes dan?
„Op school zeggen ze dat je er lui
van wordt. In Zeist hebben we er
heel veel, gelukkig ook wat nieuwe
re", zegt Marcel.
Je hoeft niet blind te zijn om te ge
nieten van cassetteboekjes. Je kunt
ze tegenwoordig in verschillende
warenhuizen kopen. Walkman op en
skaten maar. Terwijl Annie M. G.
Schmidt voorleest in je oren.
„Mijn zus had al eer
der een dagboek dan
ik. Toen mocht ik er
eens in lezen en dat
vond ik zo leuk. dat ik
er ook aan begonnen
ben." vertelt de 10-ja-
rige Martine Bodbijl
uit Haamstede. Zij zit
in groep 7 van de
O.L.S. 'De Kirreweie'.
Inmiddels heeft ze één
dagboek vol geschre
ven.
„Ik vind het leuk om
alles wat je beleefd
hebt op te schrijven"
zegt Martine. „En ook
als herinnering voor
later." Natuurlijk is
haar dagboek geheim.
Er zit een slot op.
Martine schrijft niet
alleen geheimen in
haar dagboek. Marti
ne: „Als ik ruzie heb
gehad, dan schrijf ik
Martine Bodbijl
daarover. En ook als
de meester chagrijnig
was en als ik katte-
kwaad heb uitge
haald.".
Martine gebruikt
haar dagboek niet al
leen om in te schrij
ven, maar ook om er
dingen in te plakken.
Leuke plaatjes uit de
Hitkrant en popfoto's.
Ze schrijft er dan de
namen bij. En foto's
vanpony's.
„M'n vriendin en ik.
hebben een tijdje een
pony, Djasi, ver
zorgd," vertelt Marti
ne. „Elke dag gingen
we er naar toe om te
borstelen en eten te
geven. Daarover heb
ik veel in m'n dagboek
geschreven."
Een apart plaatsje
heeft haar vader. Hij
is kok op een bagger
schip en is daarom
veel weg.
„Al zijn brieven en
kaarten plak in in m'n
dagboek," zegt ze.
„En, ik ga zeker weer
aan een nieuw dag
boek beginnen!"
V.l.n.r. zittend: Erwin Bouvré, Sonja van Negenhof; staande v.l.n.r.
Erwin heeft een probleem met zijn boekenkast:
„Ik kan mijn boeken nooit netjes zetten, als ik
daaraan begin ga ik ze weer lezen".
Remona kent een heel mooi boek: „Daarin staat
een stukje, dat kan ik wel 20 keer lezen".
Denise leest een mooi boek altijd in één keer uit:
„Daarna ga ik slapen en droom ervan".
Alienke heeft geen plaats voor al haar boeken:
„Ze liggen overal, zelfs onder mijn hoofdkussen".
Sonja heeft een boek, „dat moet je op zondag
morgen lezen, dan is het het levendigst".
Vijf kinderen uit groep 8 van de Willibrordschool
uit Terneuzen praten over hun grote hobby: le
zen.
Ze denken dat de m
dat niet zo graag dj
t.v. Dat vinden wij
doodslag en het is
En van het woord ro
gediend: „Dat is eer
graag leest moetje-
De kinderboeken^: ni
over de griffels en pc
vind ik zo dom", ze? K
vindt hoeft de ande
iedereen is versch®
Sonja is het er hele:
ze naar de bibliotte-
t<
