Mom mag niet mee
Een Ghanees met jouw bril op
Droom op papier
Tentoonstelling van kleindieren
Koster Jac. van Voorenberghe maakt mensen gelukkig
DINSDAG 12 NOVEMBER 1991
Niet elke kip is zomaar een kip. Je
hebt kippen, KIPPEN en 'da's niks'.
Als je daar meer van wil weten moet
je dit weekeinde (15,16 of 17 novem
ber) maar eens naar de Kruitmolen-
laan in Middelburg gaan en probe
ren Marco Wattel (13) te spreken te
krijgen. Hij fokt ze zelf en weet daar
zo smakelijk over te vertellen datje
zelf een kip als huisdier gaat kopen
als je niet oppast.
Je zult ogen en oren tekort komen in
de Kruitmolen. De Kleindieren-
sportvereniging Walcheren houdt
dan namelijk haar jaarlijkse ten
toonstelling.
Behalve alles wat tokt en kakelt van
Marco kun je nog 1200 andere koe
rende, piepende, fluitende en kwa
kende lievelingen bekijken. Zoals de
schattige Hangoordwergkonijnen
van Véronie Carol (14). „Als er bij
buurman Gilles vroeger konijntjes
werden geboren, was ik daar altijd
te vinden. Nu fok ik ze zelf."
Alle 170 inzenders hebben hun
mooiste dieren zorgvuldig voorbe
reid. Want er zijn een heleboel prij
zen te winnen.
Marco: „Poten wassen, nagels doen.
Het kammetje wordt met vaseline
ingesmeerd. Zo ziet ze er mooi uit."
Maar, hoe mooi ze ook is: als het een
NIKS is mag ze niet mee. „Hangen
de penveren of een scheef kammetje
zoals Mom, mijn lievelingskip, heeft
krijgt toch een O (onvoldoende). Al
leen voor de fok zijn ze nog wel eens
goed."
Marco fokt zelf oud-Engelse vecht-
krieltjes. Prachtige kleine zwarte
kipjes. Het zou niet de eerste keer
zijn als hij een prijs won.
Iemand die absoluut in de prijzen
zal vallen is Dennis van Doorn 14).
Hij fokt sierduiven: Show-antwerp.
Hij is de enige in Nederland met dit
ras en dat is dus wel heel bijzonder.
Dennis: „Ze lijken op postduiven,
maar de kop is anders, veel mooier.
En prachtige ogen." „Deze roodkras
is de beste die ik tot nu toe gefokt
heb. Die heeft nu al heel wal prijzen
voor me gewonnen. Fokken is altijd
spannend. Ik kreeg uit een blauw en
een blauwkras een roodkras. Onmo
gelijk. Die was dus vreemd gegaan.
In het voorjaar selecteer je. Jammer
voor de slechtste maar die gaan weg.
Ze eten als gekken en trouwens: je
krijgt hok-tekort als je alles houdt."
(Voor inlichtingen over de vereni
ging of de tentoonstelling: Riet de
Witte. Tel. 01185-2307.)
Marco Wattel, Dennis van Doorn en Veronie Carol koesteren hun lievelingsdier (foto Oscar van Beest
Onlangs was hij op radio en tv: Jac
van Voorenberghe, koster van de r.-
k. kerk in IJzendijke. Hij riep de
mensen op hun oude brillen op te
sturen. „Het is een enorm succes ge
worden", glundert Jac. „We kregen
7.000 brillen, waarvan 5.000 nieuwe
en een slijpmachine ter waarde van
40.000 gulden."
Eind dit jaar gaat de hele zending
naar pater Cramers in Ghana. Hij
werkt al 30 jaar in Ghana en heeft,
dankzij het inzamelwerk van koster
Jac, al vele duizenden slechtziende
Ghanezen aan een bril geholpen.
Jac: „Hier wordt niets aan de brillen
gedaan.Ik pak ze alleen maar zorg
vuldig in. Pater Cramers en z'n hel
pers halen de glazen uit de oude bril
len en stellen van elk glas de sterkte
vast."
In maart van dit jaar is Jac voor de
tweede keer naar Ghana geweest.
Hij is er geschrokken van terug ge
komen.
..De toestand was veel slechter dan 4
jaar geleden. De mensen eten maar
Koster Jac. van Voorenberghe
één keer per dag. Kinderen moeten
met een lege maag naar school. Er
wordt een beetje aan visvangst ge
daan, maar de meeste mannen doen
niet veel anders dan dobbelen en
kaarten. De mensen zitten in een
uitzichtloze situatie."
Maar het brillenwerk verloopt ge
lukkig prima. Pater Cramers heeft
intussen vijf optieken, waar elke dag
honderden mensen komen.
Jac zamelt ook nog vitrage in. „Daar
maken ze dan muskietennetten
van," vertelt hij. „Daar is enorm ge
brek aan en vooral veel kinderen
sterven door de beet van de mus
kiet." Hij kreeg pas overgordijnen,
maar die zijn niet zo geschikt als
muskietennet.
Toen Jac vorig jaar 25 jaar koster
was, wilde hij niets voor zichzelf heb
ben. Hij wilde geld inzamelen, want
hij had weer een groep mensen ont
dekt, die dringend hulp nodig had
den.
Jac: „In Owinska in Polen is een
blindeninstituut. Daar hadden ze
voor 130 kinderen maar één lees-
loep!" Jac haalde zoveel geld op, dat
hij in september 200 nieuwe leesloe-
pen in Owinska kon brengen De
mensen waren sprakeloos.
Waarom al dat werk Jac? „Ik vind
het fijn mensen gelukkig te maken."
„In een droom kan alles. Er is
maar één probleempje: jij bent. de
enige die weet wat er allemaal ge
beurt! En vaak vergeet je het zelf
ook nog. Tja, als je jouw dromen
wilt bewaren, dan kun je maar
één ding.
Maak eens een mooi gedicht van
één van je dromen of dagdromen.
Met andere woorden: doe mee
aan de poëziewedstrijd DRO
MEN. Schrijf je mooiste, span
nendste droom op en stuur die
in."
Zo daagt Mieke Westbroek uit
Drunen iedereen tussen zes en
twaalf jaar uit mee te doen aan de
tweede Werelddag voor Kinderen
en Poëzie.
De eerste (Nederlandse) Wereld
dag was vorig jaar een groot suc
ces: veel inzendingen en voor de
prijsuitreiking waren duizenden
mensen naar Het Land van Ooit
gekomen.
De mooiste gedichten met teke
ningen zijn bij elkaar gebracht in
een tentoonstelling die al te zien
was in Hulst, in Vlissingen en
vanaf vandaag op de jeugdafde
ling van de Zeeuwse Bibliotheek
in Middelburg staat. Wie mee wil
doen aan de wedstrijd kan daal
de komende veertien dagen de
kat uit de boom kijken.
Afkijken
De beste training voor de wed
strijd is gedichten lezen van men
sen die al zo lang aan het oefenen
zijn dat ze af en toe hun mooiste
gedichten in een boekje bij elkaar
durven te zetten. Want het vak
leer je door af te kijken.
Bij Johanna Kruit bijvoorbeeld.
Ze is geboren in 1940 en woont in
Biggekerke. Ze schreef gedichten
voor volwassenen, maar ontdek
te een paar jaar geleden dat ze dat
ook voor kinderen kon. Haar eer
ste bundel (1989) heet Als een
film in je hoofd en een tijdje gele
den kwam haar tweede uit.
In Kun je zien wat je voelt? staan
vierentwintig gedichten die alle
maal een verhaaltje vertellen
over dingen die zich voor je ogen
afspelen, maar waai- je toch geen
oog voor hebt, omdat je er over
heen kijkt, of omdat ze zo gewoon
lijken datje er het bijzondere niet
van ziet en daarom niet op het
idee komt nog eens (maar dan be
ter) te kijken.
Heb je regen bijvoorbeeld wel
eens zó gezien:
De lucht raakt maar niet leeg
er groeien plassen in de straat
waar eerst nog zonlicht was
komen nu wolken naar omlaag.
Wat ook kan is dat je je over iets
verbaast, maar 'door loopt', om
dat je denkt dat je de woorden er
niet voor hebt:
Mist
We meten de mist in de straat.
Van ons huis tot de hoek
waar jij staat
is vijftig meter zicht.
Daarachter ligt de rest
die er wel is
maar wegkruipt in mist.
We meten de mist met een draad
van de hoek tot ons huis.
En het gaat
zoals in een gedicht
wantje iveet wat er is
maar niet wat er staat
tot je ziet watje mist.
Kun je zien wat je voelt is uitge
geven door uitgeverij Holland en
kost 9,90. De tekeningen bij de
gedichten van Johanna Kruit
werden gemaakt door Wim Hof
man.
Als je meer over de poëziewed
strijd wilt weten, moet je er op
school naar vragen. Mieke West
broek heeft alle scholen in Neder
land een deelnameformulier met
de wedstrijdvoorwaarden ge
stuurd.
Jan Smeekens
W E R E
(;na eer\ lavi&etyd vas,t
in -?nr\ c.(- ir\r\. U/tb-10
