Een uur steekjes maken
Kinderjury vijf
Per week sterven 250.000 kinderen
Unicef strijdt tegen ziekten
Reptielen in Iguana hebben eigen huisarts
De Nederlandse Kinderjury
wordt vijf en die bijzondere ver
jaardag wordt later dit jaar ge
vierd met een feestje. Maar eerst
over het cadeautje.
Je kunt de CPNB (de Stichting
die elk jaar De Kinderboeken
week organiseert en samen met
de VARA en het Nederlands Bi
bliotheek en Lektuur Centrum
verantwoordelijk is voor De Ne
derlandse Kinderjury)... even op
nieuw: Je kunt de CPNB nergens
een groter plezier mee doen dan
met z'n allen aan het lezen te
slaan en met een briefkaart of
deelnameformulier vóór 1 juni te
laten weten wat de vijf mooiste
kinderboeken van 1991 zijn.
En dan nu over het feestje. Ieder
een van 6 tot 16 jaar maakt met.
zijn of haar deelnameformulier
kans op een aardig prijsje als be
loning. Voor 1000 kinderen ligt
een boekenbon van vijf gulden
klaar. En waarom zou jou dat ge
luk niet treffen? Vorig jaar deden
19.000 kinderen mee en bij dat
aantal is de kans op een prijs heel
wat groter dan de mogelijkheid
een van de hoofdprijzen in de
Staatsloterij te winnen.
Wil je meer weten over De Neder
landse Kinderury? -Vraag er op
school naar, in de boekwinkel of
in de bibliotheek.
Gedichten
In de voorbije vijf jaar heeft
nooit een gedichtenbundel een
prijs van De Nederlandse kin
derjury gekregen. Jammer en
ook een beetje raar, want heel
veel kinderen vinden gedichten
schrijven leuk om te doen. En
gedichten lézen waarschijnlijk
ook.
Maar wat niet is kan nog komen.
Een van de opvallendste gedich
tenbundels van 1991 heet Een
zeldzaam exemplaar.
Er staan dertig gedichten in die
geschreven werden door Nannie
Kuiper.
Ze schreef tot nu toe alleen voor
jonge kinderen, maar laat in de
ze bundel zien dat ze goed op de
hoogte is van wat kinderen tus
sen 10 en 14 jaar denken en doen
en voelen. De gedichten gaan
over gewone zaken als mode, ru
zie en visite. Maar ook over men
sen met wie iedereen elke dag te
maken heeft. Over ouders dus,
en over leraren, en niet te verge
ten broertjes en zusjes. 'Nieuws
gierig? De bundel opent met het
volgende gedicht:
postzegels
mijn moeders hobby
ik een zeldzaam
exemplaar
eerste dag
van uitgifte
afgestempeld
duidelijk
door haar
opgeborgen
in haar album
steeds opnieuw
tentoongesteld
enig in mijn soort
gebleven
nooit meer nabesteld
De bundel is in een roze jasje ge
stoken en dat oogt met het por
tretje op de voorkant een beetje
meisjesachtig, 't Is heus. Maar
dat wil niet zeggen dat de ge
dichten daarom niet aan jon
gens besteed zouden zijn.
Lees maar:
daar stond de nieuwe vriend
van mijn vriendin
precies tussen ons tweeën in
en toen ik vroeg ivat zij
van onze vriendschap vond
kreeg ik zijn antwoord
uit haar mond
(Elk gedicht werd met een vlot teke
ningetje geïllustreerd door Petra van
Bloemendaal. De bundel kost 19,90
en is verschenen bij Leopold, Amster
dam).
Jan Smeekens
DINSDAG. 11 FEBRUARI-1991
Niet voor niets gaan veel verhalen
en sprookjes over ontevreden men
sen. Ze mogen een wens doen, krij
gen het beter. Maar hoe meer ze heb
ben, hoe ontevredener ze worden.
In het echte leven gaat het immers
ook vaak zo. Alleen de goede fee op
het eind, die zorgt dat alles weer
goed en eerlijk wordt, ontbreekt
nogal eens.
Als je er op let, merk je dat er heel
wat afgeklaagd wordt. En dat de
grootste klagers juist niet degenen
zijn, die het het slechtst hebben. Het
is gek, maar hoe akeliger mensen
het hebben, hoe minder ze voor zich
zelf op (kunnen) komen. Of dat nu
een oud, ziek omaatje uit een straat
verderop is, of hele bevolkingsgroe
pen in de arme landen. Pas als ie
mand voor ze opkomt, weetje het.
Polio
Een kwart miljoen kinderen sterven
elke week. Miljoenen anderen kam
pen met ondervoeding en een erg
slechte gezondheid, of overlijden on
nodig. Veel te vroeg, bijvoorbeeld
doordat ze niet ingeënt zijn tegen
mazelen of polio.
Misschien ril je bij de gedachte dat
je het ook zelf zou kunnen zijn. (Hoe
wel er natuurlijk altijd wel iemand
zijn zesde CD van Prince belangrij
ker vindt).
Want, hoe erg het ook met mensen
is, voor kinderen is het vaak nog veel
moeilijker. Niet of slecht te eten krij
gen, mishandeld worden. Duizen
den kinderen die moeten stelen,
geen huis hebben, geen onderwijs
krijgen, hele dagen zwaar werk moe
ten doen. Of zoals de zwerfkinderen
in Brazilië, die een groot risico lopen
vermoord te worden.
Analfabetisme
Unicef, het Kinderfonds van de Ver
enigde Naties (159 landen), heeft op
de Wereldtop voor Kinderen in 1990
besloten dat voor het jaar 2000 in ie
der geval een eind moet komen aan
ondervoeding, analfabetisme en te
voorkomen ziekten.
Omdat op het ogenblik heel veel
landen de wereld willen redden, ho
pen ze dat dit ook zal gebeuren.
De slangen, schildpadden, wande
lende takken, hagedissen en andere
bewoners van de Vlissingse Reptie
lenzoo Iguana kunnen gerust zijn, er
is een reptielendokter in de stad.
Dierenarts Bert Diender is speciaal
voor hen in de boeken gedoken.
Want de bewoners van Iguana moet
je totaal anders aanpakken dan de
snuffels en knuffels van zijn normale
spreekuur.
„Het is best een vak apart om uit te
vissen wat een bepaald reptiel man
keert", zegt hij. „Zo'n schildpadden-
buik zit bepaald niet voor het grij
pen. Ik kan er bovendien geen we
ken op puzzelen. Want als je bij een
reptiel eenmaal merkt dat het ziek is
gaat het vaak binnen een dag dood".
Haren overeind
Gelukkig kunnen reptielendokters
en verzorgers vaak heel wat zien op
de röntgenfoto's. Maar ze leren het
meest over de patiënt door goed op
te letten. Of een dier anders gaat
eten bijvoorbeeld, hoe het beweegt,
of de ontlasting normaal is en zo
meer.
Misschien mag er ineens niets of nie
mand meer in de buurt komen, ter
wijl het anders lief en aardig is. Hon
den en katten maken een dikke
staart of de haren gaan overeind.
Maar als je niet weet hoe bijvoor
beeld een slang laat zien dat zij pijn
heeft of bang is dan kun je er maar
beter afblijven. De eigenaren van
Iguana, Ad en Ina Bom, zijn dan ook
minstens zo belangrijk als de arts.
„Zonder hen zou het beslist niet
gaan", zegt Bert eerlijk. „Zij houden
de dieren vast, zij wegen ze ook. An
ders kan ik nooit de verdoving bere
kenen. En hoe ziek de dieren soms
ook zijn, je ziet duidelijk datr ze zich
bij Ina en Ad veilig en vertrouwd
voelen. Volgens mij weten zij werke
lijk alles van hun dieren. Dat is ge
weldig.
Schildpadden onder het mes, ver
vaarlijke varanen hechten, hulpelo
ze reptielen door een ziekte slepen.
En laatst verloste hij een kouse-
bandslang van een mislukte zwan
gerschap.
Bert Diender: „Zo'n spannende kei
zersnee' doe je heus niet even tus
sendoor. Je moet toch maar afwach
ten wat er echt mis is in die buik.
Het dichtnaaien is trouwens ook een
precies karweitje. Dat was een uur
lang steekjes maken, precies tussen
de schubbetjes. Anders gaan de
hechtingen bij het (vake) vervellen
gewoon mee. We zullen echt nog wel
een paar keer stukjes huid moeten
losknippen.
Maar binnekort mag moe kouse
band weer bij haar soortgenoten in
de kast. En wedden dat ze dit jaar
nog echt moeder wordt?"
Dierenarts Bert Diender verlost een kousehand-
slang van een mislukte zwangerschap.
foto Ruben Oreel
