Schoon van de haak
Foto bij tante
Ik heb nooit iets nagetekend
Echte sportvisser heeft respect voor de vis
Willem de Klerk is verslaafd aan striptekenen
3
De allerberoemdste kinderboe-
kentuin ligt in Wonderland, en als
je kleiner bent dan dertig centi
meter én de boom met het deurtje
weet te vinden, kun je er in.
Ook heel bijzonder, maar minder
bekend is de honderd jaar oude
tuin rond een reusachtig wit land
huis vlakbij Munjee diep in het
binnenland van Australië. Je
kunt er over lezen in een sprook
jesachtig boek, dat net als de tuin
zelf heel raadselachtig is. Het
werd geschreven door John Pink-
ney en heet De Fontein en de
Sleutel.
boeken
Omdat haar moeder een tijdje
naar het ziekenhuis moet, wordt
Robin door haar vader vier we
ken naar oudtante Alicia ge
stuurd. En een saaiere kerst
vakantie kan ze zich niet voor
stellen.
Want zelfs een huis met twintig
kamers en een schitterende tuin
die zo groot is dat je voor een
rondje eromheen een kwartier on
derweg bent, gaan al gauw verve
len als kilometers in de omtrek
geen andere kinderen te vinden
zijn.
Toch vertelt Robin haar vader op
het eind van het boek dat ze heel
graag nog eens een keer naar tan
te Alicia terug wil. En dat heeft
alles te maken met een foto uit de
vorige eeuw. Ze heeft hem gevon
den in een verweerd album waar
in ze op de laatste foto tussen vijf
kinderen zichzelf herkent.
Tekeningen van Sandra Laroche in De Fontein en de Sleutel
Je komt als lezer niet te weten of
Robin al eerder in Munjee was, of
dat ze (uit verveling en eenzaam
heid) een onvergetelijke vakantie
bij elkaar fantaseert. Maar datje
in haar verhaal lekker kunt mee
dromen, is zeker.
'De fontein en de sleutel' (112 pagina's
is verschenen bij uitgeverij Jenny de
Jonge, Amsterdam en kost 19,95.
Een tuin hoeft niet de allermooi
ste van de wereld te zijn om je er
gelukkig te voelen. Voor Sara
Connolly uit Elfenmiddag van
Janet Taylor Lisle is de rommeli-
ge, verwilderde tuin achter haar
huis zelfs het enige plekje waar ze
haar verdriet en ellende kan ont
vluchten. Ze bouwt er voor elfen
een dorpje met een net van wegen
en paden, zodat het snelle volkje
zich gemakkelijk kan verplaat
sen.
Sara is een buitenbeentje. Ze ziet
er niet uit, heeft aan iedereen he
kel, vertelt nóóit iets over zichzelf
en blijft op school regelmatig weg
zonder te laten weten waarom.
Haar buurmeisje Hillary is de eni
ge die met haar te doen heeft.
Maar dat is meer uit nieuwsgie
righeid dan uit echte belangstel
ling. Toch groeit tussen de twee
meisjes langzaam maar zeker een
soort vriendschap en daardoor
komt Hillary tenslotte te weten
waarom Sara is zoals ze is. Jaloers
op haar hoeft ze niet te zijn. Sara
mag dan een levendige fantasie
hebben, ze is ook heel eenzaam en
diep ongelukkig.
Janet Taylor heeft het boek zo ge
schreven datje het graag voor Sa
ra opneemt. En het zou best wel
eens -kunnen zijn dat je net als
Hillary over de gelukkige afloop
voor Sara en haar moeder een
tijdje heel verdrietig bent.
Elfenmiddag 128 pagina's) kost
22,90 en wordt uitgegeven door Que-
rido, Amsterdam.
Jan Smeekens
René Beenhouwer: „Wat ik allemaal
niet naar mijn hoofd heb gekregen.
Ik ben zelfs voor moordenaar uitge
maakt. Ik kan me daar behoorlijk
over opwinden. Want vissers zijn na
tuurliefhebbers en niet zo'n klein
beetje ook".
René is enthousiast vice-voorzitter
van de hengelsportvereniging Mid
delburg. De vereniging bestaat al 45
jaar en heeft ruim 500 leden. Ze hou
den regelmatig viswedstrijden in
zoet- en zoutwater. Maar meten en
bewaken ook constant hun viswa
ter.
René: „Schoon water en een schone
omgeving zijn heel belangrijk. Daar
doen we echt veel voor. Vissen doe je
in de eerste plaats om lekker buiten
in de natuur te zijn. De een gaat
hardlopen of vogeltjes kijken, wij
vissen. Wat is er nou meer ontspan
nen dan lekker aan de waterkant zit
ten hengelen?
Laatst zat ik bij Veere. Tegenover
me waren zwanen een prachtig nest
aan het bouwen. Mooi weertje. Je
ziet nog eens een fuut voorbij zwem
men. Dan vergeet je je dobber toch.
Die hengel is heus niet het allerbe
langrijkste. Hoewel het natuurlijk
leuk is om wat te vangen. Je gaat
een gevecht aan met een vis. Je
daagt hem uit met een lekker hapje.
Als hij bijt, heb je al gewonnen.
Dan snok je hem dus niet uit het wa
ter, maar rustig inhalen. Met natte
handen pakken en voorzichtig het
haakje uit zijn bek halen. Maak voor
mijn part snel een fotootje, maar
laat hem dan weer lekker zwemmen.
Gewoon vanuit je handen. Niet met
leen plons. Je hoeft het beest geen
hersenschudding te geven. Jij blij,
vis ook weer blij".
Natte handen zijn belangrijk. Om de
vis zit een slijmlaagje. Pak je hem
droog, dan beschadig je de huid.
Zo'n vis is .vatbaar voor virussen,
wordt ziek of gaat dood. Een grote
spartelende vis wordt rustig van een
natte doek.
René: „De dierenbescherming zegt
dat vissen pijn voelen, maar andere
onderzoeken denken juist van niet.
Het is niet bewezen. Een een echte
sportvisser heeft respect voor de vis
en behandelt hem netjes".
De vereniging wil dat kinderen op
een goede manier leren vissen. Bin
nenkort gaan ze zelfs viscursusjes
geven. Zaterdag 30 mei houden ze
een jeugdviswedstrijd bij de vijver
van de Middelburcht.
Iedereen tot en met 15 jaar is wel
kom, ook van buiten Walcheren. Re
né: „Maakt niet uit hoe jong. Des
noods gaan we er naast zitten 'om
een visje te vangen. Het gaat om het
plezier. Er is voor iedereen wel een
prijsje en het kost niks". Je moet
vooraf inschrijven. De wedstrijd be
gint om half één.
Zeevissers vanaf 8 jaar kunnen zon
dag 17 mei meedoen aan de interna
tionale strandviswedstrijd bij Dis
hoek.
(Wie meer wil weten over de vereniging of
de wedstrijden: René Beenhouwer, tel.
01180-11835 tussen 6 en 7 uur.)
Er is één ding dat ik nooit zou willen missen, en dat is vissen...
foto Oscar van Beest
Op zijn hoofd prijken drie voelsprie
ten. En in geval van nood kan hij
zich, net als papier, helemaal op-
frommelen. Heel handig voor een ge
heim agent, die heel toepasselijk
Frommel heet en natuurlijk vaak in
gevaarlijke avonturen verzeild
raakt.
Avonturen, die getekend en ge
schreven worden door de 16-jarige
Willem de Klerk uit Axel, nu nog
middelbare scholier, maar in de toe
komst misschien wel striptekenaar.
„Frommel leeft in een andere tijd en
op een andere plek in het zonnestel
sel. Die wereld bedenk ik zelf en er
komt steeds meer bij! Ondertussen
ben ik al aan mijn vijfde album over
Frommel bezig."
Verslaving
Sommige kinderen zijn verslaafd
aan het striplezen, maar Willem is
verslaafd aan het tekenen ervan.
„Toen ik 10 was ben ik er mee begon
nen. Ik zag een tekeningetje in de
Donald Duck en ik dacht: dat kan ik
ook wel. Eerst verzon ik verhalen
met bestaande stripfiguren en later
ben ik eigen figuren gaan verzinnen.
Ik heb nooit iets nagetekend."
De stapels zelf gemaakte strips, al
bums en schetsboeken liggen keurig
geordend op tafel. Je zou er uren in
kunnen kijken en lezen, maar de
uren, die Willem er aan gewerkt
heeft zijn waarschijnlijk niet te tel
len.
„Er zijn periodes dat ik ontzettend
veel teken, dan wil ik het afhebben!
'Ga je nu niet eens even naar bui
ten?' zegt mijn moeder dan wel
eens."
Natuurlijk wil Willem het liefst
striptekenaar worden: „Ik denk wel
dat ik op het punt ben dat ik er heel
serieus in ben. Vroeger was ik er ge
woon mee bezig, nu probeer ik het zo
goed mogelijk te doen.
Maar voorlopig blijft het nog een
hobby. Het is gewoon leuk om je te
uiten in strips: je tekent onbewust
dingen, die je zou willen doen, je laat
je andere kanten zien: In een wereld,
die je zelf bedenkt."
zijn ze niet schattig,
die jonge piepers?
luister maar eens
goed!
eten!
da's het
enige waar
ie aan
de friethakker!
de chipssnijder!
zet het frituur
maar aan!
