Bord met aardappels
Doe mij maar een MCDLT
Nepcowboys
ontsnappen
op de ranch
Jojo
Voor alles
krijg je
een prijs
Y468P
Harley's worden niet gesloopt
RT 950
BKK-751
2
Wie de schuur van Wim de Vrieze, landbouwer op Luch-
tenburg in Haamstede binnenstapt, kijkt z'n ogen uit.
Een hele wand vol met nummerplaten van auto's.
„M'n eerste nummerplaat uit Colorado kreeg ik in
1972," zegt hij. „En daarna is het hard gegaan. Amerika
heeft 50 staten en ik heb van elke staat een nummer
bord. Maar niet allemaal van hetzelfde jaar."
Op verschillende manieren is Wim aan zijn verzameling
gekomen. Familie en vrienden die zijn hobby kennen,
nemen nummerborden voor hem mee.
Wim: „Als ik in Amerika ben, ga ik altijd naar autoslo
perijen toe. Daar mag je ze gratis meenemen."
Hij is ook wel eens 's nachts aangehouden door de poli
tie in Florida. Hij had op de achterbank van z'n huurau
to een nummerplaat liggen.
„De politie nam bliksemsnel via de radio contact op en
toen mocht ik 'm gelukkig houden," zegt Wim.
Er bestaat ook een levendige ruilhandel in nummerbor
den. Ze zijn niet allemaal iets waard, maar er zijn dure
bij.
Wim: „Ze vroegen eens 80 dollar voor een plaat. Dat heb
ik natuurlijk niet gedaan. Gekkenwerk!" Er zijn men
sen, die helemaal maf zijn van het sparen van nummer
platen. „Ik weet van iemand, die geeft er veel geld voor,
die heeft twee huizen gekocht om daar z'n platen in te
hangen. Dan moet je wel helemaalzijn," meent hij.
Slogans
Amerikaanse nummerborden hebben nog iets, dat wij
niet kennen. Ze zetten er afbeeldingen op, bepaalde slo
gans en de vorm is soms ook apart.
„In New York zag ik een auto met Zierikzee er op. Bleek
van een emigrant uit Zierikzee te zijn," vertelt Wim. „Ik
heb er ook één in de vorm van een ijsberg en één, waar
famous potatos op staat. Dat zou bij ons niet gaan. Ie
mand, die 'beroemde aardappels' op z'n nummerplaat
zet."
Wim is nooit klaar met z'n hobby. Elke plaat is bij hem
welkom. En hij hoopt nog weer naar Amerika te gaan.
Altijd goed voor de verzameling.
Hallo piepels, kennen jullie het Wil
de Westen al? Ga dan eens naar zo'n
levensechte ranch tussen Antwer
pen en de Nederlandse grens. Je
vindt ze in de bossen bij Halle-Zoer-
sel en bijvoorbeeld in de buurt van
Wuustwezel.
Elk weekend gaan daar buschauf
feurs, schoolmeesters, mevrouw de
directrice of fabrieksmeisjes naar
toe om zich heerlijk uit te leven. Ver
kleed als een van de bekende figuren
uit de boeken van Old Shatterhand
en Winnetou.
Je belandt er tussen vervaarlijke
cowboys die soms wilde neprodeo's
organiseren.
Maar meestal hangen de helden
achter een bord Texasbonen in de
saloon of doen een dansje met een
countrygirl. Daar tussendoor lopen
zeer veel sherrifs en zowaar een en
kele indiaan.
Pilske
Jammer dat de sherrifs niet echt
zijn, want zodra er een vreemdeling
in burger binnenstapt kijkt men
niet bepaald toeschietelijk. Maar
met een pilske in de hand val je met
een al een stuk minder op, vooral als
je ook mee wiegt op de maat van de
Westernmuziek.
Advocaat Buffalo Bill legt uit dat dit
voor hem niet zomaar een spelletje
is. In zijn holster zit een vervaarlijk
pistool: zijn oproeppieper ligt naast
de tap. Hij zegt: „In mijn werk ben ik
altijd met ingewikkelde zaken be
zig. Ik vind het gewoon leuk om deze
rol te spelen. We zijn hier echt onder
elkaar. En wat voor werk je thuis
ook doet, op de ranch is iedereen
gelijk."
Ziekenzuster
De indiaan heet door de weeks zie
kenzuster Patrice. Haar man wil en
kel als sherrif. En haar kinderen?
Die spelen liever gewoon indiaantje
op straat. „Zij komen hier wel als ze
eenmaal 16 zijn", zegt ze overtuigd.
Want heus, wie eenmaal zorgen
heeft, wil best, eens ontsnappen. En
hier kan dat!"
gedicht
They call me wel een JOJO.
I am a little fat.
I very love my eten.
A problem becomes het.
From choclatecake, de hele week
my belly dik
and there sit ik
met tears after the pret
(and very rot is that).
So:
on a diet I go!
Ik jog and eat no peace of bread
en drink nog enkel milk no fat.
No cheese, no chips, no nothing nee!
Ik smile
and take wat pinda-spray
until my buik is very thin
and I denk: daar kan best wat in.
I did my best.
I think I take
a little peace of....
Marina van den Boogaart.
„Aan een Harley raak je verslingerd," vindt Willem
Koppejan uit 's-Gravenpolder. „De naam alleen al is
een legende. En dan het uiterlijk en zijn zware ronkende
geluid...."
Rond 1900 begonnen twee vrienden William Harley en
Walter Davidson in Amerika een fabriek voor motorfiet
sen. Bijna 100 jaar later bestaat die fabriek nog steeds
en wordt er nog altijd de Harley Davidson gemaakt.
Willem, die een motorenbedrijf heeft, ging vijfjaar gele
den naar Amerika. „Ik wilde eens in het land van oor
sprong kijken. Zo rolde ik er helemaal in." Sindsdien
bestaat een groot deel van de winkel uit Harley's, nieu
we zowel als oude.
„Het uiterlijk van zo'n motor heeft een jaren 40 look,'
zegt Willem. „Oudere mensen vinden het nostalgisch,
het roept jeugdsentiment op. Maar ook jonge mensen
vinden ze mooi. Een aantal jaren geleden had je een spe
ciaal Harley-motorvolk, met van die oorbellen, ruige
riemen en plakplaatjes en zo.
Nu worden ze ook gekocht door tandartsen en juristen.
Die willen zich dan van het weekend wel een beetje om
kleden, om er wat ruwer uit te zien."
Oorlog
Zelf rijdt Willem op een 30 jaar oude Harley. „Maar er
rijden nog wel oudere motors rond, vooral uit de Tweede
Wereldoorlog. Die werdén toen als legermotor gebruikt
en zijn hier gebleven. Oude Harley's worden eigenlijk
nooit gesloopt, die blijven hun waarde houden. Dat kun
je van die Japanse merken niet zeggen, dat is meer een
consumptieartikel.
Wil je later ook een Harley-biker worden? Dan is het
verstandig om nu alvast te gaan sparen. Een nieuwe
kost tussen de 30 en 45.000 gulden
Amerika, het land van Madonna en
Michael Jackson. Het land ook van
Bush en Clinton. Maar ook een jaar
lang het tijdelijke vaderland van
Jauko Bronkhorst (19) uit Vlissin-
gen.
In juni dit jaar keerde hij terug uit
Greeley, een stadje in de staat Colo
rado. Het was wel even wennen ge
weest, daar in het land van Uncle
Sam.
„Amerikanen 31 jn razend trots op
hun land", vertelt Jauko. „Wie wat
presteert wordt beloond en hemel
hoog geprezen. Voor alles en nog
wat krijg je een award, een soort di
ploma."
Jauko's sportieve prestaties bleven
dan ook niet onopgemerkt op de
Highschool die hij daar bezocht. De
bewijzen liggen voor hem op tafel:
atleet van het jaar, waardevolste
speler tijdens het landskampioen
schap van Colorado voor tennisspe
lers.
Het belangrijkste papiertje dat hij
meenam naar huis was zijn rijbe
wijs.
„Amerikanen mogen op hun zes
tiende al achter het stuur. Met "een
permit, dat is iemand van 21 jaar of
ouder naast je. Het rijexamen stelt
niet veel voor. Binnen acht minuten
was het gebeurd en had ik mijn rij
bewijs".
Autorijden op je zestiende. Maar om
een pilsje te kopen moet je achttien
zijn. „Zelfs een pakje sigaretten kun
je niet kopen, als je nog geen 18
bent", vertelt hij.
Klompen
Wat er buiten Amerika gebeurt inte
resseert de Amerikanen niet zoveel.
„Van Europa weten ze nauwelijks
iets zinnigs te vertellen", zegt Jau
ko.
„Ze denken nog steeds, dat wij hier
in Holland nog allemaal op klompen
lopen. Dat soort onzin dus".
Af en toe kleppert thuis nog de brie
venbus. Met post uit Amerika. Van
een leuke girl wellicht? Jauko lacht
geheimzinnig. „Een meisje versie
ren in Amerika is een verhaal apart.
Maar dat vertel ik later nog wel
eens".
Wie making a date kan vertalen,
weet dus wat hij bedoelt!
Een MCDLT Haast elke Amerikaan weet feil
loos datje een McDonalds hamburger met Lettu
ce (sla) en Tomato wil. BLT-sandwich: broodje
bacon (ham), sla en tomaat. BBQ? Barbeque na
tuurlijk! Snel en kort, zoals het eten zelf.
Verse groenten en fruit worden in de supermarkt
vooral voorbijgelopen. Fast food, daar houden ze
van. Hamburgers, doughnuts, bezorg-pizza's,
kant-en-klaar-ontbijt, - lunch of - diner. Zo uit de
microwave (magnetron) voor de tv.
Maar zeg vooral niet dat het ongezond is! Ameri
kanen joggen, doen aerobics, work-out en zijn
juist beretrots op hun gezonde leefwijze.
De winkels liggen vol met low-cal-voeding. Wei
nig calorieën. Van melk tot pindakaas en ijstaar
ten. En eten dat volgens de verpakking de meest
enge ziektes helpt voorkomen door toegevoegde
vezels, vitamines of wat dan ook. Amerikanen ge
loven er graag in.
Jojo
Maai- elk pondje gaat door het mondje, ook in
Amerika. Voor de wanhopigen zijn er flavour
(smaak» sprays te koop. Kaastaart met bosbes
sen, jamtaart, chocoladekoekjes Heel populair
bij de jojo's. Dat zijn mensen die steeds aanko-
men-dieet hóuden-afvallen.
Het helpt allemaal niets: zeven van de tien Ame
rikanen is te dik. En dat is niet niks.
Nog enkele boosdoeners: de doughnut (of donut).
Een rond, vaak mierzoet cakeje met een gat erin.
Volgens het verhaal uitgevonden door zeekapi
tein Hanson Gregory. Die bij stormachtig weer
koffie kreeg en het koksmaatje beval de cake
maar op de punten van het stuurwiel te pinnen.
Bijna bovenaan staat de hotdog ('hete hond').
Een warm worstje met mosterd en zuur kruiderij
in een broodje.
Natuurlijk weggespoeld met veel soda: vruchte-
sap, cola of zoals in New York met papayasap.
Hotdogtentjes vind je letterlijk overal.
Maar absolute topper is en blijft de hamburger.
Met of zonder sla.
EbS^IF
'ejXORSSINFAltA;
(8EBE MALTA
jmmv isiflfes.
foto Pieter Honhoff
Landbouwer Wim de Vrieze: Gekkenwerk!
Willem Koppejan: Aan een Harley raak je verslingerd.
foto Willem Mieras
