Baasjes leren
dier oplappen
Telefoon stond niet
stil na zege Noortje
Josje is weer thuis, maar vraag niet hoe
Techniek in VS
maakt kopiëren
mens mogelijk
PZC^krullebatè
13E JAARGANG - NUMMER 10-9 NOVEMBER 1993
MIDDELBURG - „Je hoeft niet elk
botje van een hond of kat te kennen,
maar je leert wel hoe een poot glo
baal in elkaar zit." zegt dierenarts
Ruijs uit Middelburg. „Hoe kan je
weten of een poot gebroken is, als je
niet weet waar de gewrichten zitten
en wat de normale stand van een
poot is," vervolgt hij.
Vanaf 1 december gaat Ruijs een
cursus 'Eenvoudige EHBO en ken
nis van uw huisdier' geven. Hij is
daarvoor gevraagd door de Sopia-
Vereeniging tot Bescherming van
Dieren.
Ruijs: „De cursus gaat voorname
lijk over honden en katten en omvat
tien bijeenkomsten. Zeven theorie
lessen, een praktische les, waarbij je
je eigen huisdier mee mag nemen,
een gastles en een les over bijzonde
re dieren zoals reptielen bijvoor
beeld."
Ongeluk
Je leert over de botten, gewrichten
en bloedvaten van de dieren. Je leert
ook het herkennen van ziektes en
vooral hoe je bij een ongeluk moet
handelen. Verkeersongelukken ko
men het meest voor.
Examen
„Het is heel belangrijk dat de dieren
na een ongeluk vervoersklaar wor
den gemaakt," vindt de dierenarts.
„Goed verbinden, een noodspalk
aanleggen, zelfs mond-op-hond-bea-
deming kan voorkomen. Zo kunnen
veel dieren gered worden."
Datje de cursus serieus moet volgen
en niet vrijblijvend kan zitten luiste
ren, blijkt uit het feit datje na afloop
een echt examen moet doen. Ruijs:
„Het betekent dat de cursist huis
werk zal moeten maken om zijn di
ploma te halen."
Kinderen
Het is voor het eerst dat zo'n cursus
in Zeeland wordt gegeven. Als het
aan de dokter Ruijs ligt, niet voor
het laatst.
„Als het aanslaat wil ik er graag mee
doorgaan," zegt hij. „Nu is de cursus
voor volwassenen van acht tot tien
uur 's avonds, maar voor kinderen
moet zoiets ook mogelijk zijn op
woensdagmiddagen." De lessen
worden gegeven in het Dierenasiel
van Middelburg, Oostperkweg 9.
Wie nog mee wil doen, kan bellen:
01180-13579.
Speciale voorkennis is niet nodig.
BRUINISSE - Een leven zonder 'Annemiek?' Noortje Wehimeijer (13)
uit het Schouwse Bruinisse kan het zich maar moeilijk voorstellen.
Maandenlang trok zij met dit lied kriskras door het land.
„Een onvergetelijke tijd", zegt ze nu. „Het absolute hoogtepunt was
Hoogeveen. Daar was de finale van het Vara-songfestival Kinderen
voor Kinderen. Tot mijn grote verrassing won ik daar met 'Annemiek'
de eerste prijs, de Gouden Microfoon." Het leverde haar een optreden
in het radioprogramma 'Denk aan Henk' op.
In Hilversum ontmoette ze bekende mensen, zoals J an Douwe Kroes-
ke. „Daar ben ik samen mee op de foto gezet", glundert ze. Als 'artieste'
kreeg Noortje te maken met 'beroemd-zijn'. „Van alle kanten kwamen
de reacties", vertelt ze. „De telefoon stond niet stil en ook de postbode
bracht de nodige felicitaties".
Via de VARA kwam er zelfs een verzoek van twee jongetjes uit Hooge
veen. Of Noortje maar even een foto met handtekening wilde opsturen.
„Dat doe ik beslist", lachte ze breeduit.
Een paar maanden heeft Noortje kunnen wennen aan alle belangstel
ling voor haar persoontje. Verslaggevers, radiomensen en fotografen
verdrongen zich om haar. „Best vermoeiend, maar ik had het niet
graag willen missen".
Integendeel. De roem. de aandacht en het succes smaken naar meer.
Dansen, zingen en toneelspelen is voor haar het einde.
Winnares Noortje Wehrmeijer droomt van de toneelschool.
foto Pieter Honhoff
De toekomst is al ingevuld: „Eerst mijn opleiding afinaken en dan de
toneelschool", zegt ze zeer beslist.
Ook zonder 'Annemiek' zal haar dat wel lukken.
OOST-SOUBURG - Josje Alme- „Aan Wim Hofman hadden we ge- strand gezien was. heeft nogal wat De twee hoofdprijzen gingen
kinders leeft!!! Ze werd ontvoerd, vraagd een beginnetje te verzin- ellende moeten doorstaan. In veel Christa de Jongh (10) uit M:
OOST-SOUBURG - Josje Alme-
kinders leeft!!! Ze werd ontvoerd,
was dikwijls de weg kwijt, is in de
hele provincie gezien en zelfs in
Rome. Ze sliep in bunkers, in boe
renschuren. maar ook onder de
blote hemel. Ze heeft gevaren,
mocht met een luchtballon de
lucht in en kreeg een enkele keer
een lift. Maar het allerbelangrijkst
blijft: ze is gezond en wel weer
thuis. Bij haar moeder meestal,
want vaders had ze niet zo veel.
-Wat heb ik genoten van al die
verhalen," zegt Rebecca van Wit-
tene. Ze werkt bij Omroep Zee
land en was jurylid in de schrijf
wedstrijd Hallo Hallo Wie....?;
„Aan Wim Hofman hadden we ge
vraagd een beginnetje te verzin
nen van een verhaal dat door
kindren van acht tot twaalf afge
maakt kon worden. We hoopten
dat veel kinderen mee zouden
doen. maar dat hij er zoveel aan
het werk zou zetten - daar hadden
we niet van durven dromen. Uit
alle hoeken en gaten van de pro
vincie stroomden inzendingen
binnen. Vaak geestige verhalen,
soms verdrietige en altijd plezie
rig om te lezen."
Ellende
Josje. die in het verhaal van Wim
Hofman voor het laatst op het
strand gezien was, heeft nogal wat
ellende moeten doorstaan. In veel
verhalen werd ze ontvoerd en dan
ging het er niet zachtzinnig aan
toe. Gelukkig liepen al die angsti
ge avonturen steeds goed af en
kwam Josje dankzij de politie,
want dat blijft hoe dan ook je bes
te vriend, altijd weer veilig thuis.
Hoofdprijzen
Van de zevenendertighonderd
(3700) inzendingen vond de jury
het verhaal van Andrea Onder-
dijk uit Wemeldinge zo bijzonder,
dat ze een eervolle vermelding
kreeg. Andrea is pas acht en toch
al een belofte voor de toekomst
De twee hoofdprijzen gingen naar
Christa de Jongh (10) uit Middel
burg en Anne Seghers (11) uit
Hulst.
Christa schreef op school eerst
een verhaal dat te lang was en ver
zon later thuis een korter: „Ik was
er helemaal beduusd van dat ik
juist daarmee zo'n mooie radio-
cassettespeler won."
Anne stuurde Josje naar de Bies-
bosch: „Ik dacht dat dat een groot
bos was en liet haar daar een paar
dagen kamperen. Later hoorde ik
dat het er een en al water is. Vol
gend jaar ben ik te oud om mee te
doen. Dan moet mijn zusje de eer
van de familie hoog houden."
ARNHEM - Het lukt heel vaak, maar soms
gebeurt het niet: in verwachting raken. „Dan
proberen we een reageerbuisbevruchting,"
zegt dokter Kloosterman uit Arnhem.
Hij is vrouwenarts van beroep en voorzitter
van de Nederlandse Vereniging voor Verlos
kunde en Vrouwengeneeskunde.
Klosterman: „Normaal heeft een vrouw één
eitje per maand. Door hormonen te slikken
krijgt ze er wel een stuk of tien. Die halen we
eruit en doen er het zaad van de man bij. Na
anderhalve dag in de broedstoof kijken we in
de miscroscoop of de eitjes bevrucht zijn. We
zoeken dan de beste op en plaatsen die in de
baarmoeder. En dan hopen we maar dat ze
zwanger wordt, want het gaat nog vaak mis."
Klonen
Deze methode is in Nederland al zo'n tien
jaar in gebruik. Met redelijk succes.
In Amerika zijn ze nog verder gegaan. Daar
hebben ze een 'kloon' gemaakt. Dat is tech
nisch heel moeilijk, maar de heer Klooster
man legt het uit.
„Als een eitje bevrucht wordt, dan noemen je
dat een embryo, dé kiem van een mens. De
kiem gaat zich delen, eerst in tweeën, dan in
vieren, in achten enzovoort. Om dat klompje
celletjes zit een kapseltje. Dat halen ze eraf
en ze nemen bijvoorbeeld twee cellen weg en
laten er twee zitten. Dan groeit dat uit, net
zoals je in het voorjaar een boom snoeit. Je
knipt er een tak van af en er komt op die
plaats weer en nieuwe tak. Je kijgt dus pre
cies dezelfde mens nog een keer. En dat noem
je een kloon."
Het idee datje op bestelling een geheel gelij
ke twee-, drie- of meerling kunt krijgen, lokt
niet zo erg aan.
„Het is helemaal niet nodig," vindt dokter
Kloosterman. „Wat we wel doen is het em
bryo onderzoeken op bepaalde afwijkingen.
En als we die vinden, dan plaatsen we het
eitje niet terug, want dan zou er een zwaar
gehandicapt kind geboren worden."
De vraag: Wat kan, mag dat? wordt steeds
moeilijker te beantwoorden.
Een goed verband is vaak genoeg.
foto Dirkjan Gjeltema
