Da
wa
da
Eindelijk kon E=
ik meespelen
School heeft
zelf snackbar
Bijna elke dag
feest in de tent
Wij in jeans,
zij in uniform
Verlegen
Hupsakee! Met een grote boog
gooit Margo Toorenaar (12) uit
Kapelle haar krukken weg. Eindelijk
kan ze huppelend aan het nieuwe jaar
beginnen. Drie jaar lang sukkelde
Margo met haar enkel.
Gym
men kon ik niet meer en gewoon lopen
was op den duur ook onmogelijk".
Margo liep(van de ene dokter naar de
andere. Het been ging in het gips, maar
dat maakte de zaak alleen maar erger.
„Na drie weken gips had ik geen gevoel
meer in het been", vertelt ze. „Moest ik
maandenlang naai* de fysiotherapeut
om oefeningen te doen, maar niets
2 hielp echt".
UJ
De krukken waren in die tijd zo'n
beetje haar enige vriendinnen. Spelen
OC na schooltijd kon ook al niet meer.
Achterop bij moeder op de fiets naar
school en dan weer terug. Margo: „Dan
raak je wel mooi al je vriendinnen
kwijt".
In de herfstvakantie werd ze opgeno
men in het ziekenhuis in Breda. Daar
zagen de doktoren wat er aan de hand
was: twee botjes waren in haar voet
aan elkaar gegroeid en de spieren wa
ren verkleefd. Margo ging onder het
mes en kwam vier dagen later met een
snee van zes centimeter weer naar
huis. En weer stonden de krukken op
haar te wachten.
Na zes weken kwam dan toch de grote
dag. „Op 18 november heb ik mijn
krukken laten staan en ben op eigen
benen naar school gegaan", vertelt ze
trots. „Na twee jaar kon ik weer mee
doen met de gymles. Met tikkertje op
het schoolplein en met meidenvanger-
tje".
Allemaal heel gewone dingen, maar
voor haar zo heel bijzonder. Ze is zelfs
weer lid van de gymclub en ook trekt
ze weer haar baantjes in het zwembad.
De foto's met krukken zitten in haar
plakboek. En als het aan haar ligt ko
men daar geen nieuwe krukkenfoto's
meer bij.
cc
LIJ
C\i
Over het hoogtepunt van 1993 hoeft
Dennis Bruines (13) uit Goes niet
lang na te denken. „De trip naar Ame
rika," antwoordt hij vlotjes. Eind okto
ber stapte de sopraan van de Zeeuwse
Koorschool voor het eerst van zijn le
ven in
een vlieg
tuig.
„Van te
voren
was ik
best wel zenuwachtig," bekent hij eer-
lijk... Maar het viel alles mee.
Samen met 35 andere jongens vloog hij
probleemloos over de grote plas naar
het land waar alles bigger is: Amerika.
New York was de eerste halteplaats.
„We zongen daar bij de uitreiking van
de Freedom Awards," legt Dennis uit.
„We hoorden steeds: A great job. Dat is
zoiets als: grandioos."
Van New York trokken de koorjongens
zingend naar Holland en Zeeland in de
staat Michigan. Ze zongen in kerken,
maar er waren ook optredens op diver
se highschools. „Elke school heeft
daar een eigen snackbar," vertelt Den
nis verlekkerd. Iets, wat ze op zijn
school - het Sint Willibrordscollege in
Goes - (nog) niet hebben. Dennis: „Het
viel me trouwens op, dat de Amerika
nen houden van snel en makkelijk
eten".
Gelukkig was er ook nog tijd voor een
uitstapje. Dennis: „We hebben onder
andere het huis van de vroegere presi
dent Roosevelt bezocht". Na tien da
gen keerde de groep - moegezongen -
terug op Schiphol. Het tijdsverschil
met Amerika, een uur of zes, zat Den
nis goed in de benen. „Zaterdags kwa
men we terug en op maandag, zat ik
weer in de schoolbanken," verzucht
hij.
Voorlopig zingt Dennis - letterlijk - nog
het hoogste lied. Over een jaar is mis
schien alles voorbij. Dan verandert de
baard in zijn keel zijn hoge sopraan-
stem wellicht in een fraaie tenor of bas.
Maar dan blijven desondanks de
mooie herinneringen aan die onverge
telijke reis naar Amerika.
Anders zijn we altijd met de zo-f
y mervakantie in Frankrijk, lek
ker zwemmen tussen de kikkers!"
Maar het afgelopen jaar zat zo'n
vakantie er voor Karin (bijna 8) en Mi
rella (11) Eerkes niet in. De ouders van
de beide
schip-
perszus
jes moes
ten
Terneu-
ïn
LU
O
O
zen blijven om mee te doen met de
I schippersblokkade.
„Toch hebben we wel een leuke vakan
tie gehad: de hele zomer stond er een
grote tent bij de Zeesluis, daar was van
alles te doen en we aten wel drie keer in
de week oliebollen of pannekoeken."
Eén van de zomerse hoogtepunten
was de mini-playbackshow. Karin won
de eerste prijs met Dit is mijn wens uit
de tekenfilm De kleine zeemeermin
waarbij ze echt als zeemeermin ver
kleed was: „Ik was zo zenuwachtig in
m'n eigen dat ik voor het optreden nog
naar de wc moest, dat was wel lastig
met die staart. En toen ik hoorde dat ik
gewonnen had schrok ik me te pletter
en moest ik het nog een keer zingen."
Mirella had met een nummer van Ace
of base minder succes: „Maar ik was
niet zo zenuwachtig."
Ze vond de blokkade vooral gezellig
omdat alle schepen bij elkaar lagen:
„Er waren veel jarigen, dus was er con
stant feest, met slaatjes en zo."
Of de blokkade veel geholpen heeft we
ten de zusjes niet: „Maar wij willen niet
dat de toerbeurt verdwijnt of dat alles
met de trein gaat."
Bovendien moet Mirella er niet aan
denken om huiskind te worden: „Dat
is saai, dan zit je altijd op de zelfde
plek. En als je in een huis woont moet
je echt op vakantie, bij ons gaat dat
vmzelf."
cn
LU
cc
O
Vorig jaar was voor mij een jaar
met twee verrassingen," zegt
taariëtte Leenhouts (15) uit Kapelle.
„Ten eerste werd ik toegelaten tot het
Zeeuws Jeugd Orkest. En ten tweede
mocht ik optreden in Engeland." Ma-
riëtte
speelt al
enige ja
ren klari
net.
Na een
aantal keren voorspelen werd ze toege
laten tot het Zeeuws Jeugd Orkest;
een groep van zestig muzikale kinde
ren van basisscholen en scholen voor
voortgezet onderwijs uit heel Zeeland.
Toevallig organiseerde het orkest een
uitwisseling met een groot schoolor-
kest. uit Folkestone. In de voorjaars
vakantie. Dus viel ze voor de tweede
keer met haar kontje in de boter.
„We werden met de bus opgehaald,"
vertelt Mariëtte verder. „Door Corrie,
de leukste buschauffeur van Zeeland.
We reden naar Calais. Toen met de
boot naar Dover. We werden afgezet
voor een hele grote meisjesschool. Ik
logeerde bij Beth McNeice (14). Zij
speelt drums in het schoolorkest van
honderd leerlingen. Wij liepen in spij
kerbroek en de Engelse meisjes liepen
in uniform.
In ons orkest zitten ook jongens. Die
gingen dus ook bij Engelse meisjes lo
geren. Dat gaf een hoop gegiechel. We
gingen eerst naar de supermarkt. Daar
mocht ik m'n eigen broodbeleg uitkie
zen. De volgende dag met de bus naar
Londen. Beth moest naar school.
„Op de derde dag hebben we opgetre
den in de school. Het eerste nummer
met z'n allen. Dus 160 mensen. Ik
maakte veel foto's. Helaas zonder rol
letje, bleek later."
Een buik vol bubbels.
Dansen moet ze
springen
schreeuwen
hardop juichen van geluk.
Van binnen schreeuwt ze
d'r longen stuk.
Geen mens die 't hoort.
Ze geeft een hand
en zegt geen woord.
Marina van den Boogaart
Er zijn van die mens
krijgen als ze op
iemand is Rogier Bai
Middelburg. Het gebe
Rogier: „We waren op
xemburg aan het kan
de eerste ochtend. K
ker, dus ging ik naarc
rugkwam stapte ik pe
kuiltje en toen had ft
ken."
Rogier Bachofner:
buggy.
vakantie in
Om acht uur 's mor: igii
naar het ziekenhuis en
hij terug bij de tent.
lang wachten op de i
daarna zat mijn hie'
nuutjes in het gips.'1
Het is toen een watvi
geworden, want Rogif
fotografie: Dirk Jan Gjeltema, I
8. Stefanie
5. Sjoerd Vroonland
mümwm
ffl%WÊ8ÊSÊBÈr
7. Annika Hamelink
2. Dennis Bruines
3. Karin Eerkes
