Scouts moeten de
echte broek aan
Werk vind ik heel belangrijk
Loterij houdt
de school open
Kinderen slaan
voor straf moet
worden verboden
Drukke dag op Dodenherdenking
Dood en vernietiging beheersen het leven
PZC'krullebatè
14E JAARGANG-NUMMER 4-12 APRIL 1994
AMSTERDAM - 4 mei: Dodenherdenking.
Dit jaar is het vijftig jaar geleden, dat het
grootste deel van Zeeland werd bevrijd van
de Duitse bezetter. Daarom heeft Scouting
Nederland aan de Zeeuwse scouts gevraagd
of ze medewerking willen verlenen aan de do
denherdenking.
„Er doen zes scoutinggroepen mee", zegt
John van den Dorpel. ..Drie uit Middelburg
en één uit 's-Gravenpolder, Goes en Bruinis-
se. in totaal 140 oudere scouts."
De dodenherdenking vindt plaats op de Dam
in Amsterdam en wordt rechtstreeks uitge
zonden op tv en radio. Elk jaar is een andere
provincie aan de beurt. John: ,,'t Is op zich
een unieke gebeurtenis die eens in de twaalf
jaar voorkomt. Als je nu lid bent van scou
ting moetje je kans grijpen, want de rest van
je scoutingtijd maak je dit niet meer mee."
Vrij van school
De hele dag is voor de meisjes- en jongenss
couts geregeld. Ze worden 's morgens met
bussen opgehaald en naar Amsterdam ge
bracht. Voor eten en drinken wordt gezorgd.
„De kinderen hebben die dag vrij gekregen
van school", vertelt John, „en ze krijgen in
Amsterdam instructie waar ze moeten staan
en wat ze precies moeten doen. Ze zijn er de
hele dag mee bezig en zullen 's avonds pas
laat weer thuis zijn".
Officiële uniform
Belangrijke aanwezigen bij de dodenherden
king zijn koningin Beatrix en prins Claus, de
minister-president en mensen die in het ver
zet hebben gezeten.
John: „De scouts moeten de kransen die ter
herdenking bij het monument worden ge
legd, aanreiken. Ook moeten ze vlaggen hij
sen en langs de route staan".
Omdat het een officiële gebeurtenis is en om
dat het op tv komt, moeten de scouts ook het
officiële uniform dragen. Dat betekent dat ze
de echte scoutingbroek moeten aanschaffen.
„Eerlijk gezegd wist ik niet dat die bestond",
grinnikt John, „maar ze krijgen nog wat kor
ting en voor zes tientjes hebben ze er een ste
vige broek bij, die ze nog vaak kunnen ge
bruiken!"
SARAJEVO - Eén van de tekeningen uit 'Ik droom over vrede' waarin kinderen uit alle oor
logsgebieden van voormalig Joegoslavië laten zien hoe hun leven beheerst wordt door dood en
vernietiging. Maar waarmee ze ook hun verlangen naar vriendschap en vrede tonen.
Met de opbrengst van het boek wil UNICEF kinderen die overal ter wereld onder oorlogen
lijden, helpen.
MIDDELBURG - Voor Jeroen
Wöhler (21) mag het iedere dag
van de week donderdag zijn, want
dan is het elke dag ook koop
avond en mag hij tweeëneenhalf
uur langer werken. Sinds een paar
weken is koffiezetten, allerlei har
tigs in de magnetrons schuiven en
vooral de kassa aanslaan zijn lust
en zijn leven.
Jeroen werkt in Dustoch in Mid
delburg en dat bevalt hem zo
goed dat hij 's morgens in alle
vroegte van huis gaat. De Kado-
winkel-Galerie-Koffieshop in de
Korte Geere gaat pas om tien uur
open. en het gebeurt dan ook wei
eens dat hij voor een gesloten
deur komt. „Maar dat geeft niks,
zegt hij. „Dan wacht ik gewoon
even en ook als ik ziek ben ga ik
toch. Werk vind ik heel belang
rijk."
Dustoch is een project van Ver
standelijk Gehandicaptenzorg
Walcheren. Je kunt er behalve
lekker eten ook speelgoed kopen,
sieraden, schilderijen, stropdas
sen, zijden sjaals en nog veel meer
prachtige cadeau-artikelen. Alles
in de winkel is gemaakt door ver
standelijk gehandicapten en alles
wordt ook verkocht door mensen
met een verstandelijke handicap.
„Het is leuk werk." zegt Harriët
Ramondt (30). „Maar ook heel
moeilijk. Schilderen kon ik al,
maar cadeautjes inpakken heb ik
moeten leren en ook hoe je er een
mooie strik om doet. Dat is niet
gemakkelijk, want het moet met
een plakbandje en vier klem-en
ook nog netjes."
De openingsdag was voor Harriët
dubbelbijzonder. Ze was toen ja
rig, maar had van tevoren al ge
zegd dat ze toch kwam werken.
Haar verjaardag kon ze altijd nog
vieren en een cadeau uit de win
kel wilde ze ook niet: „Dat schil
derij daar vind ik heel mooi, maar
we moeten aan onze voorraad
denken."
Nu zal het niet zo gauw gebeuren
dat ze in Dustoch 'Nee-hebben-
we-niet-meer' moeten verkopen.
Meer dan twintig mensen zijn el
ke dag druk in de weer met mooie
spullen maken.
Wel is het in de winkel soms zo
druk dat ze er ineens zomaar door
het cadeaupapier heen zijn. Toch
breekt er dan geen paniek uit,
want Lianne Warners (21is er ook
nog. Met wat viltstiften en een
stapel witte papieren zakjes zorgt
ze er voor dat geen twee klanten
met hetzelfde cadeaupapiertje
naar Jeroen moeten om af te reke
nen.
En die is daar zo goed in dat hij tot
nu nog elke dag na sluitingstijd
tegen Harriët en Lianne heeft
kunnen zeggen: „We mogen niet
klagen."
SLUISKIL - Ouderdom komt met gebreken.
Dat geldt voor mensen, maar zeker ook voor ge
bouwen. Schoolgebouwen bijvoorbeeld.
Vol trots sloeg men in 1917 de eerste paal voor
de Sint Antoniusschool in Sluiskil. „Maar in de
jaren zestig moest het gebouw al driftig worden
verspijkerd," vertelt directeur Henk Allonsius.
„De hele gevel werd vernieuwd. We waren van
de problemen af, dachten we."
Mis dus. Tintig jaar later, in 1980, waren de nieu
we kozijnen al verrot. Goede raad was heel duur.
Henk: „Er kwamen weer nieuwe kozijnen. Ditr
maal met dubbelglas. En er kwam nieuwe zon
wering. De helft werd betaald door het basis
schoolbestuur en de andere helft werd geleend
van de gemeente Temeuzen. Maar het beteken
de wel dat de pot met geld op was."
Op dit moment zijn twee lokalen dringend aan
een opknapbeurt toe. Gelukkig heeft de Anto
niusschool een actieve ouderraad.
„Sinds oktober van het vorig jaar hebben we al
lerlei acties op touw gezet." vertelt voorzitter
Harald van de Vloed. „Alle 143 kinderen en hun
ouders zijn daarbij ingeschakeld. Intussen heb
ben we in Sluiskil ongeveer drieduizend loten
verkocht. En onlangs was er een oliebollenactie.
Bovendien staat er nog een rommelmarkt op
het programma en eind april volgend jaar volgt
het klapstuk: een grote fancy fair. Hopelijk heb
ben we dan geld genoeg om die twee lokalen te
schilderen en van nieuwe vloerbedekking te
voorzien."
Directeur Allonsius is in zijn nopjes met zo'n ou
derraad: „Een prima stel mensen," vindt hij.
Ook inspecteur B. Schuur van het basisonder
wijs is lovend over deze actie. „Gelukkig komen
we deze situatie in Zeeland niet veel tegen. De
meeste gebouwen zijn pico bello in orde. En als
je het gebouw goed onderhoudt, dan blijft het in
goede staat. Elke school krijgt voor het onder
houd geld van de minister. Maar toch kan het
gebeuren dat er ineens veel geld nodig is. En dan
kan de minister daar niet voor opdraaien en zijn
portemonnee trekken. Als ouders op deze ma
nier geld bij elkaar halen zoals in Sluiskil, dan is
dat een goede zaak. Goed onderwijs begint met
een goed schoolgebouw."
AMSTERDAM - Wel eens een draai om je
oren gehad of een tik voor de billen of gewoon
een pets? En wasje dan mishandeld? Prof. J.
de Boer van de universiteit van Amsterdam,
hoogleraar in het personen- en familierecht,
weet er alles van.
Hij schreef er een brief' over naar de Tweede
Kamer.
De Boer: „De regering heeft een wetsvoorstel
gemaakt om de regeling van het ouderlijk ge
zag te vernieuwen".
Er staat nu in het Burgerlijk Wetboek over de
ouderlijke macht: 1. Een kind van welke leef
tijd ook is aan z'n ouders eerbied en ontzag
verschuldigd. 2. De ouders zijn verplicht hun
minderjarige kinderen te verzorgen en op te
voeden.
Zweedse voorbeeld
Dit komt nog uit de vorige eeuw en moet ver
nieuwd worden. Prof. De Boer: „Ik stel voor,
dat we het Zweedse voorbeeld volgen. Daar
staat in, dat 'kinderen niet mogen worden on
derworpen aan een lichamelijke straf of enig
andere vernederende behandeling'. Dat is
meer geschreven vanuit het kind en dat vind
ik alleen al daarom beter".
Wat betekent dit nou? Je moet wel uitleggen,
wat 'straf inhoudt. De Boer: „Straf is iets, wat
je toch min of meer weloverwogen doet. Dat
was natuurlijk vroeger zo. Als het kind
's middags iets fouts had gedaan, dan ging het
's avonds over de knie. Dat is nou echt licha
melijke straf'.
Maar als een kind iets gevaarlijks doet en de
ouder schrikt of wordt driftig en geeft een tik,
dan is dit eigenlijk geen lichamelijke straf.
Mishandeling
De Boer hoopt dat als dit in het Burgerlijk
Wetboek komt, het ook zal helpen in de strijd
tegen de kindermishandeling. Het wordt be
kend; er komt voorlichting over en er zal op
school over gesproken worden.
„Dan weten de kinderen dat ouders hen niet
mogen slaan, tenminste niet als straf', zegt. De
Boer.
foto Ruben Oreel
Jeroen (1) en Harriët: Mag het ietsje meer zijn'
