Breskens was één grote puinhoop
Scheiden doet lijden
0
Hulp bij
incest,
dan weer
een mop
Per dag worden
gemiddeld tien
fietsen gestolen
mMï
Zeeland ruilt afvalzak voor container
PZCskrullebakv
14E JAARGANG-NUMMER 8-DINSDAG 13 SEPTEMBER 1994
shit, r
IS HOOG WATER
1
r
MIDDELBURG - „Over
verliefdheid bellen alleen
meiden. Er is geen knul
die belt en zegt: Ik ben zo
verliefd," zegt Sharon. Zij
en Anneke zijn twee van
de vijftien vrijwilligers die
bij de Kindertelefoon Zee
land helpen.
„Zaterdag 17 september
bestaan wij tien jaar en
daarom geven we een
feest op de Markt van
Middelburg," vertelt An
neke. „En daal" willen we
alle Zeeuwse kinderen
ontmoeten," vult Sharon
aan.
Het feest begint om 12.00
uur en rond de klok van
17.00 uur is het afgelopen.
DJ's van Radio Maximaal
praten de hele middag
aan elkaar. Er is een optre
den van een dansschool,
er is karaoke, een belang
rijke infomarkt voor jon
geren en als klap op de
vuurpijl treedt de pop
groep Kam Je Haar op.
Record
Sharon: „We proberen een
record te vestigen, name
lijk de langste felicitatie
van Zeeland."
Er ligt een rol van honderd
meter papier op de Markt
en elk kind (geen volwas
senen!) mag daar zijn feli
citatie op schrijven.
Beide dames doen dit vrij
willigerswerk ongeveer
twee jaar en ze kappen er
voorlopig nog niet mee.
Anneke: „Hoewel het
soms heel inspannend is
en veel van je vraagt, is
het toch ook vaak erg
leuk."
„Je weet nooit als je de te
lefoon oppakt wat je te
wachten staat," merkt
Sharon op. „Soms gaat
het over de ergste dingen,
zoals mishandeling of in
cest en soms belt een kind
en vraagt of, ik een leuke
mop wil horen!"
Seksualiteit
Het aantal kinderen dat
de Kindertelefoon belt
neemt nog altijd toe. Vo
rig jaar belden driedui
zend kinderen. Ze belden
over de bekende proble
men, maai* de vragen over
seksualiteit zijn sterk toe
genomen. Anneke: „Voor
al jonge kinderen wilen
weten wat allerlei woor
den betekenen. Daarom
hebben we een Sexalfabet
uitgegeven."
De Kindertelefoon is ge
garandeerd anoniem. Elk
kind wordt serieus te
woord gestaan en elk ver
haal blijft geheim. Anneke
en Sharon zijn natuurlijk
wel op het feest, maar ver
kleed en vermomd: Ano
niem.
Kindertelefoon: 06 - 0432,
gratis overdag van twee
tot acht, elke dag.
BRESKENS - „Maandag 11
september 1944, half vier. Stralend
weer. Ik was een schoffie van twaalf
jaar. De oorlog was voor ons kinderen
een avontuurlijke tijd. We hadden vrij
van school dus dat betekende feest,
maar die dag was anders...", begint
de heer A. Vergouwe zijn verhaal over
het dodelijke bombardement op
Breskens.
Afgelopen zondag 11 september,
precies vijftig jaar later, werd dit
bombardement herdacht. Ook werd
een oorlogsmonument onthuld.
Breskens dacht terug aan de
maanden toen het samen met het
grootste deel van Zeeland na zware
strijd van de Duitse bezetter werd
bevrijd.
Bommen
„Je hoorde ontiegelijk harde knallen
die doordreunden tot in je botten.
Alles schudde en kraakte," zegt de
heer Vergouwe.
Vliegtuigen van de bevrijders wierpen
bommen op de haven zodat het
Duitse leger geen gebruik meer zou
kunnen maken van de veerboot.
Daarbij werden ook enkele
woonwijken geraakt. Ongeveer
tweehonderd inwoners van Breskens
vonden de dood tussen de brandende
puinhopen.
De Duitse troepenmacht slaagde er
toch in te ontsnappen.
„Ik kreeg een golf van verwoesting
over mee heen en raakte buiten
bewustzijn," vervolgt hij. „Toen ik bij
kwam voelde ik bloed in mijn nek
lopen. Ik raapte een stuk vitrage op
en draaide dat om mijn hoofd."
Toen hij versuft door een kapotte
muur naar buiten kroop was
Breskens één grote chaos van
verwoeste huizen. Met vitrage om het
hoofd en een pot boter die iemand
hem in de armen had geduwd, liep hij
het dorp uit naar het huis van zijn
broer. „Mijn zusje Betsie heb ik nooit
meer weer gezien."
Op verschillende plaatsen in
Zeeland wordt de komende maanden
de bevrijding herdacht.
Jongeren houden een afvalrace met nieuwe containers. Nadat er eenmaal troep in gegooid is, kun je dat beter uit
je hoofd laten... foto Lex de Meester
VLISSINGEN - We horen er weer bij. Tot vorige week
was Zeeland de enige provincie waar men kapotte par-
keermeters, bagger uit goot of sloot, koffieprut, poe-
pluiers en nog erger troep ongestraft in plastic zakken
kon proppen, die vervolgens met duizenden andere op
een grote hoop gesmeten en verbrand worden. Begin
1995 heeft elk Zeeuws huishouden minstens één zoge
naamde GFT-container. Zo'n groot, groen geval waar
veel mensen in de rest van Nederland al veel langer heel
erg down van zijn.
Met zijn driehonderdvijftigduizenden zorgen we in Zee
land per jaar voor honderdvijftig miljoen kilo afval, 't Is
ongelooflijk, want dat is per persoon (pasgeboren ba-
bietjes meegerekend) maar liefst 428 kilogram. Aan
fietswielen, pindadoppen, sinaasappelpitten, lege fles
sen, volle stofzuigerzakken, versleten schoenen... We
stikken langzaam maar zeker in onze eigen troep.
Zak van Max
Voordat het echt te laat is moeten we nu met zijn allen
aan de slag. Met afval sorteren: oude kleren in de Zak
van Max of naar het Leger des Heils, klein chemisch af
val in de milieubox, puin naar de sloop, ongekleurd glas
in de witte wijkcontainer naast de groene bak voor bont
glas, grote hopen grof vuil naar Stortplaats Midden-Zee
land, oud papier naar de club, en groente-, fruit- en tuin
afval in de gft-container.
Met dat laatste ding is lang niet iedereen gelukkig: „Ik
weet niet waar ik er mee naar toe moet," zegt mevrouw
Fijnhout-Van Bladeren uit Vlissingen. „Kinderen in de
buurt hebben er een prachtig speeltuig bij, maai* ik weet
me geen raad met dat logge geval op wiebelwieltjes. Ik
moet het over het grindpad naast mijn huis een pestpok-
ke eind naar de stoep slepen en dat krijg ik niet voor
mekaar. Niet omdat er zoveel in zit, maar het is zo'n on
handig ding.
En erg hygiënisch is die bak ook niet. Er kruipen rare
beestjes in rond, en er vlakbij stinkt het verschrikkelijk.
Tegen die vieze lucht kun je een spray kopen, zeggen ze.
Maar ik moet nu al botje bij botje leggen en elke cent in
tweeën bijten. Laat de gemeente die dingen maar aan
het leger verkopen. Prima schuttersputjes. Kant en
klaar, onverwoestbaar en waterdicht."
MIDDELBURG - Met leuzen als 'Hou wat je
hebt! Gebruik dat slot!' en 'Fietsendiefstal, u
kunt er wat aan doen!' probeert de politie de
diefstal van fietsen te beperken. Maai* het ziet
er naai* uit dat ook dit jaar het aantal gestolen
fietsen in Zeeland weer zal toenemen.
Leo Kuijl, ruim 29 jaar bij de politie en nu voor
lichter van het district Walcheren: „In Zeeland
worden drie- tot vierduizend diefstallen ge
meld. In werkelijkheid zijn het er meer, want
niet alle diefstallen worden bij de politie ge
meld. Het betekent dat per dag gemiddeld
tien fietsen worden gestolen!"
Grote stad
Fietsendiefstal is een grote-stadsprobleem.
Twee van de drie fietsen worden in de stad
gestolen, de rest op het platteland. Leo: „En
dan vooral in de zomer op de plekken waar
veel fietsen staan, bij de duinovergangen,
sporthallen en zwembaden."
En in grote steden vooral bij de stations. „Een
derde van de fietsendiefstallen in Middelburg
vindt bij het station plaats," verklaart Leo
stellig. Dus als je met je fiets op stap gaat, weet
je al van te voren dat er plaatsen zijn waar je
een verhoogd risico loopt.
Niet op slot
Leo is steeds weer verbaasd, als hij hoort via
een steekproef, hoeveel mensen hun fiets ge
woon niet op slot zetten. „De mensen zelf kun
nen er ook veel aan doen om het aantal fiets
diefstallen te verminderen," vindt hij.
„Op slot zetten is wel het minste. Je fiets er
gens aan vast zetten (op slot) is nog veel beter.
En natuurlijk je postcode en je huisnummer
laten graveren. Dat is een unieke combinatie,
die de politie helpt bij het terugvinden van de
fiets." Verder is het heel verstandig je fiets te
verzekeren.
Stallingen
De overheid wil het autogebruik terugdrin
gen en het fietsgebruik bevorderen. Leo: „Ik
vind dat ze moeten zorgen voor goede en
soms ook bewaakte fietsenstallingen. Ze
bouwen toch ook parkeergarages? De men
sen hebben er best een kleine vergoeding
voor over om de diefstal van hun rijwiel te
voorkomen."
