ALTIJD WEER
Pesten is gelukkig voorbij
Ik praatte als Daffy Duck
Alarmnummer is
geen speelgoed
Na een ongeluk
kan plots alles
Moet het
regenpak
mee in de
fietstas?
Klas 2
2
DINSDAG 13 SEPTEMBER 1994
Een nieuw schooljaar is altijd weer een veran
dering. Of je nu over gaat, bent blijven zitten of
van de basisschool naar het voortgezet onder
wijs gaat.
Nathalie Harms (11) en Michael Mannaert (10)
moesten dit schooljaar echt opnieuw begin
nen: een ander huis, een andere school en een
heel nieuwe klas.
„Ik vond het allemaal erg spannend," zegt Na
thalie. „Of 't wel een leuke klas zou zijn en zo,
tot nu toe is het best wel leuk."
Op haar vorige school ging het niet zo best: „Ik
zat in een klas en daar haatten ze me altijd.
Waarom weet ik eigenlijk niet, maai- ik werd
altijd uitgescholden en geslagen. En de school
deed er niets aan. We zijn nu naar een andere
wijk verhuisd. Ik kon wel op de oude school
blijven, maai- ik wilde niet."
Huiswerk
Nu zit Nathalie in groep 7 van de Willibrord-
school in Terneuzen, net als Michael, die twee
jaar in België heeft gewoond.
„In België is het op school veel strenger," is
zijn ervaring. „Als je iets uithaalde kreeg je
heel veel straf. En je had school tot vijf uur. Ik
moest met de bus, dan was ik van 's morgens 7
tot 's avonds 7 uur van huis. En dan moest ik
nog een hoop huiswerk maken. Alles leren
over stoffelijke en bijvoeglijke naamwoorden
en zo."
Pesten
Michael is blij dat hij weer in Terneuzen
woont: „Nu hoef ik maar een klein eindje op de
fiets en kan ik tussen de middag thuis eten."
Na zo'n paar weken op een nieuwe school kun
je er nog niet veel van zeggen, maar het twee
tal ziet hun nieuwe schooljaar zonder zorgen
tegemoet.
„Ik heb nog geen vriendinnen hier," zegt Na
thalie, „maai- dat komt nog wel. Ik word in ie
der geval niet meer gepest."
„En ik was op het plein aan het spelen en ze
vroegen gelijk of ik meedeed met voetballen,"
zegt Michael.
Nathalie Harms en Michael Mannaert (voorgrond) zien hun nieuwe klasgenootjes wel zitten.
foto Charles Strijd
Zomer '94. Een recordzo-
mer. Een zomer die je niet
snel zult vergeten. En dat
geldt zeker voor weerman
Peter Allaard. Voor hem
was het een saaie zomer.
Hoezo saai?
Peter: „Wekenlang was
het weer stabiel. Er veran
derde niets. Elke dag een
blauwe lucht met een stra
lend zonnetje. Leuk voor
vakantiegangers. Maar
als weerman heb je liever
wat afwisseling in het
weer".
Computer
Drie keer per dag verzorgt
Peter met zijn collega's
van het Hydro Meteocen-
trum in Middelburg een
weerbericht.
Uit heel Europa stromen
de gegevens van honder
den waarnemingsstations
via de computer binnen.
De temperatuur, de neer
slag, de windrichting, alle
gegevens komen keurig
netjes op een grote kaart
te staan. Uit al die gege
vens wordt dan een weers
voorspelling samenge
steld voor onze provincie.
Lastig stukje
„Zeeland is wat het weer
betreft een vrij lastig stuk
je Nederland", legt Peter
uit. „Dat komt door de af
wisseling van land en wa
ter, die allebei invloed
hebben op het weer. De
koers van buien en de hoe
veelheid neerslag is dan
niet altijd precies te bepa
len. Op Walcheren kan het
gieten, terwijl het in de
rest van Zeeland droog
blijft".
Vanuit zijn ooghoek
houdt Peter de buienra
dar in de gaten. Bewegen
de beelden op de monitor
laten zien, dat zich boven
Zeeuwsch-Vlaanderen
een onweersbui ontwik
kelt.
Mist
Voor Peter geen verras
sing. „Dat zat er al dagen
aan te komen. En voor wie
regelmatig naar de radio
luistert en de krant leest is
het ook geen verrassing.
Het weerbericht maken
we voor iedereen. Ook
voor scholieren. Die weten
's morgens of het regen
pak mee naar school
moet. Of ze horen, dat de
mist een hele dag blijft
hangen en dat de wegen
spekglad kunnen zijn."
Kortom, het weer laat je
niet los, elke dag WEER!
Marjolein van der Vlies (14) uit
Sint Annaland is geboren met een
hazelip. Hoe vaak ze intussen ge
opereerd is? „Met de buisjes in
mijn oren meegerekend toch zeker
een keer of tien," zegt ze opgewekt.
„Meteen na mijn geboorte voor het
eerst en op 12 augustus ging ik ook
weer onder het mes. En dat is vast,
niet voor het laatst. Want littekens
groeien niet mee. Dus als het er
gens gaat trekken moet het weer."
Behalve die hazelip had Maijolein
een fikse spleet in haar gehemelte.
En in haai- neus zat gewoon niets.
Dan moet je dus alles doorslikken
zonder dat je weet waar je je tong
moet laten.
Marjolein: „Meteen na mijn ge
boorte hebben ze mijn lip keurig
dichtgenaaid. Mensen hebben er
geen idee van dat je mond en je
neus samen nog steeds een groot
gat zijn. Denk niet dat je zo nor
maal kunt eten. Tot voor kort was
ik bijvoorbeeld steeds een hap rijst
kwijt. Die zit dan ergens in je neus.
Of er komt na een paar dagen weer
een bruine boon in je mond te
voorschijn. Telkens oorontste
king, niet kunnen snuiten als je
verkouden bent. Daar word je niet
goed van."
Patatje
Pas op 12 augustus kreeg de chi
rurg haar gehemelte voor het eerst
echt dicht. Weer een mond vol
slijm en bloed: „Die keer dat ik een
blokjesbeugel had, ook zo lekker!"
Intussen zijn de eerste zes weken
met vloeibaar voedsel voorbij:
„Geen patatje en zo. Dat vind ik
ook niet echt geweldig. Dan kom je
op de middelbare school met een
bekertje pap aanzetten. Nu eet ik
tenminste weer brood zonder
korstjes. Nou ja, de klas went er
lichtelijk aan."
Daffy Duck
„Zonder de steun van mijn ouders
en zonder mijn humor had ik het
nooit gered," zegt Marjolein. „Van
al die jaren spraakles heb ik trou
wens best gebaald. Vreselijk saai,
al ben ik blij- dat mijn ouders von
den dat het moest. Want ik praatte
als Daffy Duck en ik zeg toch wel
graag wat. Dan is het prettig als ze
je (zoals nu) normaal verstaan.
Volgens mij wen je namelijk wel
aan iemands gezicht. Maar een
slechte spraak went nooit. Dus bij
een volgende operatie ga ik ge
woon weer."
Voor alle automobilisten is het ondertussen
weer duidelijk dat 'wij weer naar school gaan'.
Die spandoeken vertellen ook dat het voor een
kind nog steeds gevaarlijk is om naar school
en naar huis te gaan.
Sinds 1987 bestaat het Regionaal Overleg
voor de Verkeersveiligheid in Zeeland (ROVZ)
om die onveiligheid te bestrijden. Henk Rhe-
bergen is verkeersdeskundige: „Wij probele-
ren de activiteiten van de verschillende instel
lingen op elkaar af te stemmen. We zetten din
gen op de rails en kijken dan wie daar allemaal
bij kunnen helpen: de politie, Veilig Verkeer,
de scholen of de schoolbegeleidingsdienst."
Controle
Zo is de spandoekactie onderdeel van een heel
project. Met een lespakket voor scholen en
controle door de politie, onder meer van fiet
sen en bromfietsen. „Eigenlijk is het jammer
dat deze actie alleen maar in september is,"
vindt Henk. „Het zou beter zijn om dat over
het hele jaar te spreiden. Aan het begin van
het scholjaar zijn die fietsen meestal wel in or
de. Zo'n verlichtingscontrole moetje eigenlijk
in november doen."
Niet alle scholen willen veel tijd aan lessen ver
keersveiligheid besteden. Zeker niet die voor
het voortgezet onderwijs. Henk: „Ze nemen
vaak niet eens de tijd om te kijken of het zinnig
is. Het lijkt wel of er eerst iemand moet veron
gelukken, dan kan er ineens een heleboel."
Spelen
Henk is daarom maar wat blij met, het uitge
breide project dat nu in Hulst op een school
voor speciaal onderwijs wordt uitgevoerd:
„Op de school wordt een middag per week aan
verkeersonderwijs gewerkt. Er wordt een me
thode ontwikkeld waarbij kinderen spelender
wijs inzicht krijgen in het verkeer. Een gewel
dig voorbeeldproject, waarvan ik hoop dat
veel scholen het overnemen!"
De stoere tas
gevuld met alles
wat er op het lijstje stond
die jij niet zwaar vond
en braaf zeulde elke dag:
daar denk je nu aan
als van vroeger
met een wat
verlegen glimlach.
De eerste lessen alles mee?
Ja, kom nou zeg
je zit in TWEE
Je bent toch zeker
geen pieper meer?
Voor jou is 't hier allang
alweer...
Marina van den Boogaart
Stel dat er thuis een ernstig ongeluk
gebeurt. Echt ernstig dus. De zieken
wagen moet onmiddellijk komen. Je
belt 06-11, het alarmnummer. Maar
dat lukt niet. In gesprek.
Nog eens proberen. Weer niet gelukt,
steeds in gesprek. Ondertussen wordt
de situatie thuis levensgevaarlijk...
Dit lijkt een nachtmerrie, maar he
laas is het werkelijkheid.
Meneer Van Laren is hoofd van de
06-11 meldkamer. „Onze alarmcen
trale is vanaf '89 in Middelburg ge
vestigd. Iedereen kent ondertussen
het alarmnummer uit z'n hoofd. Per
etmaal komen er zo'n 14 echte hulp
vragen binnen. De telefoon van de
06-11 centrale rinkelt helaas veel
meer. Soms wel 40 of 50 keer per et
maal. Dat komt door de vele valse
meldingen. Dat kan 's nachts zijn.
Maar overdag vaak door kinderen.
Vooral de woensdagmiddag en de
zaterdag is berucht bij ons. Wij vin
den het zomaar bellen geen kwajon
gensstreek. Het kan mensenlevens
kosten als elke seconde telt.
Tijdens het bekijken van de centrale
komen er drie valse meldingen bin
nen.
Ton Muller werkt ook bij de politie.
Ton: „Binnenkort is het afgelopen
met valse meldingen. Wij kunnen dan
achterhalen wie er gebeld heeft. Als
een kind zomaar gebeld heeft, bren
gen wij later dat kind eens een be
zoek. En dan loopt het niet af met een
sisser. Alle gesprekken worden altijd
opgenomen op een geluidsband. Het
06-11 nummer is van levensbelang en
geen speelgoed. Dat zouden ouders
en leerkrachten vaker moeten vertel
len aan hun kinderen".
Er is ook een videofilm beschikbaar
bij de politie. Je kunt dan zien hoe
ernstig het is om zomaar 06-11 te bel
len.
Alleen bellen als er onmiddellijke
hulp nodig is van politie, ambulance
en brandweer, verzoekt Muller met
klem.
Marjolein van der Vlies: de klas went er lichtelijk aan.
