MUZIEK
Alles klopt, ook de tekst
Ik zou voor jou in het water springen, Mathilde
Na zeven uur wordt
niet meer gespeeld
Herrie
Gabbergek
wil geen
kale kop
Solidariteit,
gezelligheid,
vriendschap
DINSDAG 14 MAART 1995
ms en Glibber smeden snode plan- Mark: „Glibber is nog een beetje dommer. maal even enthousiast. Het is elke keer weer dat erna komt. Jezelf terugzien is mi:
i een wel zeer bijzondere typemachi- Die praat z'n eigen omver en verraadt bijna ontzettend leuk om te doen." zo spannend als spelen.
Grilmans en Glibber smeden snode plan
nen om een wel zeer bijzondere typemachi
ne te stelen. Want alles watje erop typt ge
beurt echt. Bijna, bijna was het gelukt:
handenwrijvend„..en nu is die typemachi
ne van mij! Ze zal nooit weten hoe dicht ze
bij het geluk was..."
Amina Zaidi 11is al helemaal Grilmans als
ze op het toneel staat, hoofdboef eerste klas.
Ze heeft zin in de opvoering. En ook Mark
Duine (10). Hij is tweede boef, want een boef
komt nooit alleen.
Mark: „Glibber is nog een beetje dommer.
Die praat z'n eigen omver en verraadt bijna
alles." Net als Amina doet Mark dit jaar
voor het eerst mee aan de kinderoperette.
Toneelstuk
Al veertig jaar voert Wijkvereniging 't Zand
uit Middelburg met groot succes een kin-
dertoneelstuk met liedjes op. Gerrie van de
Garde organiseert het nu voor het 22ste jaar
en is zeker van plan de 25 jaar vol te maken.
Gerrie: „Er doen dit jaar wel dertig kinderen
tussen acht en dertien jaar mee. En alle
maal even enthousiast. Het is elke keer weer
ontzettend leuk om te doen."
Moniek Poerstamper (11) is ook al een
beetje een oude rot in het vak. Zij doet al
voor het derde jaar mee. „Ik ben echt over
spannen! Vorig jaar met de uitvoering liep
ik helemaal met wallen onder m'n ogen.
Maar toch ging het hartstikke goed en dat
zal nu wel weer zo zijn. Ja natuurlijk doe ik
volgend jaar weer mee. Het is echt hartstik
ke gaaf!"
Behalve op de vier opvoeringen verheugen
ze zich nu al op het feestje met de videoband
dat erna komt. Jezelf terugzien is minstens
zo spannend als spelen.
„Komen, jullie moeten!" Als door een speld
geprikt springen ze op. Intussen swingt het
op het toneel: „Ik zou voor jou in het water
springen, Mathilde."
Het wordt een leuk spektakel, dat is zeker.
Wie wil gaan kijken is van harte welkom op
vrijdag 31 maart of zaterdag 8 april. Wijkge-
bouw De Vergulde Baars, Baarsjesstraat 42,
Middelburg.
Leden 4,-, niet-leden 6,-.
Al sinds de eerste num
mers Nederland binnen-
dreunden is hij er gek
van: Wilco Duvekot
houdt van house. Gab-
berhouse, wel te ver
staan, want, er is ook nog
mellowhouse, country-
house, technohouse,
hardcorehouse en hip-
hophouse.
De gabberhouse (Ameri
kaans of Hollands) is zo'n
beetje de hardste variant.
„Er zit meer swing in,"
vindt Wilco. „Thuis draai
ik het niet zo hard, want
m'n ouders zijn er niet dol
op. M'n zusje wel, dus als
we alleen thuis zijn kan
de volumeknop wat om
hoog."
Kaal
Op housemuziek ga je na
tuurlijk housen. Wilco
doet dat voornamelijk op
schooldisco's, zoals van
liet Delta College in Mid
delburg waar hij in de eer
ste klas van het IVBO zit.
..Voor houseparty's ben
ik nog te jong," zegt de
13-jarige Wilco spijtig.
Housefreaks dragen het
liefst de housekleding bij
uitstek: Aussies oftewel
trainingspakken van het
merk Australian.
Wilco houdt het bij een
lange blouse en een gewo
ne spijkerbroek; de goed
koopste Aussie kost on
geveer driehonderd gul
den en voor een bijzonde
re variant loopt dat be
drag op tot wel achthon
derd gulden.
Ook verder ziet hij er niet
als een echte gabber uit.
„Bij gabber zeggen ze dat
je kaal moet zijn, maar
dat doe ik niet," zegt Wil
co heel beslist. „Dat staat
niet bij mij."
„Goh wat raast het
lekker buiten."
Windkracht acht wel
tachtig decibel,
de donder honderd
of nog rheer.
„Wat gaat 't buiten
fijn tekeér!"
Moeder klettert
met de èfwas
zingt
wel tachtig decibel.
Prachtig prachtig
vindt mijn vader.
Zelfs op honderd mag
zij wel.
Mijn broertje ook en de tv.
Keihard.
Vinden ze oké.
Tot ik mijn HOUSE start:
„Goh, wat staat
die herrie hard!"
Alsof house wat zachter
kan..
Ouders
snappen er de ballen van!
Marina van den Boogaart
De groep Kamjehaar: in Goes zijn ze er gek van, in Vlissingen moeten ze er niets van hebben. foto Willem Mieras
Je kent de beelden wel: gillende meiden die flauwvallen
zodra hun idool het podium opstapt. Elkaar vertrap
pende jongeren achter dranghekken, de EHBO-post
overbezet. Zij noemen zich fan. Hoe zit het met de fans
in Zeeland? Kim Adriaanse (16) uit Vlissingen heeft als
favoriet de Zeeuwse band Kamjehaar.
„Maar ik sta dus niet te gillen bij het podium! Ik vind
het gewoon een goede band met een eigen stijl. Het
klopt allemaal, ook de tekst. Het is niet van: we zingen
maai' wat, er zit echt een verhaal in."
Publieksprijs
De vier jongens van Kamjehaar (Danny, Maarten,
Driek en Koen) wonen in Goes en Kloetinge en zitten
nog op school. Toch is het met deze grungerockgroep
ineens hard gegaan.
Net als elk popgroepje begonnen met een demo is er
vorig jaar april een heuse CD uitgebracht. De titel is
'Pog in you', wat zoveel betekent als plotseling opko
mend geluk.
In december '94 kozen de Zeeuwse popliefhebbers de
Bevelandse groep tot winnaar van de publieksprijs.
„Een broertje van sologitarist Driek zit bij mij in de klas
op de Vliedberg in Goes. Zo heb ik de band leren ken
nen. Vorig jaar waren ze te zien op het Straatfestival in
Vlissingen en een paar weken geleden hadden ze een
optreden in het Vlissingse jongerencentrum De Piek"
vertelt Klim.
Vlissingse bandjes
Niet alle vrienden van Kim delen haar enthousiasme
voor Kamjehaar. „In Goes zijn ze er gek van, maar Vlis-
singers moeten er niets van hebben en vinden Vlis
singse bandjes als The Emmerroyts en Wetlegs veel be
ter."
Zelf is Kim ook muzikaal, ze speelt al vijfjaar saxofoon.
Dus straks een saxofoniste in Kamjehaar?
„Nou nee, dat past niet in hun muziek," lacht Kim. „En
zij zijn al best professioneel. Ik zou wel in een beginners
bandje willen spelen."
Wie weet komt er nog eens 'Pog in you' voor Kim!
Ze verzorgen elke week de eu
charistieviering in de Maria
Magdalenakerk in Goes, zijn
dagelijks op de Koorschool,
dragen spijkerbroeken met kis
ten of sportschoenen, bezoeken
regelmatig disco's in de buurt,
maken tournees naar Duits
land, België en Amerika...
Veelzijdige jongens dus, Antoi-
ne Kunst (14) uit Goes en Flenn
Rijkschroeff (13) uit Kapelle.
Antoine en Flenn zijn lid van de
Zeeuwse Koorschool. Dit lid
maatschap blijkt meer dan een
hobby te zijn. Het is een manier
van leven.
Antoine: „Ik zit al vanaf mijn
vijfde op het koor. Hoe ouder je
wordt hoe vaker je hier bent.
Vijf- en zesjarigen krijgen elke
zaterdagochtend les. Als je wat
ouder bent oefen je vaker en jon
gens die in de hoogste klassen
van de basisschool zitten of op
een school voor voortgezet on
derwijs zijn elke dag op de Koor
school te vinden."
Amerika
Flenn: „Na schooltijd ga ik di
rect naar de Koorschool en daar
maak ik samen met de andere
jongens huiswerk. Daarna gaan
we zingen. Soms, als we voor
een musical oefenen, repeteren
we ook 's avonds. Dan eten we
ook met z'n allen op de Koor
school."
De Zeeuwse Koorschool is we
reldberoemd en wordt regelma
tig uitgenodigd voor optredens
in het buitenland.
Antoine: „De tournee naar
Amerika in 1993 vond ik een
hoogtepunt. We zijn toen naar
New York en naar Michigan ge
weest. Het publiek was enthou
siast. Je kunt merken dat er
daar een echte koorcultuur is.
Er stond zelfs een massa meisjes
bij onze kleedkamers. Ze wilden
handtekeningen."
Flenn: „Op reis gaan is één van
de hele leuke dingen aan het
koor. Daarnaast: solidariteit,
gezelligheid en vriendschap. In
derdaad: geen saai kerkkoor.
Een leven zonder Koorschool?
Ik kan het me nauwelijks voor
stellen..."
Een hoofd als een tomaat wil hij niet
krijgen. Daarom oefent Martin
Steutel (12) uit Kamperland dage
lijks om met platte wangen op zijn
cornet te blazen.
Het valt niet mee om voldoende
conditie te krijgen om dat kleine in
strument te bespelen. „Ik oefen elke
dag zeker een half uur. Meestal
speel ik twee keer per dag, tussen de
middag een kwartier en 's avonds
weer. Als ik een paar dagen niet ge
speeld heb dan merk ik dat direct.
Ik ben dan na een klein deuntje be
kaf. Het lijkt wel of mijn instrument
het dan ook verleerd is. De ventie
len blijven dan in het begin han
gen."
Drie jaar geleden wees onderwijzer
Ben van Belzen Martin op de moge
lijkheid cornet te leren spelen. Mar
tin besprak het thuis. Zijn vader
.was enthousiast, gaf toestemming-
én besloot bovendien samen met
zijn zoon voor muzikant te gaan stu
deren.
Na een jaar ploeteren moest vader
Steutel zijn muzikale ambities op
geven. Ook voor cornetspelen
blijkt: je moet er jong mee begin
nen. Maar zelfs dan gaat het op: alle
foto Dirk-Jan Gjeltema
begin is moeilijk. Martin: „Vaak oe
fenen, saaie toonladders spelen en
veel herhalen, dat moet gewoon ge
beuren."
Het getoeter gaat aan de omgeving
niet onopgemerkt voorbij. Martins
moeder bleek een vooruitziende
blik te hebben. Nog voor hij zijn eer
ste tonen blies maakte ze afspraken
met de buren: na zeven uur 's
avonds wordt er niet meer gespeeld.
Verder kwam ze met Martin over
een dat hij op zolder zijn deunen oe
fent.
Toch heeft moeder niet kunnen
voorkomen dat het gezin Steutel en
de overige bewoners van de Onrust
straat veelvuldig en. vorig jaar tot
ver na Pasen, konden meegenieten
van het alom bekende Ere zij God.
Gelukkig leiden de inspanningen
ook tot resultaten: „Op school, bij
vieringen doe ik heel vaak mee met
mijn cornet en ik speel in de Brass
band Ons Genoegen. We treden
vaak op, bijvoorbeeld op Koningin
nedag, met Sinterklaas en we geven
concerten met Kerst en op vier mei.
En laatst toen de burgemeester af
scheid nam hebben we ook opgetre
den."
