Tekenen op jazzmuziek
Trek zakje voor de hondepoep
Wat een rotklussen
Ook zwart en grijs kunnen je opvrolijken
DINSDAG 14 MAART 1995
3
Leerlingen van De Heidepoort uit Heikant: Moeilijk om bij de muziek je gevoelens op papier te zetten.
foto Charles Strijd
Zierikzee wordt veel geklaagd
over hondepoep. Zoveel, dat er nu
eindelijk iets moet gebeuren. We
praten erover met Theo Rigter en
Rinus van Zetten, die bij de gemeen
te Zierikzee werken. Rinus: „Als een
raadslid tijdens een vergadering
dat 'ie met goed fatsoen z'n vi
site niet meer kan ontvangen' dan
leeft dat natuurlijk."
De hondepoep is een groot pro
bleem en ook nog eens een ingewik-
probleem. Groot, omdat ieder
een van klein tot groot ermee te ma
ken heeft. Theo: „Je moet op straat
met je ogen naar beneden lopen,
wantje hebt het zo aan je schoenen
en loopt het naar binnen."
De hondenbezitters vinden dat ook,
maai' die zeggen: wij betalen toch
hondenbelasting? Dóe daar dan wat
mee!
En het probleem in ingewikkeld,
omdat er veel oplossingen zijn, maar
dé oplossing nog niet gevonden is.
Rinus: „Je kan iemand aanstellen
die met een schepje of een machine
het spul opruimt, maar dat is erg
duur. Je kan straten aanwijzen als
hondenvrijgebied. Je mag daar wel
met je hond komen, maar er mag ab
soluut geen poep achtergelaten wor
den. Dan krijg je een bekeuring. En
je kan hondenuitlaatplaatsen aan
leggen. Maar daar wil geen één hon
denliefhebber met z'n hond in, want
het is letterlijk een vergaarbak van
ziektes."
Speciale bakken
In Zierikzee wordt een andere oplos
sing gekozen. Op zes plaatsen in de
stad, waar de meeste poep ligt, wor
den speciale bakken geplaatst. „Het
is een prullenbak van 50 liter met
daarop een apparaatje, waaruit je
een plastic zakje kan trekken," zegt
Rinus. „Daarmee raap je de rommel"
op, bindt het zakje dicht en gooit het
in de afvalbak."
In mei worden de speciale bakken
geplaatst. Het is natuurlijk wel de
bedoeling, dat het publiek mee
werkt en dat er geen 'flauweriken'
zijn, die alle plastic zakjes eruit trek
ken.
Theo: „We moeten er voor zorgen,
°dat alle mensen uit Zierikzee ervan
op de hoogte zijn en speciaal vragen
we ook de medewerking van de kin
deren, omdat die ook vaak de hond
uitlaten."
Voor snuffelaars en vraagstaar
ten oude soep, maar toch nog
eens voor alle duidelijkheid: een
interessant en leerzaam boek is
een stuk spannender dan welke
computer ook.
Neem nou bijvoorbeeld Kasteel
dwars doorgesneden van Ste
phen Biesty en Richard Platt:
groter dan een monitor maar
overal mee naar toe te nemen;
mooi papier dat lekkerder voelt
dan een muis van kunststof, en
overzichtelijk volgepropt met we
tenswaardigheden waar je niet op
uitgestudeerd raakt.
Het boek is het derde deel in de
serie Dwars doorgesneden. Slag
schip, het tweede boek dat Ste
phen Biesty en Richard Platt sa
men maakten, werd vorig jaar
met een Vlag en Wimpel be
kroond en behoort tot de honderd
best verkochte kinderboeken van
1994. Daarvoor hadden ze in
Dwars doorgesneden al laten
zien hoe een sterrenwacht, een
autofabriek, het Empire State
Building en nog vijftien andere
gebouwen, constructies, voertui
gen en schepen er van binnen uit
zien.
Het eerste hoofdstuk in dat boek
laat zien wat zich achter de dikke
muren van een middeleeuws kas
teel afspeelt. En omdat het twee
tal in die ene grote prent nog lang
niet alle kruit verschoten had,
doen ze in hun nieuwste boek die
tekening nog eens dunnetjes over
in zeventien net zo grote door
zichten en tientallen kleine illu
straties ernaast.
In Kasteel gunnen ze je een kijkje
in en rondom een veertiende
eeuwse burcht, die met zijn impo
sante torens en ondoordringbare
muren net. zo'n verpletterende in
druk maakt op jou als op het vij
andelijke leger dat op de eerste
bladzijden stormenderhand pro
beert binnen te komen.
Twee pagina's naast elkaar vor
men steeds één hoofstuk. Van
voor naar achter kom je zo een he
leboel te weten over de verdedi
ging van kastelen, over soldaten
en gevangenen, de bouw van een
kasteel, het werk dat er elke dag
gedaan moest worden (wat een
boel rotklussen!), het leven van
de bewoners, hun wel en wee, en
wat er kwam kijken om alles om
zo'n bedrijf op rolletjes te laten lo
pen. Geen hoekje, zelfs geen mui-
zegaatje blijft voor je verborgen.
Om hun rondleiding nog span
nender te maken dan die al is,
hebben Stephen Biesty en Ri
chard Platt in het gekrioel van
mannetjes en vrouwetjes ook nog
een zoekplaatjesachtig verhaal
tje getekend over een spion en ge
heime tekeningen.
Kasteel dwars doorgesneden loordt
uitgegeven door Zirkoon, Amsterdam
en kost 34,50.
Nog zo'n bijzondere serie is Se
sam Junior Kaleidoscoop. Een
tijdje terug verschenen al De he
mel bov en ons hoofd, Muziekin
strumenten, De uitvinding van
de schilderkunst en Vuur, vriend
of vijand. Kort geleden zijn daar
twee delen over Theaters en Bos
sen en bomen bij gekomen. De
bijna vierkante boeken zien er
prachtig uit. Aan de buitenkant
een feest voor je vingers en binne
nin een lust voor bet oog.
In Theaters maak je een fascine
rende reis van de allereerste to
neelvoorstellingen in de geschie
denis tot aan die van vandaag. Je
komt in een Romeins amfithea
ter, bij Harlekijn en Colombine in
de kast. op de Boulevard van de
misdaad en ontmoet mannen in
vrouwenrollen. Je kijkt je ogen
uit op ingewikkelde machine
rieën als decors en denkt zelfs het
geroezemoes van de toeschou
wers te horen in het beroemde
Globe-theater van Shakespeare.
Uitvouwbare pagina's, ingeplak
te miniboekjes, stickers en aller
lei andere spelletjesachtige ex
traatjes dagen je uit zelf in en met
het boek aan de slag te gaan.
Over bomen en bossen bestaan
tientallen informatieve boeken.
Maar niet één lijkt op Bossen en
bomen, dat iets heeft wat zelfs
met interactieve televisie niet
mogelijk is: voelen.
Kaleidoscoop wordt uitgegeven door
Bosch Keuning, Baam. Elk boek
kost 29,90.
Jan Smeekens
Illustratie door Stephen Biesty in Kasteel Dwars Doorgesneden.
Veel kinderen zal het vreemd in de
oren klinken, maar voor de kinderen
van basisschool De Heidepoort uit
Heikant is alles volkomen duidelijk:
„De Terneuzense componist Anton
van Prooijen vond de tekeningen en
schilderijen van Paul Klee zo mooi
dat hij ze op muziek heeft uitge
werkt. Hij deed dat met grafische te
kens.
Iemand heeft die muziek toen uitge
voerd op piano en ondertussen heb
ben kinderen van Toonbeeld er
schilderijen bij gemaakt.
Wij hebben een boek met die compo
sitie gezien en een hele tentoonstel
ling op school gehad. Dat was weer
eens iets anders dan zingen."
Anton van Prooijen is enkele jaren
geleden overleden. Hij maakte zijn
compositie in 1984 en noemde die
Children's colours.
Het project waar Mariken, Anke,
Niels, Arnout, Michiel en Femke uit
groep zeven en acht over praten
heet Kleuren huilen niet. „Dat is wel
een mooie naam, want kleuren kun
nen je opvrolijken, ook bruin, grijs
en zwart. Het is maar net hoe je er
tegenaan kijkt en in wat voor bui je
bent."
Dat klinkt natuurlijk heel mooi,
maar wat hebben de kinderen in
Heikant nu precies gedaan behalve
luisteren en kijken?
„We hebben zelf ook een grafisch
muziekstuk gemaakt. Toen kregen
we instrumenten en mochten we de
'partituur' uitvoeren. We hebben
ook nog op jazzmuziek getekend in
de stijl van Mondriaan met rechte
lijnen en een keer met allemaal ron
de, golvende bewegingen.
Het was wel moeilijk om bij de mu
ziek je gevoelens op papier uit te
drukken. Maar toen we eenmaal be
zig waren ging alles eigenlijk van
zelf."
