Dalmatiër is geen speelgoed
Het is feest in mijn pen
De jeugd
moet weten
wat er is
gebeurd
Leden rasvereniging vrezen rage door Disney-fUm
Tas boeken In braille Tekening
Een wapen tegen
gladde praters
PZC"krullebaks
15E JAARGANG-NUMMER 4-DINSDAG 11 APRIL 1995
OOSTKAPELLE
„Toen ik als kind van tien
jaar de verhalen van de
Spanjaarden hoorde uit
de Tachtigjarige Oorlog,
dacht ik: Ik ga nooit van
m'n leven naar Spanje",
zegt Pieter Adriaan Bou-
wense, nu 82 jaar, uit
Oostkapelle. Toen hij uit
de Tweede Wereldoorlog
terugkwam, woog hij nog
maar 45 kilo.
In mei wordt 50 jaar be
vrijding herdacht. Bou-
wense vindt dat goed. Hij
vindt het zelfs nodig. „De
jeugd moet weten, wat er
gebeurd is", zegt hij. „Het
blijft een raadsel, waar
om de ene mens de ande
re zoveel leed aandoet."
En leed heeft hij meege
maakt en gezien. Heel
veel. EQj werd op 8 augus
tus gevangen genomen,
naar Duitsland gebracht,
naar het kamp Natzwei-
ler en op 29 april 1945 be
vrijd uit het kamp Da
chau. Waarom heeft hij
het nu overleefd en ande
ren niet?
De heer Bouwense: „Dat
vind ik een goeie vraag,
want er is geen antwoord
op te geven. Ik weet het
gewoon niet. Ik ben abso
luut geen held, maar je
moet wel eens geluk heb
ben."
Half brood
Hij móest in Natzweiler
voor straf drie dagen
sneeuw ruimen in een
sneeuwstorm. Zonder
eten en drinken. En zon
der overjas. Ijskoud.
Vlakbij stond een keetje,
waarachter hij even wilde
schuilen tegen de storm.
Plotseiing plofte er iets
voor z'n voeten. Hij dacht
meteen aan een valstrik.
Toen hij voorzichtig
keek, lag er een half
brood. Naar hem ge
gooid, door een Frans
man uit dat keetje!
De heer Bouwense: „Hoe
snel dat brood naar bin
nen was, kan ik niet zeg
gen. Ik had in geen maan
den zoveel gegeten. De
volgende dag lag er weer
een stuk brood en de der
de dag weer. Kijk, dat is
nou geluk!"
Nachtmerries
De oorlog heeft diepe
sporen nagelaten. De
heer Bouwense kon er
eerst heel moeilijk over
praten, maar toen zijn
zoons wat ouder waren, is
hij gaan vertellen. Het is
nog maar sinds een paar
jaar, dat hij geen nacht
merries meer heeft.
„Maar soms komt het
weer boven", zegt hij.
„Als ik een Duitser hoor
met de verkeerde stem.
Dat blafferiger
AAGTEKERKE - Gooi je Lion King-
van je bed, schuif de Alladinbekers uit
de kast en schud alle Sneeuwwitje-
pennen uit je etui, want de Dalma-
tiërs komen er aan! Komend weekein
de gaat de nieuwste Disney-fïlm '101
Dalmatiërs' in première.
Maar niet alleen de bioscopen worden
dan bestormd door de gespikkelde
honden, ook de speelgoedwinkels en
warenhuizen zullen tot de nok toe ge
vuld worden met spullen waar de die
ren op staan. Elke Disney-film zorgt
voor een rage, en het wordt steeds
gekker.
Vandaar dat de leden van de rasver-
eniging van Dalmatiërs al uitgebreid
gesproken hebben over de komende
film. De leden laten de honden altijd
goed controleren, bijvoorbeeld op
doofheid, en in heel Nederland zijn er
maar dertig nestjes per jaar. Maar
toen de film tien jaar geleden ook in
de bioscopen draaide, werden dat er
180 per jaar!
Adri Herrebout van kennel Off the
Stallionstable in Aagtekerke maakt
Dalmatiërs zijn loophonden.
foto Lex de Meester
zich zorgen over een naderende rage.
Hij en zijn vrouw Winny Landmeter
verkopen de honden niet aan ieder
een, zij kijken echt of de baasjes bij de
honden passen.
„Het zijn vooral sportieve mensen die
van deze honden houden. Dalmatiërs
zijn loophonden, je moet er toch zeker
vier keer per dag een flinke wandeling
mee maken," vertelt Adri. Hij is bang
dat broodfokkers maar al te graag wil
len profiteren van de rage, zodat er
veel honden geboren zullen worden
die niet of slecht gecontroleerd zijn.
„Hoe gaat dat, kinderen zien die hon
den in de film en gaan net zo lang bij
hun ouders zeuren tot ze zo'n hondje
krijgen. Dat gaat een halfjaar goed en
dan houdt het op," voorspelt Adri.
„Ze zien het als een stukje speelgoed,
maar het is levend goed."
De tekenfilm is leuk, en als je daarna
zelf ook zo'n rijst-met-krentenhondje
wilt, kun je terecht in de winkel. Een
hondeleven duurt vijftien jaar, een
Disney-rage veel korter.
hofrozen hekrozen hokrozen
gelerozen gaserozen ganserozen
haaserozen harterozen
roderozen raderozen gekkerozen
rinkelrozen roserozen
kinkelrozen kakelrozen
kerkrozen harderozen hakerozen
ik zal altijd blozen
en al die donderrozen zonder blozen
het is feest in de knoppen
van mijn tiepmasjien
hoera, roept de spaatsie
knop één lacht
ja spaatsie, je hebt gelijk
hoera kan je heus wel roepen
knop zes, ivïlje ook nog
een glas appelsap?
jawel, lekker
ik ook, zegt de spaatsie
Feest in mijn pen
O, wat is mijn pen toch druk
Hij is vast en zeker stuk.
Maar opeens zegt mijn pen blij
Het is pennenfeest voor mij
Dus ben ik in een goed humeur
en schrijf ik in een leuke kleur
Maar morgen ben ik er weer voor jou
En schrijf ik weer keurig in het blauw.
Ze fantaseerde negentien nieuwe
rozen bij elkaar, maakte er een ge
dicht mee en mocht daarom op 25
maart een dag naar Het Land van
Ooit in Drunen. Een tas vol boe
ken kreeg ze er, nog meer en wat
heeft ze genoten van het popcon
cert met VOF de Kunst.
Tamara Timmermans (10) uit Ril
land was een van de 39.658 kinde
ren die dit jaar meededen aan de
Unicef-gedichtenwedstrijd Het is
feest in mijn penDe jury vond
haar rozengedicht zo mooi, dat
het nu te pronk staat in een heuse
gedichtenbundel: „Daar ben ik
natuurlijk heel blij mee en ook
wel een beetje trots op, maar de
bal die ik ook nog gewonnen had
is al kapot. Heeft mijn broertje
mee gevoetbald."
Wat moet je als je op school een
schrijfopdracht krijgt over feest
in je pen, maar niet kunt schrijven
omdat je blind bent? „Nou, dat is
toch niet zo moeilijk," zegt Fons
Wielemaker (7) uit Koudekerke.
„Gewoon je braillemachine pak
ken en beginnen.
Zo'n ding heeft zes knoppen waar
ik alle letters en cijfers mee kan
typen. Die dag was toevallig de
spatieknop jarig en dus werd het
vanzelf een feestje."
Fons is vanaf zijn geboorte blind.
En omdat zijn meester en juf
maar een ietsjepietsje braille kun
nen lezen, zit zijn typemachien
aan een printer vast. Zo kon ook
de jury zijn gedicht lezen. Een eer
volle vermelding kreeg hij ervoor.
Als Miriam de Boer (10) uit Oost
burg zich te pletter verveelt - in
bed bijvoorbeeld - komt ze altijd
wel op een gedicht: „Soms zijn ze
ook nog leuk en dan bewaar ik ze
in een map. Bij de mooiste maak
ik daarna een tekening. Ik ben
een echte tekenfreak moet je we
ten. Daarom was ik ook zo blij
met het dierentekenboek dat ik in
het Land van Ooit kreeg. Kan ik
veel van leren."
Miriam weet niet waarom de kin
derjury haar gedicht een eervolle
vermelding waard vond: „Ik denk
dat het iets te maken heeft met
mijn fantasietje over een pen die
een dagje zijn eigen gang gaat.
Zo'n ding mag zich toch best eens
een keertje lekker uitleven? Al
tijd maar in een etuitje zitten.
Niks aan."
HET IS FEEST IN MIJN PEN wordt uitgegeven door Zirkoon, Amsterdam (176 pagina's) en kost 22,50.
BORGERHOUT - „'Vallen' is een boek over
liefde, angst, vergiffenis en ook heel veel woe
de. Over moeilijke keuzes: ga ik haar vermin
ken of verliezen? Anderen schrijven mis
schien over voetbal of paardrijden. Maar ik
hou ervan om crisissituaties te beschrijven.
Ik wil geïnteresseerd worden in mijn eigen
boeken."
Aan het woord is Anne Provoost (30) uit Bor-
gerhout in België. Onlangs.kreeg ze voor het
boek 'Vallen' haar derde belangrijke prijs.
Zoiets komt niet vaak voor. Na de Boeken-
leeuw (een soort Gouden Griffel) en de Wou
tertje Pieterse Prijs won ze nu ook de Gou
den Uil. Bij die prijs hoort een flink geldbe
drag.
„Het enige fijne van geld is, dat je minder
kunt gaan werken en er dus tijd mee kan ko
pen", zegt Anne. „Dat is het hoogste wat een
schrijver kan bereiken. Want er is altijd tijd
tekort voor alles wat je schrijven wil. Dat
geldt zeker voor mijIk heb ook nog twee heel
kleine kindjes."
Geheim
In Vallen probeert Lucas achter een geheim
te komen. Iedereen schijnt te weten wat zijn
pas overleden opa in de oorlog fout heeft ge
daan, behalve hij. Door hem verandert Cait-
lins leven dramatisch. Maar vooral speelt Be-
noit een grote rol. Benoit die alles zo mooi
kan zeggen, maar wel zeer gevaarlijk is.
Anne: „Ik wil bereiken dat jongeren gewa
pend worden tegen dat soort mensen. Dat als
ze racisten zo horen praten, denken: hé, ik
heb zoiets eens in een boek gelezen en dat
liep slecht af."
'Vallen' is bovendien spannend. (Leeftijd van
12-14 jaar).
Incest
Anne heeft veel meer geschreven. Onder an
dere voor 'Mijn tante is een Grindewal' (over
incest) kreeg ze ook al belangrijke prijzen.
„In mijn hoofd zit al een nieuw boek. Over
èen oorlog van nu. Ik ben nog aan het puzze
len hoe het precies moet worden, hoe het af
loopt. Daar krijg ik echt een kick van. Het
schrijven zelf is net corvee. Het hoort erbij.
Maar hoe dan ook, het zal nog even moeten
wachten. De twee kleintjes hebben nog te
veel tijd nodig:"
Tamara Timmermans
Fons Wielemaker
Miriam de Boer
