?eest voor de vogelaars
Niks geen romantiek
Niets gebroken, toch in het gips
Lar^3r-°oy'
achtig maffe kijkers begluren ieder vogeltje
We zijn vrij!!! Gisteravond om
kwart voor 9 werd door Herrijzend
Nederland bekend gemaakt, dat
de Duitschers in Nederland geca
pituleerd hadden. Zulke berichten
gaan zoo sneldat geen 5 minuten
later alle vlaggen uithingen en de
geheéle bevolking met Oranje
mutsen en corsages op straat liep.
Iedereen was even verheugd, hoe
wel we 't ons nauwelijks konden
realiseren.'
Dat schreef Cor Arnold uit Voor
burg op zaterdag 5 mei 1945 in
haar dagboek. Een paar maanden
later liet ze voor vrienden en ken
nissen honderd exemplaren van
haar dagboek drukken, maar veel
zullen er nu - vijftig jaar later - niet
van over zijn. Verbrand misschien,
kapot gelezen, met het oud papier
meegegeven.... Jammer, want je
zou er in hebben kunnen lezen hoe
verschikkelijk de laatste acht
maanden van de oorlog geweest
zijn.
Cor Arnold begon haar dagboek
op 4 september 1944. Precies een
maand nadat Anne Frank op 4 au
gustus in haar dagboek haar aller
laatste zin schreef: als er zo op
me gelet wordt dan word ik eerst
snibbig, dan verdrietig en tenslot
te draai ik m'n hart weer om, draai
het slechte naar buiten, het goede
naar binnen en zoek aldoor naar
een middel om te worden zoals ik
zo erg graag zou willen zijn en zo
als ik zou kunnen zijn, als... er geen
andere mensen in de wereld zou
den wonen.'
Het dagboek van Anne Frank is
beroemd geworden onder de titel
Het Achterhuis en nog altijd een
van de meest gelezen boeken over
de Tweede Wereldoorlog. Het po
pulairst bij kinderen is Oorlogs
winter van Jan Terlouw. Hij kreeg
er in 1973 de Gouden Griffel voor,
en sindsdien is het vijfitg (50) keer
herdrukt. Heel bijzonder, want hoe
spannend het verhaal over Michiel
van Beusekom ook is - het was Jan
Terlouw toch vooral om iets an
ders te doen. Om wat verzetsman
Dirk ergens in het boek zegt: „In
iedere oorlog gebeuren afgrijselij
ke dingen. Denk niet dat alleen de
Duitsers ze doen. Ook Nederlan
ders, Engelsen, Fransen, ieder
volk heeft in tijden van oorlog rau
welings gemoord en gemarteld, op
een manier waai- in tijden van vre
de je verstand bij stilstaat. En,
daarom, Michiel, laat je niet mis
leiden door de romantiek van de
oorlog, de romantiek van helden
moed, opoffering, spanning, avon
tuur. Oorlog betekent verwondin
gen, verdriet, gemartel, gevange-
boeken
nissen, honger, ontberingen, on
recht. Niks geen romantisch aan.'
Hoe waar die woorden zijn, kun je
lezen in Sadako, een prentenboek
van Eleanor Coerr óver een Ja
pans meisje dat geboren in het
laatste jaar van de oorlog geboren
werd in Hiroshima en tien jaar la
ter aan de 'atoomziekte' (leuke
mie) overleed.
Hiroshima was in 1945 een grote
stad met meer dan 350.000 inwo
ners. Op 6 augustus veranderde
een atoombom de stad in één klap
in een woestenij. Veel mensen wa
ren onmiddellijk dood; anderen
raakten zonder dat ze dat wisten
besmet door radio-actieve stra
ling. Sadako Sasaki was een van
hen.
Het boek over het laatste jaar van
het leven van een dapper meisje is
een monument met mooie, dood
stille prenten van Ed Young.
Sadako wordt uitgegeven door Al-
tamira, Heemstede en kost 24,90.
Jan Smeekens
iINSDAG 11 APRIL 1995
en flutwinter was het. Niet eens
linnen schaatsen. „Maai' voor voge-
iars breken nu juist de leukste we
en van het jaar aan!", zegt Jan Wil-
m Vergeer. „Geniet ei-van."
Is regioconsulent voor de Vogelbe-
iherming weet hij erg veel van de vo-
eis in Zeeland af. Jan Willem helpt
uk vogelwerkgroepen en stopt veel
jd in bescherming van vogels waar
odig. En dat is nodig. Op de Europe-
iRöde Eijst van 195 bedreigde vogel-
lorten komen er wel 66 regelmatig in
eeland.
leerlijk als alle trekvogels weer te-
ïgkomen", vertelt Jan Willem en-
ïousiast. „De eerste tjiftjafs en boe-
inzwaluwen zijn alweer gesigna-
ierd! De komende weken (piek eind
pril, begin mei) zullen duizenden
rote en kleine vogels weer Zeeland
asseren of hier blijven om te broe-
m. Vogels kijken is hartstikke leuk.
etwel op datje ze niet verstoort. Een
eer de aanschaf van een (jeugd) vo-
elgids (bv. Prisma: niet duur, wel
eed) en een verrekijker bezorgen je
ren plezier. Een goeie vakantiekij-
erheb je al vanaf zo'n 100 gulden."
Is echte vogelaar kent Jan Willem
e mooiste plekjes. „Ten eerste over
langs water. Er zijn intussen flink
wat schuilhutten, altijd succes! Op
Neeltje Jans bijvoorbeeld. Daar zie je
echte Deltabeesten, zoals strandlo
pertjes en scholeksters. Bij de Kei
hoogte op Noord-Beveland: daar
vooral 'natte beesten' zoals plevier-
tjes, kieviten en eenden. Het Grote
Gat (onder Oostburg). Hier vooral
veel rietvogels, grauwe ganzen, brui
ne kiekendieven. En natuurlijk langs
het Veerse Meer. Vooral bij de Mid
delplaten is het een waar paradijs:
honderden kluten, zwanen, ganzen.
Je moet niet gek staan kijken als je er
plotseling een zeer zeldzame vogel
tussen ziet."
Zeedijk
Jan Willem: „Maar wie echt iets
unieks mee wil maken moet naai- de
Zeedijk bij Breskens. De meeste vo
gels hebben de pest aan water. Daar
om vliegen ze vooral langs de kust.
Soms helemaal vanuit Zuid-Afrika.
Dan komen ze bij Breskens, plotse
ling bij de Westerschelde. Ze schrik
ken zich rot: 'oei, wat moeten we
nou?'. Durfals steken toch over naar
Walcheren, bangerds vliegen over
Terneuzen. Maai' veel vogels blijven
even hangen. Op een 'goeie' dag met
rustig weer (vooral na een paar regen
dagen) kun je duizenden piepers,
kwikstaarten, leeuweriken zien. Deze
plek is beroemd bij vogelaars van
Frankrijk tot Friesland. Soms zitten
er wel 80 op de dijk."
Jan Willem: „80 paar oren die dat ene
piepje willen horen. Ieder vogeltje dat
door 80 maffe kijkers begluurd wordt,
dat is toch wel een heel speciaal sfeer
tje!"
Ik wil heel graag ook eens mijn
mm het gips en alles meemaken,
jehake de pijn dus." Deze harte-
m stuurde Merijn Nuiten (9) uit
ioes naar de gipskamer van het
losterschelde Ziekenhuis.
En het mocht! Gipsmeester Cor de
fyter legde net-echt uit welk botje
nu 'gebroken' was en dat ze na een
weekje zitten loopgips kreeg. Merijn
mocht uit verschillende kleuren po
lyester-gips kiezen en lichtgevend
was er ook. De injectiespuit met de
gebruikelijke verdoving hoefde ge
lukkig niet en dat 'weekje zitten'
was natuurlijk ook niet echt.
„Jammer dat het er nu al weer af
moet," zei Merijn toen het keiharde
spul de volgende dag werd losge
zaagd. „Je had ze op school moeten
zien kijken. Ik kreeg echt ziekenbe
zoek en bloemen en cadeautjes."
In ruil daarvoor moest de visite een
voor een met Merijn onder de trap.
Want in het donker zag je alleen
maai' dat lichtgevende been. Merijn:
„Sommige kinderen zeiden: wie
doet dat nou? Nou, gewoon ik dus!"
foto Dirk-Jan Gjeltema
cuM suSGe, bet-^evtc, -z.o
cx<zav\ olac^ oo.d.<ör o<?
<^o3ov^èL®AWrgiAicz-oiA^cdoei/s,
cptd
ojaar opgesloten
zitfcfln m vunclie
I stripvjxvc^cs» er\ aan
bet k lave
cvetnouelem loovolevx
aajr vulb<me(r mee
