Doorgang versperd
Wafels met
slagroommm
Ruzie
Een eigen hut
Potvis
moet je
zelf
vouwen
Kabbelen
leidt tot
kibbelen
Sarah de Crom (10) uit Wolphaartsdijk
is 's zomers wafelbakster. Heerrrlijk! Ze
bakt niet binnen met zo'n elektrisch wa
felijzer. Maar buiten op een vuurtje, met
een gietijzeren omkeerijzer. Zo een met
vijf harten. Ze weet niet of die in de win
kel te koop zijn. Deze komt in elk geval
van de snuffelmarkt.
Sarah heeft van kennissen geleerd om
het op een houtkacheltje te doen. Dat
heeft natuurlijk niet iedereen in de tuin
staan. Maar je kunt ook van stenen een
oventje stapelen. Verder heb je wat
droog hout nodig. EN iemand die je
helpt om veilig een fikje te stoken.
Eitje bakken
Koken is niet echt Sarah's hobby: "Ach,
een eitje bakken gaat wel", zegt ze niet
erg enthousiast. Maar het beslag voor
'haar' wafels lukt prima. Ze neemt: 250
gram bloem, een scheutje bier (proefje
niet), een kwart liter melk (lauw) en 2
eieren waarvan het wit is geklopt. Het
beslag 3 kwartier op een warm plaats
je laten rijzen.
Dan: Het zware ijzer liefst ondersteunen
en dicht op het vuur zetten. Het ijzer
moet goed heet zijn. Anders moet je je
baksel er met een staalborstel uitkrab
ben. Is het heet, dan een beetje (sla)olie
erin plus wat beslag. Ongeveer 2 minu
ten per kant bakken.
Smikkeltip
Het opeten vindt Sarah uiteindelijk nog
het allerleukste van het wafels bakken.
Hoe? Haar smikkeltip: „Met suiker
kan. Maar éérst slagroom versgesne-
den vruchten suiker en wéér slagroom
is pas echt mmmm!"
Het dondert behoorlijk
daarboven.
Zouden ze
ruzie hebben
over welk weer
het moet worden?
PZC'krullebatè
15E JAARGANG-NUMMER 7-ZOMER 1995
Van links de huttenbouvvers Ramon, Collin en Barre. Op de voorgrond: Eclcoo. foto Willem Mieras
Waag het niet om op de
plaats waar deze foto ge
maakt is, te komen: strui-
keltouwtjes, strikken en
een diepe valkuil, gevuld met water en voorzien
van een automatisch naar beneden stortend luik
versperren de doorgang! „Dit hier is de mooiste
ondergrondse hut die er is", zegt Barre Verkerke
(11) uit Yerseke. En hij spreekt ook namens zijn
medebouwers Collin (13) en Eelco, die helaas
door schoolkamp en griep verhinderd zijn. „De
meeste hutten zijn binnen drie weken weer ge
sloopt, maar hier zijn we al drie maanden aan be
zig en als er een indringer komt, sturen we die
gelijk weg."
De komende vakantie zullen de drie vrienden on
getwijfeld veel tijd doorbrengen in en bij hun on
derkomen: „We willen er nog een gedeelte bij ma
ken. In de wanden komen gaten, waar we kaar
sen in kunnen zetten. We hebben al twee keer een
feestje met vrienden gehad: lekker drinken en
spelletjes doen".
Een bouwtekening komt er bij het maken van
zo'n hut niet aan te pas:
„Zoiets doe je gewoon",
zegt Barre. „Je begint
met een gang te graven
en aan het eind een diepe kuil. Dan gaan er bal
ken en planken overheen. Dan kan er niks meer
instorten. We dekken alles af met een laag grond,
gemengd met water. En daar bovenop komen
nog grasmatten".
Je hebt natuurlijk ook nog een stukje grond no
dig: „Zo'n open plek tussen een goed begroeide
plaats als hier is ideaal", vindt Barre, die gehoord
heeft dat de gemeente een weg wil aanleggen.
„Precies door zo'n mooi stukje natuur", zegt hij
verontwaardigd. „Als dat zo is schrijven we een
brief naar de gemeente of de weg er niet langs
mag".
Plaatsgenote Jootje Vaas is deskundig op het ge
bied van speelvoorzieningen. Zij vindt het zo be
langrijk dat kinderen zelf hutten kunnen bou
wen, dat ze er een boek over zal maken. In sep
tember schrijven we daar meer over.
Het leek Vlissingse va
der John zo mooi: met
het hele gezin in de zeil
boot. Lekker dobberen
over de Zeeuwse wate
ren. De werkelijkheid
pakte anders uit.
Toen zijn dochters Na
thalie (10) en Denice (8)
nog klein waren was het
leuk, later kwamen de
problemen.
Zoals alle kinderen heb
ben ook deze meiden re
gelmatig ruzie. Maar
een boot, daar kun je
dus niet vanaf. „Je kon
je alleen opsluiten in de
punt van de boot", ver
telt Nathalie.
Denice ziet achteraf de
leuke kanten van het
varen. „Het slapen was
leuk, dan wiebelt de
boot".
Maar om ruzie in het
slaapvertrek te voorko
men ging wel de één pas
naar bed als de ander
vast sliep!
De ouders werden er
niet vrolijker van. In
plaats van het kabbe
lende water hoorden ze
hun kibbelende doch
ters. Dag in dag uit, de
hele vakantie lang.
Maar niet dit jaar. Dit
jaar is het gezin op een
grote camping in
Frankrijk te vinden,
met aparte tentjes voor
de kinderen.
En de boot? Die staat te
koop!
'Loop acht stappen zuid-oost en ga dan twee stappen naar stuurboord...' Met een kompas in de hand
Leerlingen op
speurtocht door het
visserijmuseum in
Breskens. foto Peter
Nicolai
laveren de kinderen uit groep 8 van b.s.
St. Bavo uit Oostburg door het visse
rijmuseum in Breskens. Ondertussen
maken ze kennis met zo'n beetje alles
wat er in het museum te zien is: haaie-
tanden en maquettes, een skelet van
een mammoet, netten en knopen en
een echte stuurhut, waarin je even
voor kapitein kunt spelen.
„Door die speurtocht gaan kinderen
zelf op ontdekkingstocht door het mu
seum", zegt Els Clement. „Dat is veel
leuker dan een saaie rondleiding".
Els is degene, die alles in het museum
regelt en daarbij niet vergeet het ook
voor kinderen interessant te maken.
Zo is er deze zomer nog een spannende
potvistentoonstelling.
„25 Jaar geleden spoelde er in Bres
kens een enorme potvis aan", vertelt
ze. „Dat was toen een hele gebeurtenis
en er zijn honderden foto's van ge
maakt. Op veel van die foto's poseer
den kinderen die ondertussen volwas
sen zijn en nu de tentoonstelling ko
men bekijken".
Els: „De potvis is indertijd geslacht en
het skelet ligt nu in een museum in
Duitsland. Zo'n skelet is wel 15 meter
lang, daar hebben we hier helaas geen
plek voor. We hebben wel een com
pleet skelet van de kleinste walvis ter
wereld: bruinvis".
De Oostburgse groep griezelt bij het
zien van een stuk walvisvlees op sterk
water, gniffelt over de foto's waarop de
enorme potvispiemel te zien is, zouden
graag in de collectie boeken over Moby
Dick willen bladeren en belanden bij
een stapel vouwblaadjes. 'Als je wilt
kun je zelf een potvis vouwen, volg dan
de aanwijzingen op het bord', vertelt
de speurtocht.
Met een zelfgemaakte potvis verlaten
de kinderen het museum, op naar een
volgend onderdeel. Jammer, ze had
den best nog een uurtje willen blijven.
