AVONTUUR
V
Wennen aan studies en paardenmeiden
Eindelijk water: hup erin
■Jösu j!
Pannekoeken met
honing in de rimboe
Sensatie zit
in het hoofd
Een kus
onder
water
Stoere
2
DINSDAG 12 SEPTEMBER 1995
Stel je voor: je zit op een basisschool in een
Zuidbevelands dorpje, met zes leeftijdsge
noten in groep 8. De school telt ongeveer zes
tig leerlingen die je allemaal kent en die je
desnoods allemaal kunt thuisbrengen, want
je weet ook waar ze wonen.
Anderhalve maand later fiets je voor de eer
ste keer naar Goes naar je nieuwe school
waar je een klas binnenstapt met 28 onbe
kende gezichten!
In deze situatie is Jasper van Hekken (12) uit
Oudelande terecht gekomen. Sinds 21 au
gustus wordt hij 's morgens om 6.45 uur ge
wekt. Met het vertrouwde Oudelandse
groepje fietst hij naar de stad, waar ze zich
verspreiden over de verschillende middelba
re scholen.
Jasper zit met enkele dorpsgenoten op het
Willibrord-college, maar hij zit als enige in
een van de vele brugklassen, net als zijn
vriend van het dorp.
Jasper heeft het naar zijn zin op school, in de
vakantie heeft hij zelfs al een beetje gewacht
tot het eindelijk zover was.
De eerste dag op school stond in het teken
van de kennismaking. Jasper heeft al ont
dekt dat er enkele 'paardenmeiden' en 'stu
dies' in zijn klas zitten, maar of er macho's
giechelmeiden, versierders en opscheppers
zijn, dat weet hij nog niet.
Een nadeel van deze school: „In de korte
pauze kan ik alleen maar eten en niet zoals
vroeger nog eens wat lezen of zo."
Gelukkig kan hij in de pauze wel zijn dorps
vriendje opzoeken en met hem en andere
aardige klasgenoten op het brugsmurfen-
plein staan. Jasper ziet op het plein ook wel
kinderen alleen staan, hij denkt dat zij het
niet zo naar hun zin hebben. Hopelijk vinden
ook deze kinderen over enige tijd hun draai,
want op die heel grote nieuwe school zitten
vast ook aardige leerlingen.
Voor spanning en sensatie hoeft Jochem
Weststrate (11) uit Driewegen niet van huis
te gaan: het gebeurt allemaal in zijn hoofd.
Jochem: „Als ik pas een spannend boek heb
gelezen of naar een coole film ben geweest,
zie ik het voor me als op een groot scherm.
Dan ben ik nog een hele dag Batman of sta
voorin de Kameleon en de jongens uit het
boek om me heen."
De boeken van De Kameleon zijn bij Jochem
favoriet. Dat begon toen hij een keer ziek was
en er twee van zijn vader kreeg. Inmiddels
zijn het er wel twintig geworden. Hij vindt die
zo spannend dat hij ze gerust een tweede
keer uitleest.
„Ik vind er niet een de mooiste. De laatste die
ik gelezen heb is ook het leukste," zegt hij.
James Bond
Naspelen van boeken en films doet Jochem
het liefst alleen. „Met een vriendje wordt het
nooit zoals ik het in mijn hoofd zie, dan mis
lukt alles."
Maar als hij alleen is wordt zijn jeep'de Ka
meleon, de boot die in zijn lievelingsboeken
zo'n grote rol speelt. „Daar kan ik alles mee,
iemand achtervolgen, problemen mee oplos
sen."
Dan klimt Jochem op het dak en sluipt om de
hoeken van het huis als was hij James Bond
zelf. „Ik leef me dan helemaal in en voel me
zelf een echte held die zijn land moet redden
of vrienden bevrijden."
Een wens van Jochem is dat er een computer
zou bestaan die hij op zijn hoofd zou kunnen
aansluiten: „Dan kwamen mijn avonturen
erin en zou ik ze zo uit kunnen printen. Cool
joh."
KINDËR-ËN J0UCDt0lBfOON ZëëLAND
IS ER
IEDERE DAG
06-0432
(ai cum
Verliefd worden in de
vakantie: of dat geen
avontuur is!
Vier meiden uit groep 6/7
van de Middelburgse ba
sisschool De Uilenburch
weten er over mee te pra
ten. Anna ontmoette
haar vlam Roy gewoon
op het strand: „Hij zei dat
hij verliefd op me was,
vroeg verkering en dat
wou ik wel". Wat houdt
dat dan in, verkering heb
ben? „In elk geval een
kus onder water!"
Mirjam was aan het loge
ren bij familie toen ze Da
niël leerde kennen. Hoe je
een meisje moet laten
merken dat je haar wel
leuk vindt, wist Daniël
ook niet zo precies. „Hij
ging steeds maar stoeien
en aan me hangen", ver
telt Mirjam.
Uit de boot
De nichtjes Lisa en Lies
beleefden hun avontuur
tje tijdens een zeilkamp
in Zuid-Laren, waar ze al
lebei verliefd werden... op
dezelfde jongen
„Die jongen kwam naai*
ons toe, zei dan 'hier heb
je een ijsje' en zo", herin
nert Loes zich. „Ik was di
rect verliefd en ging
steeds omslaan met m'n
zeilboot".
Hoe gaat dat nu verder,
zo na de vakantie?
Anna weet dat haar
vakantievriendje in Mid
delburg woont en zoekt
nog steeds zijn adres.
Marco van Lisa en Lies
woont heel wat verder, in
Sneek. Ze hebben geen
adres van hem maar dat
hoeft ook niet. „Volgend
haar zien we hem toch
weer op het zeilkamp".
mÊ^ËMÊmÊÊ/ 'atT,, -
-
Diploma A en B en je mag erbij, leeftijd is onbelang
rijk. Volgens Pim Moelaert (13) en Vincent Lange
(17) is het hartstikke gezellig en zet de eerst aanwe
zige koffie. De Domburgse reddingsbrigade, de
kleinste brigade van Nederland, bemant in het
hoogseizoen twee strandposten met ongeveer
twaalf mensen. Postcommandanten geven leiding
en verdelen de taken bij reddingsacties en E.H.B.O.
Vincent en Pim hebben elkaar leren kennen op de
brigade. Ze vertellen: „We hebben een hecht team.
Dat moet ook wel, want we moeten samenwerken."
Iedereen leert alles: klosgooien, reddingszwem-
men, duiken, E.H.B.O., het omgaan met communi
catiemiddelen en noem maar op.
Vooral in de wintermaanden studeren en trainen de
jongens druk voor een volgend diploma of brevet.
Bij de wintertraining zijn vooral duiken, reddings
grepen oefenen en conditietraining belangrijk.
Dit alles wordt 's zomers in de praktijk gebracht op
het strand. Dan worden ook gastbrigades uitgeno
digd om ervaring op te doen. Vincent en Pim la
chen: „Dan ziet de brigade van Waddinxveen ook
eens water."
De reddingsbrigade werkt nauw samen met de bad
mannen. Deze geven de temperatuur van het water
aan en waarschuwen toeristen met vlagsignalen
voor sterke wind of gevaarlijke stroming.
Vincent: „Veel mensen kennen deze signalen niet.
Daarom lopen we bij de rode en de gele vlag extra
patrouille." Pim: „Toeristen komen na de lange
warme autorit aan en denken: water, hup erin. Zo
gebeuren ongelukken."
Wanneer de jongens over het strand patrouilleren,
met portofoon en wit reddingsbrigade-tenue aan,
wordt goede raad vaak in de wind geslagen. Maar
als er uitleg wordt gegeven wil de toerist beter luis
teren.
Het laatste avontuur dat de jongens meemaakten:
een flink eind uit de kust zendt een catamaran
noodsignalen uit. Oplettende badgasten geven dit
door aan de strandpost Oostkapelle, binnen enkele
minuten ligt de boot in het water. Als eersten wor
den de mensen veilig aan land gebracht, later volgt
het vaartuig met een gebroken mast. Redding ge
slaagd!
's Nachts naast een bewaker met de
speer op scherp mee om je behoefte
te doen boven een pisgat. Terwijl je
onderaan de heuvel de hyena's
hoort huilen. Da's pas avontuur.
Zoiets gebeurt in je fantasie of... op
safari in Afrika. Ralph Drijver (13)
uit Vlissingen beleefde het en nog
veel meer.
Ralph: „Het begon al in Brussel.
Riepen ze om dat er staking was.
Het vliegtuig was simpel en stonk,
maar uiteindelijk belandden we
toch in ons hotel in Kenia. Mijn hoge
bergschoenen tegen de schorpioe
nen wilde ik uit en mijn nieuwe aan.
Ik doe mijn tas open, komen er in
eens twee ouwe afgetrapte gym
schoenen uit! Verwisseld denk ik.
Balen.
Gelukkig was er verder niks gejat.
Het hotel was best luxe, maar bui
ten mocht je niet. dat was veel te ge
vaarlijk. De volge ide dag werden
we met een busje naar het safarikan
toor gebracht. Onze safaribus bleek
een oude omgebouwde vrachtwa
gen te zijn. Andere groepen hadden
wel een gewone bus.
Na een erge regenbui zagen we eens
zo'n bus vastzitten. En die kakma
dammen duwen. Ze zaten onder de
modder. Maar even later zaten we
zelf ook vast. Toen was ik toch wel
bang dat we niet los zouden komen.
YBü SHE NOW
CROSSING IRE
:..VTat*JUVYC3W-
wma
-x<r-
..V
Eindelijk vrij!
Da's niks voor mij
zo hand in hand
door 't ganse land.
Avontuur!
Er gaat niks boven
avontuur.
Zo'n bos alleen
met enkel bomen
om je heen,
dat geeft je
tintels in je buik
da's beter
dan een warme kruik.
Laat mij maar los
in 't enge
stoerejongensbos!
En nu
hier links
dat pad
rechtdoor
ik hoor ze al
een tijd niet meer
die boom alweer...
MOEDER!!
Marina van den Boogaart
Maar gelukkig lukte het met plan
ken onder de wielen."
Stel datje van hier naar Amsterdam
gaat en het enige wat je ziet is kilo
meters schitterende natuur. Met
vlakbij zebra's, gnoes, buffels, neus
hoorns, leeuwen, cheetahs, hagedis
sen, slangen, visarenden.... de die
rentuin in het echt.
„De olifanten," vertelt Ralph. „Dat
was wel heel bijzonder. Gigantisch
groot. Ze leken nog veel groter dan
in de dierentuin, 's Morgens raceten
de bavianen over je tent. De negers
gooiden met stokken omdat ze alles
jatten."
„Alles is heel primitief. Mensen le
ven vooral buiten. Hun huizen zijn
kleine hutjes van koeiepoep. Ze ko
ken op een soort barbecue. Wij dus
ook. We aten veel vlees en kool met
koriander. Echt een andere smaak
dan hier. Op een dag gingen we naar
een Masaidorp. Masai kunnen wel
een halve meter hoog springen zon
der hun knieën te buigen. Ik lag toen
ziek in de bus en al die Masai ston
den met hun neuzen tegen het raam
naar mij te kijken!
Wat wel leuk was, was dat onze kok
bewaker een keer speciaal voor mij
pannekoeken heeft gebakken. Met
veel honing. Ik wil zeker terug, ook
al omdat ik veel van de wereld wil
zien!
